Fleur Agema (het "licht" van de PVV) heeft de aanslagen van tien jaar geleden gisteren herdacht, op 9 september '11. Een misser die mijns inziens niet meer in de categorie vergissingen past.
Tegelijk denk ik "Zou de PVV hebben bestaan zonder nine eleven?"
We worden deze week bedolven onder films, docu's, reportages, interviews, columns en blogs. Kortom - de media besteden ruim aandacht aan dit historische feit.
En wat moet ik daar nog aan toevoegen?
Moet ik nog eens herhalen waar ik was op het moment dat die twee vliegtuigen de Twin Towers invlogen? Moet ik nogmaals mijn woede uiten over de matte, stomme, beledigende, kortzichtige reactie van "een vriendin" toen ik uitriep dit is oorlog!?
Moet ik vertellen over een boze e-mail die ik toentertijd van een tante uit Amerika kreeg?
>Wij Europeanen, wij liberals waren geen trouwe bondgenoten van Bush. Wij hadden toch onze vrijheid te danken aan de Amerikanen<
Na die verwijten, die ik als beledigend en dom ervoer (want ook ik was furieus na 9/11, maar vond dat Bush een verkeerde weg bewandelde), heb ik geen contact meer gehad met die tante.
Ik ben nog steeds boos.
Net als bij de 4 mei-herdenking borrelt die woede rond de bewuste dag op.
Boos dat het na 9/11 helemaal uit de hand is gelopen.
"You're either with us - or against us," Afghanistan, Irak, nieuwe aanslagen in o.a. Madrid, Londen en op Bali, Theo van Gogh, economische crisis, Guantanamo Bay, Anders Breivik.
Maar ook de Arabische Lente. Want ik vrees voor fundamentalistische regimes in Egypte, Libië, Syrië en andere "vrijgevochten" Arabische staten.
Mijn leven is ontwricht. Het klinkt overdreven - maar toch is het zo.
Iedere dag word ik geconfronteerd met de naweeën van 9/11.
We gaan anders met elkaar om. Iedereen is snel geagiteerd. Op beschaafde toon debatteren is er niet meer bij.
Ja, dat is het: de toon is veranderd.
Het is Joop versus Jaap.
Er wordt anders met ons omgegaan. Angst en argwaan regeren.
Als ik naar de veiligheidsaanpak kijk, dan bekruipt mij het gevoel dat ik in principe verdacht(e) ben.
Het kan niet anders, dat begrijp ik. Maar krenkend is het wel.
Gisteravond raakte ik ook geïrriteerd.
Mevrouw A. - de vrouw van Samir (onherkenbaar gesluierd voor haar veiligheid) - was uitgenodigd in DWDD.
Het is me tot op dit moment onduidelijk waarom.
Ja - ze vindt dat haar man een modelgevange is en dat daarom de teugels wel wat mogen vieren.
Matthijs gaf haar uit eerbied voor haar geloof geen hand.
JEZUS!!
"May he rot in hell," hoorde ik een fanatieke Republikein zeggen na de bekendmaking van Osama's dood. Dat zou hij zeker - in een christelijke hel.
Osama bin Laden heeft zijn doel bereikt. Mission accomplished.
De wereld is een ravage.
Allah heeft vast een paradijselijke grot voor hem gereserveerd.
Vindt u mijn stukje over tien jaar 9/11 verwarrend of onsamenhangend?
Dan is deze beschouwing in blogvorm goed gelukt.
*********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten