Pech

Gisteravond kookte ik. Het leek mij verstandiger geen stukje aan mijn woede te wijden.

Het betrof de KLM.
Ze belden rond half drie (op zondag!!!!) om een schemawijziging door te geven.
"Prima - als wij maar business class zitten".
Die garantie kreeg ik. Ze ging aan het werk en zou mij terugbellen/mailen.

(Bijna een jaar voor de vertrekdatum (februari) had ik geboekt. Ja, business class. Hoe vroeger je boekt des te goedkoper het is. Niet dat het ons op de rug groeit - het is pure noodzaak. Zie het als het medische indicatie. We sparen hard voor deze jaarlijkse uitspatting.)

Het ging dus allemaal fout. Mijn e-ticket werd ineens een papieren document, dat ik zou moeten ophalen op Schiphol. "Onacceptabel".
Ik ontdekte dat de vlucht van Florida naar Atlanta economy was. "Onacceptabel".
"Nee mevouw, Y is B.Cl."
"Er staat economy achter", hield ik vol.

Enfin, ik ben tot 6 uur aan het bellen geweest. De arrogantie, desinteresse, laksheid en de leugenachtige volharding van de KLM'ers was om van door te slaan.

"Ach mevrouw, u kunt de hele reis annuleren. U krijgt uw geld dan terug." Dat zouden ze wel willen. Ze zouden dan onze stoelen voor het dubbele kunnen verkopen en wij staan met lege handen. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Vlak voordat ik ophing, bekende de KLM'er dat (Delta) om onbegrijpelijke reden ons op rij 20 had gezet. Daar kon hij vooralsnog niets aan doen.
Ik heb geschreeuwd, gescholden en gejankt.
Waarom??
Vanwege de ontoegankelijkheid, de onmetelijke arrogantie. KLM is absoluut de meest klantonvriendelijke luchtvaartmaatschappij die ik ken. "U-mag-blij-zijn-dat-u-met-ons-vliegt"attitude.
De hele avond heb ik naar eventuele alternatieven gezocht en alle contactadressen van KLM boze e-mails gestuurd.
****
Vanmiddag moest ik voor een echo (13.30 uur) naar het Ikazia. Ze hadden vrijdag gebeld dat het apparaat kapot was en of ik vandaag rond 11 uur maar even wilde bellen. Ondertussen moest ik wel nuchter blijven. Om 12 uur kreeg ik groen licht.
****
Ik stapte onder de douche. Koud water!!! Eneco was aan het klussen en had ons daar niet van verwittigd.
****
Vervolgens stond ik in de lift die op de 20ste bleef hangen. Na ongeveer vijf minuten gingen we weer. Op de vierde was het weer raak. Op de tweede ben ik eruit gestapt en heb verder de trap genomen.
****
De metro naar het Zuidplein stopte bij de Rijnhaven. Stroomstoring!!!
Ik belde meteen het ziekenhuis. Oké, als ik op tijd was, werd ik op tijd geholpen. Zo niet, dan moest ik wachten. Mijn maag protesteerde en mijn mond voelde droog.
Na 10 minuten kregen wij het advies uit te stappen en bus 77 te nemen. Ik volgde de raad op. Alleen was bus 77 nergens te bekennen. En.......................de metro reed weer.
Dus terug naar het station en alsnog in de metro.
****
Klokslag 13.26 stond ik voor de röntgenbalie. Ik werd meteen binnengeroepen.
De verpleegkundige was allesbehalve vriendelijk. Het apparaat functioneerde blijkbaar niet naar (haar) genoegen. Ik werd daar de dupe van. Ze scande mijn organen en keek daar heel zorgelijk bij. "Even aan de radioloog laten zien".
De gelsmurrie op mijn buik liet ze liggen. Ik durfde het er niet, zonder permissie, af te halen. Daarom kreeg ik een snauw, toen ze terugkwam. Met smurrie en al werd ik weggebonjourd.
Ik probeerde nog iets te weten te komen over de echo, maar kreeg weer een kat.
****
Op Zuidplein moest ik weer 10 minuten wachten op de metro.
****
Thuisgekomen lag de post op tafel met een "te hard rijden" prent pontificaal bovenop. Daarbij lag een memootje "jij??"

Zoonkind kwam langs. Het was zijn vrije dag. Hij leidde mijn doorgedraaide, suicidale aandacht af. Espressootje met gevulde speculaas (op een nog steeds nuchtere maag).

Die echo zal toch wel uitwijzen dat ik een hopeloos geval ben. Losbandigheid is nu even mijn motto.

De telefoon ging. Het was één van de KLM-zwaantjes, die mij gisteren nog tot wanhoop had gedreven.
"Alles is in orde, mevrouw. We hebben het - met Delta - voor u geregeld".

Ik dacht dat ik halicuneerde.