Schuldige medailles

 

How to tell a long story short.

Ik ga mijn best doen.

 

Na de eerste 500 meter, die we gemist hadden, was het duidelijk dat de Nederlandse schaatsers kans maakten op podiumplaatsen.

Maar om een plekje voor de auto te bemachtigen bij het strand moest P. eerder weg.

 

Ik bleef thuis met Radio1 aan.

Spannend was het en het resultaat was de moeite van het wachten waard.

Ik sms'te manlief: "1,2,3 en ik kom eraan."

 

P. zat heerlijk onder een boom.

Terwijl ik de fiets aan een boom ketende zag ik hem in de verte heftig gesticuleren.

 

"Autosleutels weg," riep hij me toe.

"Ik moet ze hebben laten vallen toen ik ging verzitten. Maar dat scheelde niet meer dan twee meter."

 

Een dagelijkse strandganger met een bruin verteerde huid (Bruintje) hielp zoeken.

Niets.

 

We liepen terug naar de auto.

Niets.

 

Even vreesde ik dan ze in deze put waren gevallen.

 

 

Er gingen meer mensen zich mee bemoeien.

Bruintje, liep naar de bar om te vragen of ze daar waren afgegeven.

Niets.

Beach Patrol (BP)?

Niets.

 

P. werd bleker en bleker.

Hij verzette geen stap.

 

Ik hoorde ergens een stel Fransen praten: "....les clés.....," ving ik op.

Ja ja, ze hadden een man onze autosleutels zien oprapen. Maar waar was die man naartoe gelopen?

 

Waarom had hij niet aan P. gevraagd of het zijn sleutels waren?

Warom had hij ze niet bij de bar afgegeven?

Of aan BP afgestaan?

 

Nu sloeg de stemming pas echt over in paniek.

Zodra iemand roept: "your keys have been stolen," neemt iedereen dat direct over.

 

Bruintje liep de boel (goed bedoeld) lekker op te stoken.

En zie zo'n voorbarige conclusie maar eens te ontkrachten.

 

Ik stond op het punt om het strand op te lopen en luidkeels "who found my car keys!" te gaan roepen.

Zo groot is Lowdermilk Park niet.

 

Maar P. wilde graag dat ik het ging bespreken met BP. 

 

Terwijl iedereen aan het roepen -en bemoeien was bleef ik ijzig kalm.

Gek, maar ik maakte me geen moment zorgen

Het enige wat me dwars zat was de vette boete die we aan Alamo zouden moeten betalen.

 

BP begon ook meteen met "so your keys have been stolen."

 

'No, no no. At this moment that's too presumptuous. Somebody saw a man picking them up. That's all. That man is probably on the beach.'

 

Bruintje kwam zich er weer mee bemoeien: "the guy is probably trying to open all cars........."

 

BP schudde lachend het hoofd: "if it's a rental, the license number is on there."

Hij maakte een wegduw-gebaar en Bruintje ging terug naar P. - die nog steeds stokstijf stond op de plaats waar hij gezeten had.

 

BP en ik besloten Alamo te bellen om reservesleutels te brengen.

Er kwam een "Roseanna" - ramptoeriste - langs die schreeuwde: "something happened?"

Ik antwoordde alleen maar: 'yes.'

"Oh my god," gilde ze zonder te weten wat er aan de hand was.

 

BP belde de inlichtingen om het nummer van Alamo op te vragen.

Hij noteerde het voor me.

 

Ik had mijn phone al gepakt toen ik twee mannen bij onze auto zag staan.

Ze deden iets onder de ruitenwisser.

 

Ik greep naar de arm van de Beach Patrol: 'I don't believe it.'

 

Het duurde wel een uur of twee om P. te kalmeren.

 

Hij vroeg zich continu af waarom de sleutelopraper de sleutels mee naar het strand had genomen.

Vragen die niets opleveren.

 

De sleutels waren uit P's broek gevallen toen hij zijn gsm pakte om mijn sms - "1,2,3 en ik kom eraan" - te lezen.

 

Goud, zilver en brons.................schuldige medailles

*****