Het is 3 uur.
Ik heb wat geslapen, maar lig nu al tijden wakker. Een kwaal die ik van mijn moeder heb geërfd.
Op facebook stromen de felicitaties binnen.
Het is 9 uur in Nederland.
Een vriendin plaatst oord op wordfeud.
Ik heb geen klinkers en zet er een m voor.
Eruit. Bloggen over wat me dwars zit.
Geen mooi weer verhaaltje op deze mooie dag.
Ik ben al weken met mijn gedachten in Bilthoven: in de garage van Els Borst.
Het laat me niet los.
Wat is daar gebeurd?
Wie heeft haar vermoord en waarom?
Het idee dat er nog geen dader is opgepakt benauwt -en irriteert me.
Els Borst was nou echt de enige politica die ik vertrouwde. Ik heb op haar gestemd.
Ze leek mij authentiek. Integer. Oprecht. Doortastend.
Ze was een vakvrouw.
Er zijn binnenkort verkiezingen.
Gemeentelijk zou ik niet D66 hebben gestemd. Landelijk wel.
Oud-schoolgenoot Pechtold is momenteel, wat mij betreft, de beste parlementariër.
Nu lees ik dat D66 op 19 maart grote winsten gaat boeken.
Ik denk aan de moord op Pim Fortuyn (ook in verkiezingstijd) en de reactie van de kiezers daarop.
Het idee dat het moord-effect ook nu een rol gaat spelen moet voor D66 toch "ongemakkelijk" aanvoelen.
Wrang. Gruwelijk.
Maar blijkbaar werkt het zo.
Beiden arts, beiden dol op hun werk: Els Borst en mijn moeder, die mij vandaag - 59 jaar geleden - op de wereld zette.
Ze hadden heel goed samen door één deur gekund.
Jammer dat ik niet hemels denk.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten