Het moment.

****************************
Vanmiddag liep ik over de Coolsingel. Liever gezegd, ik gleed.

Bij het zebrapad stond ik achter twee Hindoestaanse vrouwen. Waarom ik schrijf dat het Hindoestaanse vrouwen waren, weet ik niet. Om een beeld te scheppen?
Tussen hen in stond een klein jongetje. Vijf of zes jaar schat ik.

Het kind hield zich krampachtig vast aan één van de vrouwen.
Hij keek naar haar op. Tranen stonden in zijn ogen, zijn onderlip trilde maar hij huilde niet.
Terwijl hij aan haar arm trok smeekte hij met een huiveringwekkend verdrietige stem: "maar ik wil bij jou wonen".

Het licht sprong op groen en en masse staken wij de Coolsingel over.

Hooguit vijftien seconden, die ik niet van mijn netvlies kan wissen en uit mijn hoofd kan zetten.

Maar ik wil bij jou wonen.