Wij gaan eten bij "the Red Lobster" - een keten van visrestaurants.
Goed - maar absoluut geen top.
Opvallend: de kaart is exact hetzelfde als tien jaar geleden. Niet zo heel erg - maar dertig dollar voor een gegrilde grouper is voor een restaurant als dit toch wat aan de prijzige kant. Temeer wij weten dat de vis nooit vers is.
Goed - dus het blijft bij een cocktail en wij wandelen naar de overkant - waar een Italiaan zit, die vorig jaar is geopend en waar wij toen (ondanks de waardeloze service) heerlijk gegeten hebben.
Ik ben ervan overtuigd dat het vol is, maar het tegendeel blijkt het geval.
Luchtje1: Zelfs the Lovers seat is nog vrij en daar nemen wij dus plaats. P. bestelt gezellig een flesje Soave.
Luchtje 2: Onze serveerster, die beweert in het duurste en beste restaurant op Third Street gewerkt te hebben (het ligt op mijn lippen haar te vragen wat ze dan hier dan doet), krijgt de fles niet ontkurkt. P. is de beroerste niet....
Luchtje 3: Er wordt opvallend vaak gevraagd waar wij vandaan komen en argeloos (of vol goed vertrouwen) als wij zijn geven wij eerlijk antwoord.
Luchtje 4: De serveerster kent de kaart (nog) niet en schuift iedere fout af op ons accent.
Huh? Ons accent wordt in de UK altijd herkend als Amerikaans.
Goed - de tante maakt dus fout op fout. Als je duidelijk zegt NO cheese en je krijgt wel cheese - dan heeft dat meer met haar gehoor dan mijn accent te maken.
Enfin, het excuus wordt verlegd van accent naar ten hours shift.
Luchtje 5: De telefoon gaat.
In plaats van dat de baas het elders beantwoordt - doet hij dat vlak voor onze tafel.
Het betreft een annulering voor 21 februari. Ik begrijp dat de ouders van degeen die gereserveerd heeft niet naar Florida kunnen komen vanwege gezondheidsproblemen. De man neemt de moeite om de reserving ruimschoots op tijd te annuleren. Bedankt, zouden wij zeggen.
De baas is meedogenloos en eist een $50,- cancellation fee.
Wij kijken elkaar aan. Dit hebben wij nog nooit gehoord.
Maar de Italiaan zet druk op de ketel. "Zorg maar voor vervanging, anders gaat je dat vijftig dollar kosten."
Luchtje 6: Entertainment.
Er is een zanger ingehuurd. Een donkere man met een blonde achtergrondzangeres.
Zielig. Ik kan niet anders zeggen. Maar tegelijk ook lachwekkend.
Zij klimt met moeite op een barkruk en bestelt een wodka.
Hij komt onze kant op.
"Oh nee," hoor ik P. zuchten.
Zoals gewoonlijk neem ik het gesprek voor mijn rekening. "Can you sing a Lou Rawls song?," vraag ik hem.
Ik weet niet waarom ik hem dat vraag. Ik ben helemaal geen fan van Lou Rawls, maar dat is de eerste naam die mij te binnen schiet.
De C-artiest begint een vreselijk opschepverhaal. Hij heeft Lou nog gekend toen die backing vocals deed en eigenlijk was Lou helemaal geen goede zanger.
Daarentegen is hij dat wel.
Enfin, de cocktail van the Red Lobster gecombineerd met de Soave geven mij een soort van onbarmhartige lef. Ik klets deze trieste schnabbelaar in één klap plat: "Oh yeah?! And what are you doing here then - in this empty reataurant in Naples, Florida?"
Luchtje 7 stinkt als een beerput: Het betreft onze rekening.
Ten eerste lijkt de kassa vals afgesteld. Als je van één plus één drie weet te maken, dan knoei je.
Als je vervolgens 18% tip inclusief berekent (terwijl op het menu staat dat alleen groepen van zeven of meer zodanig worden belast), dan ben je de boel goed aan 't belazeren.
De bonnetjes zijn het bewijs en de Italiaan krijgt aan mij nog een zware dobber als hij anders durft te beweren.
Ik geef hem een koekje van eigen deeg: TiramisEL!
***************************
