Zie ook 7 mile bridge
Wat hadden we veel zin.
Jill gaf mij een cd met tekst en uitleg over -en muziek van de Keys. De heenreis werd daardoor een groot plezier.
We vertrokken om 8.30 uur uit Naples en waren tegen drieën in Key West.
Lunchstop.
Key West is bekend terrein voor ons en volgens ons één van de heerlijkste oorden van dit land.
Het hotel kenden wij niet.
Toen we Key West binnenreden zagen we overal "vacancy" borden. Op dat moment had ik spijt dat we niet op de bonnefooi waren gegaan.
Het hotel had ik vooruit moeten betalen.
Bij inchecken moest ik een hele reeks parafen zetten bij "ingeval dat......"
Bijvoorbeeld: wanneer je je sleutel verliest.....wanneer je sleutel vergeet.........wanneer je rookt in je
kamer..........
Dat ging maar door en voor alles zou je een boete krijgen.
Onze kamer was een soort studio. Oud, typisch Key West (met een poes op de veranda) en leuk.
De locatie was perfect.
Wij waren tevreden.
Maar al snel verdween die glimlach.
Internet haperde of werkte niet.
Deed mijn laptop het 2 minuten (uiterst traag), dan werkte de iPad van manlief niet..........en omgekeerd.
We moesten het volgens frontdesk man C. bij the pool proberen.
Dat maakte niets uit.
De klachten op booking.com over het slechte internet klopten dus. Helaas hadden wij dat allemaal te laat gelezen.
Wat we ook probeerden, internet was er gewoon niet.
Hallo!!: $687,70 voor 2 nachtjes - exclusief ontbijt.
C. beloofde de router te resetten, maar achteraf bleek dat het bij die belofte bleef.
Ook heel vreemd: er waren twee adressen -
HD en HD1. Die deden het om en om voor luttele minuten
P. ging naar de frontdesk om weer verhaal te halen.
Blijkbaar liep dat gesprek uit de hand.
Wij wilden weg.
De eigenaar (kan ook manager zijn geweest) ons eruit te gooien en de politie in te schakelen.
P. kreeg de ene bedreiging na de andere belediging naar zijn hoofd en kwam totaal over zijn toeren naar de kamer..........gevolgd door de baas.
De man hield zijn zonnebril op waardoor ik zijn "echte" gezicht niet kon zien.
Hij ging helemaal door het lint.
Het lag allemaal aan mijn laptop. Die deugde niet.
Ik kon er niet tegenop. De bedreiging verstikte me.
Wel had ik door dat P. hier verder buiten moest blijven.
Toen kwam er een opmerking die ineens een heel ander licht op de zaak wierp.
>>C. had zijn baas het volgende verteld:
Wij zouden Nederlands gepraat hebben toen hij de eerste keer kwam kijken naar mijn laptop. P. zou gezegd hebben dat zijn iPad het op dat moment deed.
Daar zou ik - in het Nederlands - op gereageerd hebben: "sstt - dat moet je niet zeggen."
"Sstt - don't say that."<<
Nu sloegen ook bij mij de stoppen door.
"We're leaving right away. Please give us a refund for the 2nd night. We'll pay for tonight."
Hij bleef tieren, maar we gingen terug naar de frontdesk.
P. bleef achter en ging de spullen inpakken.
Terwijl de refund werd geregeld bleef de eigenaar dreigende taal uitslaan.
Hij hoefde de refund helemaal niet te geven. Daar had hij gelijk in.
Dit hotel had zichzelf waterdicht ingedekt.
Ik werd wat rustiger en probeerde sense te praten.
Dat hielp. Maar de zonnebril bleef op.
Ik begon eerst over de twee IP's en legde uit dat als de één het deed de ander niet werkte.
Hij keek naar C. en vroeg: "did you reset it?"
'No,' moest C. toegeven.
"Why didn't you reset it?"
'Well...............'
Ook ik had iets te vragen aan C..................en wel wat hij dacht gehoord te hebben.
Dus confronteerde ik hem daarmee.
De baas pakte dat meteen op en nam het (gelukkig voor mij) over.
C. moest toegeven dat hij had assumed dat ik "Sstt - don't say that" had gezegd.
"Assumed?"
De baas had het niet meer en ik ook niet.
Ik barstte in een bulderend gejank uit. De zenuwen, de angst, de moeheid, de boosheid over al dit onrecht, deze bedreigingen en zoveel leugens........ik knapte.
Er kwamen excuses.
Die excuses kenden geen einde. We mochten de tweede nacht gratis blijven.
Maar ik wilde maar één ding:
WEG.
P. zat al in de auto.
Ik checkte de kamer op (in de haast) achtergelaten spullen.
Daar kwam de boosdoener de trap op.
C. bood nu op zijn beurt zijn verontschuldigingen aan. We liepen naar de auto, maar hij liep niet mee naar P.
We mochten twee nachten blijven: op kosten van het hotel. Hij smeekte mij bijna om te blijven.
Ik was nog steeds totaal over mijn toeren en kwam geen moment in de verleiding om terug te gaan.
De excuses heb ik aanvaard, maar wij wilden maar een ding - weg van hier.
Hoe we thuis zijn gekomen...........
Het was een akelige rit in het donker over die drukke Keys, maar we hebben het gered.
De enige stop die we gemaakt hebben was bij deze Dunkin Donuts, waar we ook 's ochtends een heerlijke espresso en een donut nuttigden, voor ontbijt.
Nu was het ons dinner.
Vanmorgen ontving ik een e-mail van het hotel.
We krijgen onze $687,70
Een troost.
Maar wel een hele schrale.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten