********************************************************************************
Goed – we vervolgen de reis.
Het laatste wat u van mij gelezen heeft kwam vanuit de KLM-lounge: toen ik nog vol goede hoop slash vertrouwen was.
Aan de bodyscan moet nog gesleuteld worden. Ondanks dat er niets metaligs aan -of op mij te vinden was – gaf de scan dat toch aan. En P. werd gevraagd zijn zakdoek uit zijn broek te halen. Metal detection in zijn snot?
Wij zaten braaf bij de gate – maar er was geen vliegtuig te bekennen. Inmiddels was het 17.40 uur (originele vertrektijd was 16.50 uur).
16.50 uur. Wilt u die tijd even in uw brein nestelen.
Om 17.45 uur kwam de mededeling dat de kist – ongeprepareerd – nog van stal gehaald moest worden. Wij mochten de gate, met een consumptiebon, verlaten. Maar we moesten wel om 19.45 terugzijn, want de nieuwe vertrektijd was 20.20 uur.
Ik zag de bui al hangen: de (laatste) connectie van Atlanta naar Fort Myers haalden we niet.
KLM zou voor een hotel in Atlanta zorgen. Daar maakte ik me geen zorgen over.
Wat me wel dwars zat, was dat ik zaterdagochtend in het eerste vliegtuig naar FM wilde zitten.
Dus spoedde ik me terug naar de KLM-lounge (ongeveer een kilometer lopen), P. ergens in de vertrekhal achterlatend. Die vond het de moeite van de lange loop niet waard.
Ik kwam langs de transfer desk. Daar stonden honderden reizigers in een rij van zo’n 300 meter. Allemaal omboekingen.
Maar ook bij de KLM-balie in de lounge was het angstaanjagend druk. ”Mevrouw – realiseert u zich dat er nog 149 voor u zijn?”
Nee - dat realiseerde mevrouw zich niet.
Na mij werd het trek-uw-nummertjes-apparaat ook weggehaald. Business Class passagier of niet - de KLM trok de stekker uit het dienstverlenende stopcontact.
En daar was P. ineens. Die had zich door iemand naar de lounge laten duwen. Tevergeefs. We maakten rechtsomkeert – terug naar de gate.
Eenmaal aan boord zag ik aan de gezichten van het cabinepersoneel dat we niet om 20.20 uur zouden vertrekken.
Positieve berichten vanuit de cockpit werden in rap tempo omgezet in doemscenario’s.
De purser kwam ons vertellen dat de kans levensgroot aanwezig was dat ook zij roet in het eten zouden gooien. Hun “shift” verliep om 22 uur. Dan zou er een blik vers personeel aangerukt worden – maar die waren (zeker met dit weer) niet 1-2-3 op Schiphol.
Ik belde ons hotel in Naples en Alamo. “Hopefully tomorrow morning.”
Om 21.30 uur werden we van de gate geduwd. Op naar het de-icing platform
P. had dat ooit in Atlanta meegemaakt. Volgens hem duurde dat hooguit 5 minuten.
Nou – niet op Schiphol. We reden eerst richting Noordwijk alwaar de vleugels door twee spuitende hoogwerkers onder handen werden genomen. Zelden heb ik zoiets klungeligs gezien. Het duurde minstens 20 minuten.
Toen taxiede het vliegtuig weer richting luchthaven. Mijn adem stokte even. Ik zag ons richting E22 koersen – maar nee….
Exact om 22.30 uur gingen we de lucht in.
Op 4 februari om 07.30 – 24 uur nadat we waren opgestaan - zetten we voet op Amerikaanse bodem, geen flauw idee wat ons daar te wachten stond.
Wordt vervolgd.
***********************
Geen opmerkingen:
Een reactie posten