Vuilnisbakken........ik haat ze.
Het beeld van mijn vader, zeulend met twee zinken vuilnisemmers, staat als de dag van gisteren op mijn netvlies.
Leeg waren ze al ontilbaar.
Een oude krant moest de bodem schoonhouden en eens in de zoveel tijd werd de tuinslang erop gezet.
Wij waren met ons zessen. Die twee vuilnisemmers waren binnen no time vol.
Naast ons woonden twee zuinige ouwe vrijsters.
Ik zie paps nog in het donker, tijdens de laatste wandeling met de hond, vuilnis in de emmer van de buren stoppen.
Vuilnisbakken in de keuken (hoe designerig ook) - ik vind het ondingen.
En ik vond het een rot karwei om de volle zak eruit te halen.
Gosh, en dan dat plakkerige plasje onderin. Een ondefinieerbare kleefstof vond vrije doorgang omdat iets scherps de zak had opengescheurd. Een speld kon al een ravage aanrichten.
Ja, u leest het goed: verleden tijd.
Als het aan mij ligt v.v.t.
Ik wil nooit meer een vuilnisbak.
Het gaat bij ons zoals u op de foto hierboven ziet.
Tegen plastic tasjes zeg ik geen nee.
Die van de stomerij zijn het beste. Maar ook de zakken van de Bijenkorf kunnen ermee door.
En niet te vergeten - de laundry bags die in sommige hotels aan de knijpknaapjes hangen.
Zijn ze vol, dan hang ik ze aan de voordeur.
Wie het eerst de deur uitgaat is de klos.
Nu wonen wij in een appartement. We hebben de beschikking over een ruimte waar grote vuilniscontainers staan.
Ideaal.
Opvallend trouwens: er zijn nauwelijks grote vuilniszakken te bekennen.
Wel veel doosjes, kleine zakjes en winkeltasjes.
Vorige week deed iemand op Twitter een bekentenis.
Althans, zij dacht dat het een bekentenis was.
Toen verbrak ook ik het stilzwijgen.
Prompt kwam daar een nieuwe reactie op.
En dus vond ik het tijd hier een blogje aan te wijden.
Gedeelde tic is halve tic.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten