Campiello

We eten er graag omdat dit Italiaanse restaurant een groot buitenterras heeft waar je heerlijk kunt mensen kijken.

Mensen kijken is wat iedereen hier doet. Het is zien en gezien worden.

Campiello is niet goedkoop. Ook dat zie je aan de gasten.

Ze lopen krom van de juwelen en opvallend grote Louis Vuitton tassen. Ze dragen "merkkleding."

Het een mengeling van nieuw, fout en oud geld - als u begrijpt wat ik bedoel. Een hoog Sopranosgehalte zal ik maar zeggen. 

Wij hebben Naples, in de twintig jaar dat we hier komen, enorm zien veranderen.

Niet zozeer qua inwoners. Dat waren altijd al de rijksten van dit land.

Nee, de welgestelde Amerikanen krijgen steeds meer Europese allure. Niet alleen durven ze de Zuid-Europese keuken aan, ook hebben ze het buiten eten ontdekt.

Was er twintig jaar geleden geen terras te vinden in dit klimatologisch behaaglijke oord, zat men liever binnen in de airco - nu zijn de restaurants met buitenterras het eerste vol.

Ik zat tegen het nog steeds gehavende gezicht van mijn echtgenoot aan te kijken. Gehavend om medische reden, wel te verstaan.

Aan de tafel naast ons ging een Marijke Helwegen zitten, maar dan "een paar jaar" ouder.

Ik had medelijden met de vrouw.

Ze had zichtbaar pijn. Of was haar gezicht zo strak getrokken dat er geen lach meer vanaf kon?

Ik weet het niet - maar zo'n vleeslijk Pierrot masker had ik nog nooit gezien.

Had ze dit voor haar man gedaan?

Een grijs, gewatergolfd, viesbruin onderkruipseltje in een zijden Armani shirt met gemanicuurde handen: overduidelijk van Italiaanse afkomst met een zwaar New Yorks accent.

Een mannetje dat totaal geen interesse toonde voor zijn misvormde vrouw, maar of aan clandestine zaken - of aan zijn maitresse zat te denken.

Liet zij zo rigoureus in zich snijden voor dit geboefte?

Brrrr.

Ze roerde wat met haar vork door 't dure eten, maar ik zag haar nooit een hap nemen.

Was dat om maar 36 vast te houden, of kreeg ze haar mond gewoon niet meer open?

's Avonds kroop ik met mijn wollige lijf tegen mijn echtgenoot aan die meteen "complimenteus" reageerde:

"Ik heb toch graag wat houvast, El."

*****************