Anti-Amerika

Henk Hofland schreef er deze week over in de Groene Amsterdammer.
Tot nu toe heb ik alleen aandacht besteed aan die hondsvermoeiende, slepende voorverkiezingen en de ven der Sloetcase.
Geloof me: over Ayaan Hirsi Ali zie, hoor of lees ik niets in de Amerikaanse media.
Vanmiddag was wel een noodlanding te zien van een American Airlines vliegtuig in Miami. Neusproblemen.
Een half uur lang breaking news. Rondcirkelende helicopters, televisiecamera's all over the place. Wat moet dat niet gekost hebben. Uiteindelijk een ogenschijnlijke 'niets aan de hand' landing.

In de Balkan is de vlam in de pan geslagen. De aanval op de Amerikaanse ambassade in Belgrado leek ons belangrijk nieuws. Wij lazen het op internet. Hier was de flirt van Mc Cain in 2000 met een lobbyiste belangrijker.

Amerikanen zijn makkelijk in de omgang. Contact is zo met ze gelegd, maar ook zo verbroken.
Of het nou op het strand is, in het zwembad of aan de bar van een restaurant: ze lullen even makkelijk tegen je aan.
Opvallend is hun huidige ingetogenheid. Ze hebben geen grote bek (meer). Dat kan ook niet anders, want ze zijn niet meer de beste en de grootste in wat dan ook. Dit land kampt met enorme problemen, die een nieuwe president echt niet binnen een jaar heeft opgelost.
Keer op keer wordt ons gevraagd hoe er in Europa over Amerika wordt gedacht. Het antwoord komt er direct achteraan. ' They must hate us. Nobody likes us anymore.'
Als de situatie niet zo verdomd beroerd was, zou ik in mijn vuistje lachen. Dikke bult eigen schuld. Jullie vonden 'ons' verraders toen 'wij' niet direct ja zeiden tegen de aanval op Irak. Effe dimmuh, lui!!

Maar het is om woedend van te worden. De wereld is verdeelder dan ooit. De economie stort in elkaar.

Dus houd ik mijn mond en hoop dat ze inderdaad inzien wat George Bush (op wie ze in 2004 massaal gestemd hebben) heeft aangericht. Ik ben hier te gast en profiteer op dit moment schaamteloos van de goedkope dollar.
Tegelijkertijd weet ik dat die bescheidenheid van korte duur zal zijn. Zodra er een nieuwe president is, begint de chauvinistische dikdoenerij weer.

De presidentskandidaten spreken mij niet aan. Ik zie er geen 'lichten' bij. Ze vermijden pijnlijke, doch de belangrijkste, issues.
Hillary is er op uit om de eerste vrouwelijke president te worden en moet zich bewijzen (voor man en vaderland). Of ze de eindstreep levend haalt, valt te bezien. Ze knapt geestelijk en lichamelijk namelijk helemaal af.

Obama is een jonkie zonder ervaring. Ik vind hem een 'naprater' en een slecht debater. Tot nu toe gaat hij televisiedebatten, waar Clinton om vraagt, uit de weg.
Op doortastendheid heb ik hem nog niet kunnen betrappen.

Mc Cain had tijdens de vorige verkiezingen mijn sympathie, maar hij heeft te kennen gegeven achter Bushes war against terrorism te staan en een eventuele aanval op Iran niet uit te sluiten.

Drie kandidaten waar ik dus geen heil in zie. De Amerikanen die wij spreken verzuchten ´we stemmen op de minst slechte´. Dat zeiden ze in 2004 ook en zie waar dat toe geleid heeft.