Dagboek van een loods (20)

 

 

Vorige week kon kuur vier niet doorgaan omdat de waarden van de goede leuko's te laag waren.

Jammer.

 

Het ongeduld slaat toe.

Ik zit te rekenen: kunnen we wel kerstmis vieren of ligt hij dan hondsberoerd in bed en staar ik in mijn eentje naar een nepboom, luisterend naar tearjerkers van Frank Sinatra.

"I'm dreaming of a chemo-free Christmas."

 

24 oktober.

Het is onchristelijk vroeg wanneer P. me wekt.

Hij is ruimschoots op tijd voor het prikken, maar de waarnemende hematoloog (dok is met vakantie) laat weten dat ze nog niet alle uitslagen binnen heeft.

Dus heeft een ander stel geluk en wachten wij nog een kwartier extra.

 

Ik vind de waarnemer kordaat en heel prettig in de omgang.

P. krijgt zwaardere anti-emetica, die hij alleen gedurende de chemo mag nemen. Voor de uitloop moet hij zijn gebruikelijke medicijnen nemen.

 

Maar geen medicatie zonder bijwerkingen. De waarnemer waarschuwt voor obstipatie.

P. moet minimaal één keer per dag Movicol nemen.

"U moet tegen de diarree aan zitten," zegt ze.

Ik knik instemmend. P. heeft de vorige keren vreselijke buikpijn gehad en kon niet naar de wc.

 

Na het consult gaat hij in het behandelcentrum aan het infuus met rituximab.

Ik haal kuur vijf en nog meer antibiotica bij de ziekenhuisapotheek.

 

Het eerste keer dat ik hem achterlaat.

We zijn nu over de helft en ik merk dat ik steeds zakelijker word.

Ik heb drie keer (4 uur) naast P. gezeten terwijl hij alleen maar aandacht had voor zijn iPad.

Voor mij is er geen functie aldaar.

 

Grappig hoe de tijd vliegt als je thuis druk bezig bent.

We mailen en sms'en continu.

"Zit je al aan de rituxi?"

'Komt er zo aan. Nu de voorbereiding.'

"Heb je een boterham gekregen?"

'Ja, drie met kaas. En soep.'

Enzovoorts.

Om half drie is manlief thuis.

 

25 en 26 oktober.

P. is euforisch. Hij heeft zich nog nooit zo goed gevoeld tijdens de chemo.

Ik zie de bui al hangen en waarschuw hem voor de uitloop.

Hij heeft maar 6 tabletjes Granisetron gekregen en de laatste neemt hij zaterdagochtend.

 

27, 28, 29 oktober.

 Malaise.

Met moeite krijg ik er een beschuitje in.

 

 

We hebben continu ruzie over de anti-emetica.

Hij wil ze niet.

Ik volg de orders van de artsen op en wil dat hij ze neemt. Ook preventief.

 

Zo gaat het al vier maanden en daar zal de komende twee maanden geen verandering in komen.

******