Een dag om uit te buiten

(↑De laatste druiven worden geplukt)

Vannacht om drie uur werd ik zelf wakker.

HET debat.

Zelden heb ik zoiets kinderachtigs over zoiets belangrijks gezien.

Brulaap Trump vs stumper Biden. Want ook Biden was echt slecht.

En dat alles onder leiding van een man die volkomen de regie verloor.

Maar ik heb het uitgekeken.

Tegen de middag reden we naar de Grand Ballon (niet te verwarren met de Ballon d'Alsace) en maakten daar een stevige wandeling, waarna ik in mijn eentje (laverend tussen de koeienvlaaien) nog een stukje doorliep.

Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst

Roger Hassenforderer (1930) blijkt een groot wielrenner te zijn geweest. Na zijn wielerloopbaan opende hij een restaurant in Kaysersberg.

Wij aten daar afgelopen vrijdag en waren zeer tevreden over de entourage, de bediening, het eten en de prijs.

Dus besloten we er gisteren weer te gaan eten. Op maandag zijn alle restaurants dicht behalve deze.

We namen de kille wind mee naar binnen.

De deur stond wagenwijd open.

Ik liep naar een van de grote foto's van deze Franse fietslegende en vroeg aan de ober die ons tegemoet kwam of hij familie was.

Met een snijdende NON, was de toon meteen gezet.

Wij toonden oprechte interesse, maar daar kwam geen respons op.

Er waren 0,0 gasten.

Hij wees ons dezelfde tafel als vrijdag.

"Doe jij de deur even dicht," vroeg manlief aan mij.

Maar de oberman greep meteen in. Hij weigerde verstaanbaar Frans te spreken, maar ratelde aan een stuk door.

Expres.

P. probeerde het in Engels (waar de serveerster vrijdag geen enkele moeite mee had), maar oberman wimpelde het geagiteerd weg.

Hij speelde met ons, dat had ik meteen door.

Het woord Covid viel.

Maar waarom waren dan vrijdag alle deuren dicht? Terwijl er toen mensen werden weggestuurd omdat het vol zat.

Oberman ging daar niet op in.

De deur bleef open.

P. vroeg of dan het dikke gordijn ervoor dicht mocht. Ik stond ondertussen in de tocht te klappertanden.

Op alles werd met een hard NON gereageerd.

We mochten in de donkere ruimte gaan zitten. Als enige.

Een ongezellige plafonniere verlichtte de muffe ruimte.

Een ruimte die sinds april niet meer gebruikt was en dat was te ruiken en te zien.

We hadden honger en gingen akkoord.

Dat hadden we achteraf niet moeten doen, want dit werd geen gezellig etentje.

Zeker niet toen we een wij-zijn-tegen-ons-zin-open menu kregen. Daar stond een kwart van de normale kaart op.

↑Tijdens het fotograferen van de spinnenwebben stootte ik mijn glas cremant om↓.

Oberman maakte een cynische opmerking over het ongelukje, maar vroeg niet of ik nog iets wilde drinken.

Dan niet.

We aten. Met grote tegenzin.

Blijf dan verdomme dicht als je geen zin hebt om te werken.

Er zaten drie mensen.

Drie!!

De dikke, zware gordijnen waren DICHT.

Manlief ontplofte zowat. 

Ruziënd verlieten we het pand.

↓Ik duwde de gordijnen demonstratief ver uit elkaar en liet ze openstaan.

Komt er een dag waarop ik mijzelf afvraag:

Dat restaurant in Kaysersberg - was het nou Covid, of heb ik er een fikse kou gevat?

Het was kwart voor acht en de Carrefour zou over 15 minuten sluiten.

Wij hunkerden beiden naar een zoete goedmaker.

Dat is in ieder geval gelukt.

*****

En toen scheen de zon

Na drie verregende dagen scheen de zon vanmorgen door het dakraam.

Wat een heerlijkheid. Mijn was zal onder de luifel niet drogen, vrees ik. Ik laat het rustig hangen.

Na het ontbijt wilde ik een ander zonnetje zien........en horen.

Tutti - onze kleinzoon van bijna drie. 

Ik kan wel janken dat ik hem niet tegen mij aan kan houden, maar ik klaag niet. Alle (groot)ouders voelen het enorme gemis van fysiek contact.

Whatsapp is een uitkomst.

"Hallo oma, ik ben aan het koken."

Tutti is dol op koken.

Hij houdt een kunststof prei voor de telefoon. 

"Nee, ikke," hoor ik hem protesterend tegen zijn vader zeggen. Hij wil de telefoon vasthouden.

"Ja, maar dan ziet oma je niet."

"Doe ik zelf," klinkt het vasthoudend.

"Nu ziet oma alleen het plafond."

Oma (ik dus) doet ondertussen het huishouden in de caravan, maar kan alles volgen.

Opa neemt de honneurs waar. Doch opa is niet zo'n causeur. Die kijkt alleen maar vol liefde naar zijn kleinzoon en heeft geen woorden nodig.

"Opa, waar is oma nou?"

"Oma maakt de wc schoon."

Zodra ik mijn naam hoor gooi ik mijn hoofd voor de lens.

"Hallo oma. Ik ga voor jou koken oma."

Onze kleinzoon zegt, en dat vind ik heel bijzonder, na iedere zin - "oma, opa, papa of mama."

"Lekker schat, wat ga je voor me koken?"

"Tomatensoep, oma."

"Ik wil ook tomatensoep," zegt opa. "Met ballen."

"En nu ga ik cupcakes bakken, oma." 

Ik versta iets anders, maar dat zal mijn dirty mind geweest zijn. 

"Tutti, ik heb zo'n zin in een dikke kus."

Ik leg mijn lippen op mijn telefoon. Er komt een dikke smakkerd terug.

We kletsen nog een tijdje door, ook met onze zoon.

"Zo, nou gaan wij wandelen. Dag schat."

"Daaag, tot ziens oma."

Hij heeft de uitknop eerder te pakken dan zijn vader.

 

Wij rijden en wandelen en wandelen en rijden.

Heb je een klim gemaakt naar het kasteel, krijg je dit....↑

Dit is een uitgelezen wandelgebied, waar we zeker een keer naar terugkeren.

 

↑De laatste (regenachtige) dagen is er boven sneeuw gevallen.

Wijn kopen.

We zouden het niet doen, maar zaterdag aten we bij een sterrenkok en dronken we een overheerlijke pinot noir.

Ik maakte een foto van het etiket en vanmiddag hebben we de wijnboer opgezocht.

In het restaurant kostte deze wijn €40,-. Hier waren we €11,- kwijt.

Dat is leuk.................meegenomen.