Ze irriteren me soms.
Ik begrijp ze ook niet altijd.
Hierbij twee voorbeelden:
Dit is de kop: Als iemand tegen kanker is, is hij toch niet tegen kankerpatiënten?
Maar het gaat over Benali vs Teeuwen.
"Moslims bekritiseren joden - ik heb zelf kritiek op alle godsdiensten - maar
Benali legt uit wat hem tegen de borst stuit: moslims zijn een makkelijk
doelwit. Makkelijk? Als je constant gevaar loopt om vermoord te worden, zoals
Teeuwen, als vriend van Theo van Gogh? En als moslims al een makkelijk doelwit
zijn, door wie is dat dan gekomen? Door Teeuwen c.s.? Benali maakt een denkfout
door te veronderstellen dat wie tegen de islam is, ook tegen moslims is. Als
iemand tegen alcohol is, is hij toch niet automatisch tegen alcoholisten? Als
iemand tegen kanker is, is hij toch niet tegen kankerpatiënten?"
Ik vind dat rare vergelijkingen en ze gaan mank.
Waarom?
Omdat iemand er niet voor kiest om kanker te krijgen.
Je kunt dan, als je de denkwijze van Holman consequent volgt, ook deze vergelijking erop loslaten:
Als iemand tegen antisemitisme, is hij nog niet tegen antisemitisten.
En dan wordt het ineens wel heel eng.
****
Met het stuk van Ephimenco heb ik ook moeite.
Vooral met het begin.
Theo van Gogh was volgens mij, ondanks zijn zwarte humor, geen antisemiet.
Nu zegt Ephi dat ook niet letterlijk, maar niet iedere lezer zal dat identiek interpreteren.
In bepaalde opzichten doet de Franse cabaretier Dieudonné een beetje denken aan Theo van Gogh: zelfde provocateurprofiel, zelfde misselijkmakende vette grappen over de Holocaust. Van Gogh over verbrande joden met suikerziekte die naar karamel ruiken; Dieudonné over de joodse top van de Franse showbizz die in stukjes zeep veranderd moet worden.
Maar daar waar de Nederland...er als gefrustreerde polemist zich van puberale antisemitische grappen bediende is Dieudonné een geharde antisemiet met heuse politieke boodschappen: de joden domineren de wereld, het zionisme is het nieuwe nazisme met Israël als 'moederbedrijf', de Shoah is een verzinsel.
Ik heb een hele middag uitgetrokken om zoveel mogelijk van deze zogenaamde komiek op internet te bekijken: delen van zijn voorgaande shows, interviews, persconferenties of tv-sketches. Je komt uit zo'n sessie ietwat uitgewrongen, als uit een denkbeeldige centrifuge vol vuile was. De eerste conclusie is dat de man absoluut niet grappig is en dit niet vanwege zijn weerzinwekkende boodschap. Nee, Dieudonné heeft geen niveau, is technisch gesproken niet briljant, suggereert veel maar heeft de moed niet om tot de bodem van zijn haat te gaan (hij is al zo vaak veroordeeld). Daarnaast is de aard van zijn antisemitisme diffuus, rommelig en onduidelijk. Bezeten van Jodenhaat is hij wel. Maar het ratjetoe dat zijn woede vorm geeft, heeft geen rationele structuur. Soms is zijn discours politiek of anti-Israël, maar vaak ook afgunstig, gratuit of rancuneus naar bekende Franse joden. De man heeft een ziekelijke obsessie met het Jodendom is mijn indruk, en dan mag een beetje van alles in zijn vuilnisbak worden gesmeten.
Maar wat ik echt schokkend vond is zijn publiek. Je hoort die mannen en vrouwen vreselijk hard lachen, met vette en uitdruipende kelen. Je hoort de mix van drassig gif en klevend fijn stof uit hun longen sissen. Ze lachen niet omdat Dieudonné grappig is maar omdat Dieudonné weer over joden begint. Maak niet uit wat of hoe, als het maar over die 'smouzen' gaat. Meer dan de komiek zelf is het gros van zijn publiek diep antisemitisch. Om bang van te worden.
