Tempo Zwethheul

Eten bij de Zwethheul moet een feestje zijn. Wij hadden ons verheugd op dit uitje.

De Coolsingel zag oranje. De trams puilden uit. Op straat klonk luidruchtig gezang. Olé,olé olé olé. In portieken werd gekotst. Tegen de muur van het stadhuis werd gepiest. Op het stadhuisplein lag iemand laveloos op de grond. Het was een vrouw, die zo dronken was dat ze niet meer op kon staan. Een onprettig schouwspel.
Voetbalvreugde???!!!

Geen taxi te bespeuren, laat staan te krijgen. P. wilde de auto al gaan halen. Wij liepen terug naar huis toen we een lege taxi bij de stoplichten zagen staan. It was ours.

Sterrenrestaurants hebben iets krampachtigs. Dat ervoeren wij al eerder bij Parkheuvel en la Vilette. (Goede uitzondering - en tot nu toe onze favoriet - is Kaatje bij de sluis.)
De ontvangst bij de Zwethheul verraadde al wat voor avond het ging worden. Zo formeel. Ik voelde me bijna onbehaaglijk.

Geen sprankje spontaniteit. Bediening in somber grijs, met strakke gezichten. Onderling ontdekte ik ook een zekere animositeit.

Ik zette dan ook meteen de knop om.

Na het (opdrongen) glas champagne kozen we het Zwethheulmenu (6 gangen) inclusief wijnarrangement. Zie http://www.zwethheul.nl/index.htm
Bij deze verklap ik de eindprijs: € 608,- (drie personen). Dat is (voor ons) geen kattepis.
Achteraf baal ik dus ook stierlijk dat wij hier zijn gaan eten.

Het eten was kwalitatief prima. Een proeverij van uiteenlopende gerechten. Mooie, verrassende combinaties.

De entourage is stijlvol, doch niet echt gezellig. De kitschschilderijen aan de muur vond ik echt een aanfluiting.

Een lichtelijk arrogante sommelier, die geen plezier in zijn werk leek te hebben (althans zo kwam het bij ons over), schonk onze glazen druppelsgewijs in. Bodempjes - weliswaar in grote glazen - maar absoluut ondermaats. Verrassend was zijn wijnkeuze ook geenszins.

De gerechten volgden elkaar in een razend tempo op. Mijn bord was nog warm of het werd weggehaald. Misschien omdat het afgestemd was op de kleine hoeveelheden wijn? Bang dat wij om meer zouden vragen?
Dat gebeurde dus ook. Aarzelend werd aan mijn verzoek, om de Sauvignon Blanc bij te schenken, gehoor gegeven. De bediening moest daar wel weer de sommelier voor inschakelen.

Na het derde gerecht heb ik aan de noodrem getrokken. Tot hier en - minstens tien minuten -niet verder.

Als iedereen zo krampachtig in de plooi probeert te blijven, gaat het dus een keertje fout. Een stagiaire van de hotelschool haalde de borden weg en merkte op dat er nog wat op mijn bord lag. Ze had de andere borden al in haar hand en stond op het punt om mijn bord ook te pakken.
"Bent u klaar mevrouw?"
Ik knikte.

"Was het te veel? Zit u vol?"

Ik knikte weer, mijn binnenpretje onderdrukkend.