22 april, 2007

Arme Maddy

Van mijn goede vriendin Allison ontving ik een e-mail waaruit ik een passage graag op mijn blog plaats.

........Madison is doing a biography on Anne Frank. She has to read the book, do a report and present it (dressed as Anne Frank) in front of the class and parents.

Do you have any interesting facts about Anne Frank she can add to her report? She just began reading her book and the report is due on May 31.

When I reminded her you lived in Holland she asked if you knew Anne Frank...First I laughed then told her you are much younger than Anne Frank but may know of a website or have other information not in her book.


Enfin ik ben gaan zoeken en heb inderdaad het één en ander gevonden dat een goede aanvulling zou kunnen zijn. Vervolgens heb ik Allison eerlijk gezegd wat ik ervan vond.
Het is typisch Amerikaans om kinderen opdrachten te geven waar ze nog te jong voor zijn. Maddy is 9 jaar en mijns inziens - ondanks haar intelligentie - emotioneel nog niet klaar voor zo'n zwaar onderwerp. Uit de laatste zin van de e-mail valt al op te maken dat ze er in feite niets van begrijpt. Ook zo'n voordracht - verkleed als Anne Frank - is weer over the top. Ze kan zich nog helemaal niet verplaatsen in de puber Anne, laat staan dat ze ook maar iets van het onderwerp holocaust kan begrijpen.
Ik heb met Maddy te doen.

Anne Franks diary wordt er doorheen gejaagd en is over drie jaar alweer vergeten.

Zo ga je niet met geschiedenis om.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Wij hebben dat ook gewoon behandeld in de derde klas van de basisschool, toen we negen waren... En daarna op de middelbare school opnieuw.

Ellen ten Bruggencate zei

Zal best. Verschilt dan wel per school, want ik hoor ook dat men het behandelt op de leeftijd die Anne Frank had toen ze ging schrijven (13).
Maar de 2e WO (de bezetting en de deportaties) is ons erfgoed en voor een meisje als Madison is het een ver van mijn bedshow. Alleen de vraag aan haar moeder of ik Anne Frank ken duidt daar al op. Het gedachtengoed, de cultuur, Amsterdan - alles spreekt tot onze verbeelding en kan ook door onze ouders uitgelegd worden.
Zij kan zich er totaal geen voorstelling van maken - laat staan dat ze zich er emotioneel in kan verplaatsen.
Dit wordt nu behandeld en daarna nooit meer. Is niet met NL te vergelijken.