Gisteren keken we met gekromde tenen en grote ergernis naar DE persconferentie.
Dat het fout zou gaan kon ik u een maand geleden al vertellen.
Ook toen ergerde ik mij.
Hatsjiekidee, in het eerste weekend al tientallen besmettingen.
Allemaal feestgangers. Want Nederlanders moeten feesten. Zonder feest geen leven.
Ze moeten naar festivals en op elkaar zitten in parken.
"Ja maar, het ging toch om de ouderen? En om de zorg?"
Dat Nederlanders zo dom zijn vervult mij met plaatsvervangende schaamte.
Dat je, uit een rood, wit, blauw, oranje land komende, persona non grata bent dringt blijkbaar niet door.
De consequenties als quarantaines lijken mensen te ontgaan.
Heeft het kabinet de teugels te snel losgelaten?
Ja!
Maar ook blijkt hoe slecht het gesteld is met het verstand van al die obsessieve feestgangers.
In Frankrijk is het mondkapje nog steeds verplicht.
Zelfs buiten zie ik ze regelmatig. Ook bij kinderen!!
Kleinere winkels, apotheken, kantoren e.d. laten nog steeds maar maximaal drie mensen toe.
Personeel, ook in restaurants, draagt een mondkapje.
En iedereen vindt het de normaalste zaak van de wereld.
↑We reden, op weg naar de Duitse militaire begraafplaats, door Bayeux.
Ik vroeg me af wat mijn moeder ervan zou vinden dat we een begraafplaats van Duitse soldaten - maar tegelijk bezetters bezochten.
Het is een grijze, sobere begraafplaats.
Ik was er, maar wist eigenlijk niet hoe ik me moest voelen.
Er waren mensen met bloemen.
Maar er stond maar een Duitse auto.
De rest waren Fransen.
Niet iedereen in Frankrijk zat in de resistance. Sterker nog, onze vriendin Josette vertelde bij ons bezoek in 2009 dat niet heel Normandië blij was met de invasie.
Vooral boeren hadden goed verdiend aan de Duitsers. En nu werd hun land platgewalst en hadden de geallieerden hun eigen voorraden bij zich.
Mijn fantasie over de vrouwen die bloemen bij een graf neerlegden ging met mij aan de haal.
Zij zagen waarschijnlijk een Nederlands nummerbord en dachten daar iets -of niets bij.
Was het raar dat ik hier was?
Ik weet het nog steeds niet.
Ook dit is geschiedenis - en daar houd ik me maar aan vast.
In tegenstelling tot de geallieerden zijn de meeste Duitsers (die hier liggen) in augustus 1944 omgekomen.
Voor zo'n grote begraafplaats zijn twintig parkeerplaatsen wel erg karig.
Ze waren allemaal bezet.
2 opmerkingen:
Ik herinner me onze reünie van het Rotterdamsch lyceum, er waren 2 vrouwen die toen vertelden wat zij op school niet durfden, hun ouders waren NSBers. Terecht dat jij trots bent op je moeder maar tragisch dat onschuldige kinderen zich schaamden, Susan xx
Hi Susan,
Ik herinner mij die middag/avond nog heel goed. Hun vaders waren niet bij de NSB. Graadje erger.
Inderdaad, daar moeten zij mee leven. Heel moeilijk.
Denk echter niet dat het voor kinderen van verzetsmensen makkelijk is (geweest). De trauma’s leven voort.
Een reactie posten