***************************************
Jaren geleden ontbeten wij regelmatig bij The Clock.
Na de scrambled eggs & pancakes liepen we naar het ernaast gelegen Zee's Golf, een grote winkel vol mooie golfspullen. Voor echtgenoot en zoonlief een snoepwinkel.
De store werd gerund door een vrouwelijke manager. Ze hielp ons graag, ook al waren we alleen maar uit op (uitver)koopjes.
Wij komen al enige jaren niet meer bij The Clock en ook niet meer bij Zee's. Er zijn in de omgeving betere ontbijtrestaurants gekomen en veel meer golfstores.
The Clock loopt nog steeds, maar Zee's heeft het niet gered. De zaak is al twee jaar weg.
Vandaag zag ik haar opeens: de manager. Bij de slagerij van de supermarkt. Ze had een witte overall aan en een netje over het haar.
Ze was karbonades aan het voorverpakken, aan de lopende band.
Was het vorig jaar een makelaar die we in de outfit van een derderangs restaurant zagen lopen - nu liep ik weer tegen een "crisisgeval" aan.
De vrouw in de slagerij vroeg of ik kon vinden wat ik zocht. Nog net zo vriendelijk en attent als toen ze bij Zee's werkte.
Ik knikte - maar durfde haar verder niet aan te spreken. Aan de ene kant vond ik dat laf van mijzelf, maar aan de andere kant - zij herkende mij blijkbaar niet.
Wat had ik dan moeten zeggen? "How are you today?"
Dat zegt hier iedereen de hele dag al tegen elkaar.
Waarschijnlijk om pijnlijke vragen uit de weg te gaan.
**********************************************************************************************
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten