Laten we mijn medisch dossier weer eens updaten.
Woensdag 23 juli had ik een afspraak met een plastisch chirurg van de kliniek Holystaete. Dit was mijn eerste consult aldaar.
Echtgenoot was er twee maanden eerder, bij een andere chirurg, onder het mes gegaan. Terwijl ik in de lounge cq. receptie op hem zat te wachten leek het mij handig mijn Dupuytren hand aan de secretaresse te laten zien.
"Oh, ja. Dat doen wij hier. Ik kan u inplannen, hoor. Zal ik een afspraak voor u maken?"
"Uh, nou ik weet niet of mijn verzekering dat wel dekt. Ik moet eerst mijn huisarts raadplegen."
"Maar zal ik met u vast een afspraak voor een consult maken?"
Ik stemde toe.
Op de terugweg, in de auto, vertelde ik echtgenoot dat dit de eerste keer was dat er zo stellig een operatie werd aanbevolen.
Ik heb de ziekte al meer dan tien jaar, maar ondervind er eigenlijk geen hinder van. De vingers kan ik nog strekken. Dat was dan ook de reden waarom andere artsen, waaronder mijn vorige huisarts de noodzakelijkheid van een operatie niet inzagen. Dupuytren komt namelijk terug.
Verzekeringtechnisch bleek alles okee. Zelf twijfelde ik.
Een consult leek me niet bezwaarlijk en dus ging ik 23 juli naar de kliniek.
De plastisch chirurg bekeek de hand en raadde een operatie zeker aan.
"We doen links eerst en daarna rechts."
De rechterhand begint namelijk ook.
Hij tutoyeerde me - terwijl ik hem niet kende. Maar ik vond het niet erg. Ik bleef echter "uwen."
"Zullen we het voor mijn vakantie doen? Zou je maandag kunnen?"
"Nu maandag? De 28ste??" Ik was overrompeld.
"Ja - dan ben je er maar van af."
"Dat wordt moeilijk. We gaan het weekend naar Duitsland en komen maandag pas terug."
"Dan kom je toch meteen hierheen. Eind van de middag kan ook, hoor. Ga boven maar even een afspraak maken met mijn secretaresse."
Op weg naar boven had ik voldoende tijd om het op een rijtje te zetten. Zo lang al Dupuytren, geen klachten - waarom zo hals over kop?
Nee.
Ook de secretaresse probeerde me over te halen. Ze begon me zelfs te vertellen hoe laat we dan uit Ahrweiler moesten vertrekken. Het klonk vriendelijk dwingend.
Maar ik hield voet bij stuk.
Ze wilde de rechterhand ook meteen plannen, maar dat zag ik helemaal niet zitten.
De operatie werd na lang beraad gepland op 16 augustus. Ik zou nog gebeld worden over het tijdstip.
(Een week voor de geplande dag had ik nog niets gehoord en heb zelf contact opgenomen).
Tot zover de hand.
11 augustus, moest ik naar de orthopeed in het Ikazia. Daar ben ik kind aan huis.
De cortisone injecties van de huisarts leidden niet tot verbetering. Dus naar de specialist.
En ja hoor......bingo.
Weer een bursitis calcarea (= kalkvorming na een slijmbeursontsteking). Een langdurig trauma dat uiteindelijk tot een operatie in de linkerschouder heeft geleid. Nu is de rechterkant de pineut.
"We beginnen met injecties," zei de orthopeed. Zo gezegd, zo geprikt.
"En niet overbelasten!"
Toen ik in de metro zat sprak het zweet me uit. Niet vanwege de prik.
Het schoot me ineens te binnen dat ik vijf dagen later aan mijn linkerhand geopereerd zou worden.
Vergeten te zeggen. Stom!
De volgende ochtend belde ik de orthopeed.
De verpleegster was onverbiddelijk en duidelijk: rechterschouder niet belasten + operatie linkerhand??
Geen denken aan.
Eerlijk is eerlijk - ik was opgelucht en lastte de operatie direct af. Zonder een nieuwe afspraak te maken.
Gisteren las ik in het AD het volgende:
Ik ben niet onthand, maar wel sprakeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten