We staan hier alweer een paar dagen en hebben op deze heerlijke camping te maken (gehad) met vele buren.
Bruno, de baas van de camping, is geen armoedzaaier. Hij
kleedt zich goed, rijdt in een dure auto en zijn familie bezit aanzienlijk wat onroerend
goed. Broerlief handelt in olijfolie.
We hadden Duitse achterburen. Ze kampeerden in een
verbouwde bus.
Bijzonder was dat ze altijd in de cockpit zaten. Wanneer
wij ’s morgens met onze slaperige kop op weg naar de douche waren, zwaaiden zij
vanachter de vooruit naar ons.
Hij stond met bewondering te kijken hoe manlief met de
mover de caravan zo’n honderd meter verplaatste naar de plek aan het meer. De
mover had de grootste moeite de helling te nemen.
Ik stond doodsangsten uit en liep weg.
Achterbuurman lachte zich kapot en genoot van het
schouwspel. Hij vertelde aan zijn vrouw, die op de bijrijdersstoel zat te
lezen, wat er allemaal gebeurde.
Later vroeg ik waar ze vandaan kwamen. Het antwoord vond
ik opmerkelijk: “Oost-Duitsland.”
Meissen welteverstaan, van dat kitscherige servies. Dat ze niet veel te
spenderen hadden was duidelijk, maar mevrouw had haar haar keurig in de krul
zitten.
In de verbouwde bus was inderdaad geen leefruimte.
Slapen, koken en in de cockpit zitten. Ze hadden geen luifel. Geen stoelen en
tafel voor buiten.
Vanmorgen kwamen ze speciaal gedag zeggen. Ze gingen
huiswaarts. Heel aardig.
****
Links hebben we Zwitserse buren. Met hen zijn we on first name terms.
Ze zijn Franstalig, maar zij heeft een Italiaanse moeder
die uit deze contreien komt, dus ze spreekt vloeiend Italiaans. Zij bezitten
een huisje.
Aardige mensen met wie het direct klikte.
Morgen willen we een uitstapje maken, maar ik heb
natuurlijk geen Italiaanse routekaart bij me.
We zouden immers in Frankrijk
gaan rondtrekken. Marlize kwam een map brengen, zodat we in ieder geval een
start kunnen maken en onderweg een kaart van Lombardia kunnen kopen.
Ook heel aardig. Zoals goede buren met elkaar omgaan.
****
Er staat verderop een ultra moderne, ik weet niet hoeveel
tonnen wegende camper. Dat ding moet ook tonnen gekost hebben. Alles ultra techno.
De mensen hebben elektrische mountainbikes. Luxer dan luxe.
Ik sprak hem. Ze komen uit Ulm. Hij heeft ein Geschäft,
maar daar heb ik niet naar doorgevraagd. Zoals zovelen zijn zij hier voor het
eerst -en kennen het grillige Iseo-weer niet.
We hebben nu al twee avonden zwaar onweer gehad.
Enfin, zij waren gisteren op de fiets gestapt om vijf
kilometer verderop te gaan eten. Hij had de bui wel zien hangen, maar de ober
dacht dat het wel mee zou vallen.
Nou zeggen Italianen dat altijd.
Ulm vertrouwde het toch niet, en is terug naar de camping gefietst
om de luifel in te draaien en de ramen dicht te doen.
Toen is hij weer naar het restaurant gefietst, waarna er
noodweer losbarstte waar geen einde aan scheen te komen. Wij moesten zelfs de
schotel inklappen.
In de stromende regen zijn ze om elf uur naar huis
gefietst, de hond in een karretje achter hem aan.
Tja, dat heb je met campers.
****
Een jong stel uit Bremen is op avontuur. Twee maanden low
budget trekken door Zuid-Europa.
Van hieruit willen ze naar Portugal of all places.
Hij kwam vanmorgen met een routekaart om advies vragen,
want de door hem verbouwde bus trekt geen hoge passen. De remmen waren bij de
afdaling van de Brenner bijna doorgebrand.
Ze leenden kruiden en wat ketjap en we hadden een lang
gesprek over de situatie in de wereld en hoe de verkiezingen in Duitsland
zouden verlopen. Zij hadden al gestemd. Ik gok Die Grünen.
Jonge idealisten die het somber inzagen.
****
De plekken zijn klein, maar Bruno heeft de grenzen
duidelijk aangegeven.
We staan hier nu sinds zondag en hebben al drie
verschillende buren aan de rechterkant gehad.
De eerste mensen waren niet blij
omdat onze caravan hun vrije uitzicht wegnam. Maar Bruno heeft ons exact op
deze plaats gezet. Daar waren ze bij aanwezig.
Gisteren kwam er een Nederlands stel met een VW-busje. Ze
hadden veel pech gehad.
Lekke band en dan nergens de juiste band kunnen vinden is
frustrerend en kost tijd. Als je nog werkt is dat kostbare tijd. Ze hadden
nauwelijks geslapen, gegeten -of gedoucht. Ook was er een poot van de luifel
afgebroken.
Veel tijd om te recupereren hadden ze niet. Vanmorgen om
9 uur stond een overjarige Fendt te wachten om hun plek in te nemen.
Ze werden er knap zenuwachtig van. Manlief stelde ze
gerust: “u heeft tot elf uur de tijd om in te pakken.”
****
Die Duitse Fendt heeft geen mover, dus wilde manlief
helpen hem op de plaats te zetten.
De stuurse man en zijn (zo te zien) veel jongere vrouw
met piepstem bedankten niet voor de aangeboden hulp. Hij zei ook geen
goedendag.
Maar toen ze de luifel hadden uitgezet ontplofte ik
zowat. Het is geen gewone rechthoekige luifel maar een driehoek. Vanuit de wc
kijk ik zo op de haring.
Er was geen ruimte om gewoon bij het water en de wc te komen.
Ik heb er wat van gezegd.
Hij raakte geïrriteerd. We
stelden voor de scheerlijnen anders te prikken.
Het lag gewoon over ons elektrische snoer heen.
Maar de man was onwelwillend.
“Zal ik er een rood vlaggetje aan hangen,” stelde piepstem voor.
Geen denken an.
Toen ze weg waren heb ik Bruno geroepen, die meteen zag dat
ze de grens ruimschoots hadden overschreden en dat er inderdaad een gevaarlijk
situatie was gecreëerd.
Als ze terug waren zou hij het oplossen.
Zojuist, toen ik de afwas ging doen, riep hij me.
“Ze gaan morgen weg, dus ik laat het erbij.”
Prima.
Het deed me denken aan wat het jonge stel uit Bremen
gisteren tegen mij zei.
Duitsers willen altijd hun zin hebben en denken totaal
niet aan anderen. Het woord aanpassen staat niet in hun vocabulaire.
Saai is kamperen niet.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten