Ondanks dat Hanneke Groenteman - om mij onduidelijke reden - boos op mij is, bezoek ik regelmatig haar blog.
Onderstaand bericht greep mij aan.
In tegenstelling tot Hanneke ben ik wel een hondenmens. Ook omdat ik zelf altijd bang ben geweest dat onze trouwe viervoeters Flint en Scooby (Labrador Retrievers) dankbare prooien voor kidnapping zouden zijn. Ik liet ze bijvoorbeeld niet in de afgesloten tuin wanneer wij niet thuis waren. Labradors zijn goedzakken, allemansvrienden en lief. Agressie zit niet in hun genen.
Maar ik maak me vandaag druk om een HOND! Ik heb dat vanmiddag bij de Klaaglijn (programma van Radio Noord-Holland) ook al gedaan en doe dat op deze plek ook.
BRAM!
Bram is een zwarte retriever (ik ben geen hondenmens, dus misschien noem ik het ras verkeerd), die per ongeluk twee maanden geleden is zoek geraakt. Hij hoort bij mensen die door een sterfgeval af en toe Bram in een lieve hondenopvang deden en op de een of andere manier is hij, vanuit Edam of Purmerend, verdwaald naar Amsterdam, station Sloterdijk. Hij had een chip in zijn mik, maar die was te summier: de naam en de woonplaats gaven geen duidelijkheid over zijn precieze adres. En zo kwam de lieve Bram terecht in het Dierenasiel op de Ookmeerweg in Amsterdam. Tja, wat te doen?
De rechtmatige eigenares was niet te traceren door de slechte chip (dat vind ik raar, waarom staat er geen goede informatie op zo'n chip, maar goed) en toen niemand om Bram kwam is hij na twee (2!!) weken verbeurd verklaard. Zo gaat dat in asiels. Na twee (2!!) weken mag iedereen over het dier beschikken.
De rechtmatige eigenaars hadden wel alles in het werk gesteld om Bram te vinden (beloning van € 2000 uitgeloofd, geadverteerd...), maar dit alles niet in Amsterdam, want daar woonden ze niet en ze dachten toch niet dat Bram ver weg zou zijn.
Na 2 weken werd Bram (die nu natuurlijk anders heet) liefdevol opgenomen in een gezin met kleine kinderen, die allemaal dol op hem zijn.
Alleen: BRAM IS VAN IEMAND ANDERS!! Dat weten de nieuwe eigenaars inmiddels, maar ze willen de hond niet teruggeven. "De kinderen zijn gek met hem!"
Het dierenasiel in Amsterdam weet wie de nieuwe eigenaars zijn, wie de rechtmatige eigenaars zijn, dienen wel als postillon, sturen brieven door, maar mogen geen adres van de nieuwe eigenaars geven. Dat heeft met privacy te maken (dooddoener eerste klas).
Dat is nu de situatie.
Ik kan dit niet verkroppen.
Kent iemand een gezin met kinderen, waar sinds een paar weken (of misschien 2 maanden) een mooie zwarte gladharige Retriever is komen wonen, van een jaar of 4?
Geef die mensen aan, desnoods bij mij.
Want ze hebben gewoon geen recht op deze hond. Formeel wel, maar emotioneel en moreel niet.
Ik zou zeggen: honden zat die als speelgoed voor kinderen kunnen dienen.
Als die mensen deze hond niet als de wiedeweerga terug brengen naar zijn ouderlijk huis..... ik hou op, anders ga ik mijn boek te buiten.Bram moet ergens in de buurt van Edam, Purmerend of zoiets wonen.
en... als iemand dan ook nog ten onrechte een lieve grijze poes (Rebbelientje) in huis heeft.....zie boven.
P.S. Als voorbeeld heb ik een willekeurige foto van een zwarte Labrador Retriever geplaatst. Ik vrees voor de ECHTE baasjes. De Labrador is een modehond.
En op een heksenjacht in Uithoorn (daar schijnt hij te verblijven) zit niemand te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten