Films

Mijn zoon en ik houden van films, maar het komt er eigenlijk nooit van naar de bioscoop te gaan.
Wanneer we in de V.S. zijn plunderen we de Blockbuster waarna we weer helemaal bij zijn.
Nu, in deze zomervakantie, halen we de schade in.
"Munich" van Steven Spielberg stond ook op ons verlanglijstje en die haalde ik tegelijk met "Flightplan" en "Walk the line".
Die laatste kon ons totaal niet boeien, de film kwam maar niet op gang. In tegenstelling tot een andere autobiografie "Ray" was dit een film die niet zal blijven hangen.
"Flightplan", was aardig, maar toch ook niet zo spannend als ik verwacht had. Het einde was enorm teleurstellend en een regelrechte sentimentele tearjerker, wat totaal niet in de film paste. Jammer, want over het algemeen ben ik een fan van Jodie Foster.
Gelukkig hadden we het beste voor het laatst bewaard en dat was "Munich".
Spielberg slaagt er weer in realiteit en fictie op een geloofwaardige manier te mengen en de beeldopnames , op zijn Spielbergs, zijn geweldig. Hij heeft daar nou eenmaal patent op. Zo nu en dan lijkt het op een BBC-documentaire.
Op het moment dat je denkt dat hij een pro-Israelisch standpunt inneemt, komt er juist een verrassende wending. Hij slaagt er, als Jood, goed in een objectief beeld te geven van de strijd tussen Israël en de Palestijnen en dat vind ik knap. Het is geen gladde film, integendeel zelfs.
Een film, die waarschijnlijk over 25 jaar nog actueel is. Eén van de laatste scènes speelt zich af in Beiroet, wat nu weer onder vuur ligt.
Morgen ga ik weer wat films uitzoeken, maar "Munich" staat deze dagen op mijn netvlies gegrift.
De wereld staat in vuur en vlam, dat is geen fictie.