Dieudonné heeft het voor elkaar gekregen om drie stromingen tot zijn publiek samen te smelten: de pro-Palestijnse linkse radicalen, de rechts-extremisten en de (jonge) moslims uit de banlieues. Dit heterogene publiek komt massaal naar zijn spektakel, soms meer dan 5000 man in een zaal. Kale koppen, baardmannen en hoofddoekjes netjes naast elkaar.
Nu wil de Franse regering zijn aanstaande tournee preventief verbieden. Door de politieke elite wordt Dieudonné niet alleen vijand nummer 1 gemaakt maar ook slachtoffer suprême van 'het systeem'. Althans in de ogen van zijn publiek. Men is vooral bang van wat hij zichtbaar maakt: het neo-antisemitisme van dit verbazingwekkend brede publiek uit het migratieland Frankrijk. Willekeurig vooraf verbieden zal averechts werken, terwijl achteraf iedere wetsovertreding hard straffen de juiste weg is.
Maar daar waar de Nederland...er als gefrustreerde polemist zich van puberale antisemitische grappen bediende is Dieudonné een geharde antisemiet met heuse politieke boodschappen: de joden domineren de wereld, het zionisme is het nieuwe nazisme met Israël als 'moederbedrijf', de Shoah is een verzinsel.
Ik heb een hele middag uitgetrokken om zoveel mogelijk van deze zogenaamde komiek op internet te bekijken: delen van zijn voorgaande shows, interviews, persconferenties of tv-sketches. Je komt uit zo'n sessie ietwat uitgewrongen, als uit een denkbeeldige centrifuge vol vuile was. De eerste conclusie is dat de man absoluut niet grappig is en dit niet vanwege zijn weerzinwekkende boodschap. Nee, Dieudonné heeft geen niveau, is technisch gesproken niet briljant, suggereert veel maar heeft de moed niet om tot de bodem van zijn haat te gaan (hij is al zo vaak veroordeeld). Daarnaast is de aard van zijn antisemitisme diffuus, rommelig en onduidelijk. Bezeten van Jodenhaat is hij wel. Maar het ratjetoe dat zijn woede vorm geeft, heeft geen rationele structuur. Soms is zijn discours politiek of anti-Israël, maar vaak ook afgunstig, gratuit of rancuneus naar bekende Franse joden. De man heeft een ziekelijke obsessie met het Jodendom is mijn indruk, en dan mag een beetje van alles in zijn vuilnisbak worden gesmeten.
Maar wat ik echt schokkend vond is zijn publiek. Je hoort die mannen en vrouwen vreselijk hard lachen, met vette en uitdruipende kelen. Je hoort de mix van drassig gif en klevend fijn stof uit hun longen sissen. Ze lachen niet omdat Dieudonné grappig is maar omdat Dieudonné weer over joden begint. Maak niet uit wat of hoe, als het maar over die 'smouzen' gaat. Meer dan de komiek zelf is het gros van zijn publiek diep antisemitisch. Om bang van te worden.
Dieudonné heeft het voor elkaar gekregen om drie stromingen tot zijn publiek samen te smelten: de pro-Palestijnse linkse radicalen, de rechts-extremisten en de (jonge) moslims uit de banlieues. Dit heterogene publiek komt massaal naar zijn spektakel, soms meer dan 5000 man in een zaal. Kale koppen, baardmannen en hoofddoekjes netjes naast elkaar.
Nu wil de Franse regering zijn aanstaande tournee preventief verbieden. Door de politieke elite wordt Dieudonné niet alleen vijand nummer 1 gemaakt maar ook slachtoffer suprême van 'het systeem'. Althans in de ogen van zijn publiek. Men is vooral bang van wat hij zichtbaar maakt: het neo-antisemitisme van dit verbazingwekkend brede publiek uit het migratieland Frankrijk. Willekeurig vooraf verbieden zal averechts werken, terwijl achteraf iedere wetsovertreding hard straffen de juiste weg is.
Deze column kwam trouwens na een enorme misser van TROUW gisteren.
"Hoe Dieudonné de Franse elite op de kast krijgt."
Ik plaatste twee dagen geleden een foto van een zeventienjarige studente medicijnen: mijn moeder.
Het was 1937 en het onheil was al niet meer te keren.
Datzelfde gevoel bekruipt me nu.
********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten