Mensen kinderen

*************************************
Soms word je een gesprek opgedrongen.
Een telefoongesprek. Of moet ik zeggen een iPhone-gesprek. Ik wilde het helemaal niet horen, maar de vrouw nam niet de moeite haar privacy te waarborgen.
Laat ik proberen het zo daadkrachtig mogelijk te verwoorden.

Een Nederlandse, hoogzwangere vrouw (in de dertig) zit aan de tafel naast ons - met haar zoontje van acht.
Zoontje (te lange Gooische haren), zonnebril van een duur merk, shirt van een duur merk doet alsof hij met zijn autootje speelt, maar luistert mee naar het gesprek tussen zijn moeder en zijn oma (ergens in Nederland).

"Nee, jullie moeten inspringen.
Ik heb Julian altijd. Mark doet niks. Dat is niet volgens de afspraak. Julian is altijd bij mij. En Mark zit altijd bij mij te werken. Ik heb zo vaak tegen hem gezegd dat ik dat niet wil, dat hij zijn werk op kantoor moet doen.
Sinds de scheiding houdt hij zich niet aan de afspraak. Hij neemt het kind bijna nooit. Ik kan geen kant op. Ik werk niet en ga nooit naar feestjes."

Dan blijkt dat het kind alles heeft gevolgd. 'Nou, dat is niet waar, mam. Je gaat best wel vaak naar feestjes,' zegt de verontwaardigde kinderstem.
Kinderen spreken altijd de waarheid, denk ik. Maar oei, wat is dit pijnlijk.
Hij zegt het heel stellig een tweede keer. Nu klinkt er iets van "gebruik mij niet als excuus dat je niet naar feestjes kunt" in door.

Mam negeert haar zoon en herhaalt: "Ik ga nooit uit en ben altijd thuis. Mark doet niets. Dus ik vind dat jullie eens moeten optreden. Of nemen jullie Julian wat vaker. Ik heb nauwelijks vrijheid."

Ze beëindigt het gesprek. Haar zoontje zegt nog eens heel nadrukkelijk: 'Je gaat heel vaak naar feestjes. Dat had je niet moeten zeggen.'
Het jongetje praat ongezond wijs voor zijn leeftijd.

Mam probeert zich eruit te redden door een overlegtoon aan te slaan. Slim - maar ook heel wreed.
Ze neemt de slachtofferrol aan en vraagt van haar achtjarige kind begrip voor haar situatie. "Je begrijpt toch wel.....Wat moet ik dan......Het is toch ook ....."

Julian kan dit niet aan, of heeft er geen zin meer in. Hij verandert van onderwerp: 'Vorige keer kwam de pizza veel sneller.'
Het mannetje kwekt lustig door, probeert zijn moeder op te vrolijken - maar mam zit met haar gedachten elders en reageert niet op wat haar zoontje zegt.

P. doet, wanneer ze vertrokken zijn, nog een duit in 't zakje.
"Zwanger? Van wie? Was dat een goedmaakpoging? Nog een kind de dupe? Of wil ze nu meer ruimte en tijd met een nieuwe vriend."

Ik denk alleen maar aan Julian - wiens jeugd bedorven wordt door zijn (bek)vechtende ouders.
Die gaat dus over twintig jaar in therapie.
******************************************************