Kinderen

Voor mij was het de week van de kinderen.

Eerst dat vreselijke busongeluk in Zwitserland, waarbij onvoorstelbaar veel dodelijke slachtoffers vielen.

P. en ik waren er kapot van.

Vanmiddag keken we naar de herdenking.

Indrukwekkend.

De één brak in de toespraak. De ander wist, verdoofd of in een roes van onbesef, uit haar/zijn woorden te komen.

Bij iedere voordracht kwam ik tranen tekort.

Chapeau voor ceremoniemeester Bart Peeters.

Hij klaarde zijn loodzware klus op meevoelende wijze. Zonder in hysterie uit te barsten.

Het was puur.

Hoe mooi klonk de Vlaamse taal. Bijna poëtisch. 

Deze uitvaartdienst betrof slachtoffers van een ongeluk.

Vandaag werden in Israël de slachtoffers van een laffe terroristische aanslag begraven.

Een vader, zijn twee dochtertjes en nog een scholier waren in Toulouse voor een Joodse school door een (zoals het zich nu laat aanzien) islamitische fundamentalist vermoord.

Hij had eerder drie militairen (waarvan er twee moslim waren) doodgeschoten en had nog wat aanvallen in de planning.

Een Algerijn. Dat was het eerste wat bij mij opkwam.

Maar dat slikte ik snel in.

Vooroordelen. 

Je durft bijna niet meer hardop te zeggen wat je denkt. 

Jaren bespioneerd
De Franse binnenlandse inlichtingendienst DCR bespioneerde Merah (23) al jaren, maar niets wees erop dat hij een zware misdaad voorbereidde. Dat blijkt uit uitlatingen van de Franse minister van Binnenlandse Zaken, Claude Guéant. alles

Terwijl ik dit schrijf houdt een leger politieagenten het huis van de verdachte onder schot.

No matter hoe dit afloopt:, Marine le Pen van het extreemrechtse Front National spint hier garen bij.

De waarheid is gruwelijk.

***