Een goede vakantie begint altijd na een nacht slecht slapen.
6.45 uur opstaan.
7.30 uur in de auto.
Manlief koos voor de Liefkenshoektunnel om het drukke Antwerpen te vermijden. Als je graag door je schokbrekers wilt gaan en je hebt de centenpest (5,50 tolgeld), raad ik deze route zeker aan.
Maar, je bent in een poep en een scheet in Gent. En zo kwam het dat we ver voor de geplande tijd in Calais aankwamen. De kaartjes/incheckautomaat stond aan mijn kant.
“Gelukkig,” verzuchtte P. “Jij mag het doen.”
Ik had de bevestiging op schoot liggen en de leesbril in de aanslag. Ik wist van de vorige keren dat er een code ingetoetst moest worden.
“Geen commentaar, je houdt je snavel.”
We stonden naast de automaat. Op de display verscheen “Good morning mr. Frima.”
Huh?
Ergens zal wel een camera hangen die nummerborden direct herkent. Geweldig! Daar kan ik nou helemaal opgewonden van raken - van dit soort 21ste eeuw noviteiten.
Enfin, meteen daarop werd ons de mogelijkheid van een (gratis) vroegere trein aangeboden. Op het scherm.
Ik hoefde alleen maar op de akkoord-knop te drukken.
En zo kwam het dat wij in plaats van half een om half twaalf op Engelse bodem aankwamen.
In Engeland was het vijf graden warmer dus………………………………….dakje open.
Maar het dakje wilde niet open. Althans, niet helemaal.
Weer proberen en weer proberen. Maar het dakje vertikte het.
P. ging sjorren aan de bagage en natuurlijk hoorde ik hem brommen over de (te) grote en (te) volle tassen.
“Er moet ergens iets tussen zitten.”
Hij probeerde het weer en nog eens - maar het dakje hield zich van de domme.
Dus ging ik kijken of er iets aan te doen viel. Niets, niente, nothing.
Okay, op weg naar Basingstoke dan maar: over die rottige M25 waar je helemaal niet open wilt rijden .
The Wellington&Arms Hotel. U weet wel, van die grote veldheer.
Met hulp van een alleraardigste hotelmanager konden we een Mini-garage bereiken.
Die zaten op vrijdagmiddag niet te wachten op een Nederlander met een kapot dakje. P. kreeg een sacherijnige meneer aan de telefoon. “It’s busy. We close at four on Fridays."
Manlief was enigszins aangeslagen door de onvriendelijke toon, maar niet verslagen. Een deel van de bagage naar de kamer en op naar de garage dus.
We werden ergens op een stoel geplant terwijl de boze meneer (die helemaal niet meer boos was toen we zo snel voor zijn neus stonden) en een monteur naar onze Mini liepen.
Hahaha, ja hoor. Hij stapte aan de verkeerde kant in en keek verbaasd toen hij geen stuur aantrof.
Wij doken weg zodat hij ons niet kon zien lachen.
De monteur keek in de achterbak, deed blijkbaar iets heel slims - want daar ging het dakje.
Braaf helemaal open.
Door de bagage was er iets in het interieur verschoven, wat een blokkade tot gevolg had. Doet er ook niet toe........het is gefikst.
Manager blij. Wij blij.
De boosdoeners.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten