Ik heb eerder geblogd over onze achterburen.
Zij, Jean, is Engelse 34 jaar geleden getrouwd met een Fransoos, Jean.
Ik denk aan het uiterlijk te kunnen zien hoe oud ze zijn, maar wanneer het om onszelf gaat zit ik er altijd naast.
Inmiddels zijn ze vertrokken. Wij zwaaiden ze uit.
Ik kon het goed met haar vinden. We spraken Engels waar hij niets van verstond.
Dat stoorde mij.
Het eerste wat in mij opkwam was: hoe ging dat tijdens de eerste kennismaking en hoe hebben ze elkaar de liefde verklaard?
Zij had Frans geleerd, weliswaar met een ongekend zware Engelse intonatie - maar toch.
Hij had het verdomd haar moederstaal ook maar enigszins onder de knie te krijgen. Vol trots vertelde ze dat hun zoon wel Engels sprak.
Hij ergerde zich duidelijk aan onze gesprekken die hij niet kon volgen.
Zij vertelde dat ze nooit naar Groot-Brittannië gingen en ik begrijp wel waarom.
Met haar broer had ze nog wel contact. Hij zou naar Frankrijk komen, maar daar had Covid nu een stokje voor gestoken.
Jean had een grijns die me niet aanstond. "Bonjour," moest altijd van mijn kant komen.
Ze zaten buiten, maar spraken niet met elkaar.
Ik durfde mij ook niet meer tot Bristol Jean te richten en liet het initiatief aan haar over.
Ze kwam manlief een uitgelezen detective brengen.
Heel lief.
Maar hij kwam nooit bij onze caravan.
Hij reed in een overjarige Berlingo (het gros van de Fransen rijdt trouwens in zo'n type auto) die ons, bij het starten, in een zwarte giftige mist zette.
Volgens Jean had de garage niets kunnen vinden. Ik stelde voor naar een andere garage te gaan.
Dat hadden ze zelf nog niet bedacht.
Ze hadden meubels en gerei van thuis meegenomen.
Geen luxe kampeerspullen.
Hoelang de caravan nog meegaat is mij een raadsel.
Op de ochtend van vertrek stond ze voor onze deur.
Met een aangebroken pot Marmite.
Waar onze kennismaking mee begon werd nu het afscheidscadeau.
"We'll be retired next year," zei ze hoopvol - alsof het vanzelfsprekend zou zijn dat we elkaar dan weer hier zouden zien.
"Marmite Jean uit Bristol, wonende in Bretagne - wie weet."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten