Angst

Het drama in Hoogerheide beheerst mijn gemoedstoestand. Ik trek het me persoonlijk aan, het maakt mij misselijk. Amerikaanse school-moordtaferelen, door mij in NL voor onmogelijk gehouden, doen zich nu ook hier voor. Ik ben irrationeel, geladen, woedend en op dit moment heel erg voor de doodstraf.

Een kind van 8 jaar loopt door de gang naar zijn klas. Hij heeft een opdrachtje van juf gekregen. Kinderen zijn altijd opgetogen en trots wanneer ze een opdrachtje krijgen. Voor juf gaan ze door het vuur. Ik mocht zo nu en dan ook leuke karweitjes doen voor mijn juffen.
Tot zover kan ik mij verplaatsen in het kind.
Wat er vervolgens op die gang is gebeurd gaat iedere fantasie te boven. Maar dat is juist wat mij zo bezig houdt, wat mij niet loslaat. De letterlijke doodsangst van een kind, helemaal alleen op een gang oog in oog met zijn moordenaar.

Die angst heb ik één keer in de ogen van mijn eigen zoon gezien. Daar denk ik vandaag steeds aan.
Hij was misschien 6 jaar oud toen we op Slinge de metro richting stad zouden pakken. Die stond op het punt van vertrekken. We hadden helemaal geen haast maar impulsief riep ik: “rennen Jaak”.
Hij liet mij hand los en schoot de metro in. De deuren sloten voor mijn neus.
Ik op het perron. Hij in een, voor hem, onbekende metro.
Een gevoel van ontzetting en de allergrootste paniek overviel mij. Hysterisch schreeuwde ik om mijn kind. Machteloos zag ik het hulpeloze mannetje, totaal overrompeld, achter het raam staan.
Ondanks mijn emoties wist ik blijkbaar in the spur of the moment Zuidplein te schreeuwen, volgend station. Daarbij stak ik mijn wijsvinger op.
Nooit zal ik het kleine blonde ventje in zijn lichtblauwe regenjasje met die grote, glazige inktzwarte ogen vergeten. Hij was bang, doodsbang en wanhopig. Zo verdween hij uit mijn gezichtsveld.
Drie minuten duurde het voordat de volgende metro kwam. Drie minuten die wel een uur leken en waarin het afschuwelijkste scenario door mijn hoofd ging. Ik zou hem nooit meer zien. Hoe had ik dit in godsnaam kunnen laten gebeuren.
Ik voelde dat iedereen naar mij keek. Blikken van medelijden, maar ook van stom mens.
Hij stond op het perron van Zuidplein aan de hand van een vriendelijke oudere mevrouw, die alles had zien gebeuren en zich onmiddellijk over hem had ontfermd.

Twee weken geleden schreef ik over de aankomst van Sinterklaas in Zeeland. Het leek op een veilig, oud Hollandsch tafereel.
Vandaag deed ik mijn boodschappen bij de buurtsuper in Brouwershaven.
Sinterklaas en zwarte Piet ontvingen tekeningen van kinderen en beloonden ze met een handvol pepernoten. Kinderen die in Sinterklaas geloven en in de goedheid van de wereld. Kinderen die geen kwaad zien en nog onbezorgd door hun beschermde kinderjaren heen dartelen.

Schijnveiligheid!