Snijwerk

********************************
Vandaag een wat minder luchtig onderwerp.

Deze week gaan we beiden weer eens door de medische molen. Manlief iets heftiger dan ik en dat is een understatement.

De - tot nu toe - rustige en stabiele Chronische Lymfatische Leukemie begint zich te roeren.

Vier maanden geleden was - voor het eerst sinds 2002 (toen de CLL ontdekt werd) - een lichte achteruitgang te zien. Weliswaar verslechtert het bloedbeeld minimaal, toch is er een geleidelijke kentering waarneembaar.

Afgelopen maandag waren de berichten helaas weer niet om te juichen. Die tegenslag moet verwerkt worden.

CLL is een moeilijk uit te leggen ziekte. Vandaar de link, voor geïnteresseerden.

Laat ik het heel simpel en misschien wat kinderachtig proberen te verwoorden.
Het is de minst agressieve vorm van leukemie. Langzaam sluipt er een legertje kwaadaardige lymfocyten (afwijkende witte bloedlichaampjes) door het bloed die alle energie uit je lijf trekt. Moeheid is één van de duidelijkste symptomen. Ook wordt de weerstand aangetast.
Wanneer het aantal binnensluipers overschreden wordt, kunnen ze door middel van Leukeran (chemokuur) teruggeduwd worden, doch niet vernietigd.
Ze komen altijd weer binnen in steeds grotere getalen en trekken zich op een gegeven moment niets meer van de Leukeran aan.
En dan is zelfs een neusverkoudheid een killer.

We weten beiden precies hoe deze ziekte zich ontwikkelt. Mijn vader heeft ook CLL gehad. Bij hem werd het in een ver gevorderd stadium ontdekt.

P. heeft dat stadium gelukkig nog lang niet bereikt.
Ik hoor hem nog zeggen "nu ik leukemie heb, kan ik geen andere kanker krijgen". Het klonk als een soort opluchting. Buut vrij.

Een paar maanden geleden had hij een bloedkorstje aan de zijkant van zijn neus. Ik dacht dat het van zijn leesbril kwam. We besteedden er verder geen aandacht aan.
P. roept dan altijd "gaat vanzelf weer over".
Het korstje viel eraf en er bleef een schoon wondje over, een gaatje in de huid. Maar dat wondje heelde niet. Er kwam weer een korstje op en ook dat viel er weer af. Dat proces herhaalde zich onophoudelijk.

P. laat zich regelmatig controlleren door de huisarts en inmiddels zijn er tientallen moedervlekken en wratachtige oneffenheden weggebrand.
Dit rare wondje wilde niet verdwijnen, dus toch maar eens aan de huisarts laten zien.

Idioot dat je zo gefocust bent op grillig ogende moedervlekken. Daarom verbaasde de diagnose van de huisarts en vervolgens dermatoloog ons zeer.

Kwaadaardige huidkanker, die gelukkig niet uitzaait.

Nou, en dat wordt vandaag weggesneden.

Het komt veel voor bij oudere mensen die vaak buiten zijn geweest. Weliswaar draagt P. bijna altijd een pet wanneer hij in de zon is. Echter, insmeren doet hij nauwelijks.
De dermatoloog raadde tevens een zonnebrandcrème, factor 20, aan.

Stilletjes - tegen beter weten in - hoop ik dat het bloedbeeld zal verbeteren na deze ingreep. Maar dan had de oncoloog/hematoloog daar maandag toch ook wel wat van gezegd?

Tegelijkertijd (met P.) lig ik in de stoel van de kaakchirurg om een ondefinieerbaar plekje in mijn mond te laten weghalen. Ook iets wat niet weg wil.

Waarschijnlijk onschuldig, maar oh zo lastig als je - net als ik - zo vaak op je tandvlees moet bijten.