In de auto hoorde ik een zware zucht. Manlief had geen zin meer in de ritjes naar historische attracties.
Zelfs niet op deze prachtige dag. Hij wilde de caravan aan de buitenkant een sopbeurt geven.
Toen ik vanmorgen het gordijn optrok lachte de zon mij tegemoet.
Geheel onverwacht.
Het werd een prachtige dag. "Crisp" noemen de Britten dat, dus in de schaduw was de jas nog nodig.
We waren weer vroeg. Te vroeg, want het huis ging om 11.30 uur open.
Maar het parkeerterrein stroomde gestaag vol. Veelal met mensen (en evenveel honden) die voor de natuur kwamen.
Manlief ging met Jacky wandelen. Ik liep rustig naar het huis om aldaar te wachten tot ik naar binnen mocht.
Architectonisch vond ik het niet heel bijzonder.
Ik liep rond het huis dat in 1942 als eerste donatie naar the National Trust ging.
Ik geloof serieus dat er in Groot-Brittannië net zoveel Britten als honden wonen.
Ik ging als eerste het huis binnen.
Binnen stond mij een enorme verrassing te wachten.
Typisch ook early National Trust:let eens op die details - dat jasje over die stoel, rommelig bureau, een kopje scheef op het schoteltje.
Je krijgt het gevoel alsof de heer des huizes even weg is, maar zo terug kan komen.
Stunning, fabulous, breathtaking.
Ik kom superlatieven tekort.
Dit was van het hoogste kaliber.
Ik trof manlief bij de uitgang. Hij was razend enthousiast over the walled garden.
Ik had zoveel energie gekregen na dat prachtige huis, dat een wandeling er nog wel bij kon.
En manlief???
Ja ja, daar ging hij weer!!
(Hij kwam net zo enthousiast naar buiten als ik)
Jacky en ik wandelden naar -en door the walled garden.
Jacky herkende deze mensen, en zij herkenden Jacky.
Manlief was hier al geweest.
"Hi Jacky, there you are again. We love you!!"
Het parkeerterrein stond helemaal vol en wij begrijpen waarom.
Wat zijn wij blij met het lidmaatschap van the National Trust.
De dag begon met een grijs randje, maar we hebben hem inmiddels in een gouden lijst geplaatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten