Ze hoopt in april 13 jaar te worden = 91.
The grand old lady wordt in haar laatste jaren gepamperd en verwend. Bij mij is dat een beetje een goedmakertje want Scooby heeft mijn driftbuien meermalen moeten ontberen.
Ze heeft zich tot een jaar of twee geleden als een hopeloos, onopvoedbare pup gedragen. Dat was soms lachwekkend maar veelal hoogst boosmakend.
Toen ze last van haar gewrichten kreeg, dimde ze een beetje en gaf zich min of meer over in de hoop dat wij haar van de pijn zou verlossen. Ze krijgt dagelijks een pil van €1,70, waardoor ze blijkbaar pijnloos en minder stram door het leven gaat.
Nu dramt ze alleen nog maar. Ze is onze klok, we kunnen haar erop gelijk zetten. Het schema zit in haar kop en daar moeten wij ons naar schikken.
`s Morgens om 7 uur staat zij voor de slaapkamerdeur te trappelen van ongeduld terwijl het baasje onder de douche staat. Tegenwoordig houden wij die deur ook gesloten omdat Scooby anders om 1 over 7 haar natte neus in je slapende nek legt ten teken dat je eruit moet komen.
Zo zit zij vanaf 16 uur te wachten tot de baas thuis komt. Oortjes gespitst en haar zeehondenoogjes wijd gesperd. De baas komt weliswaar niet om 4 uur thuis, maar zij zit er klaar voor.
Na haar wandeling tussen 17 uur en 17.30 uur gaat ze weer mooi zitten wachten op haar avondmaal, waarna ze zich rustig kan neervlijen. Het maakt haar niet uit of ik aan het koken ben of dat wij aan het eten zijn. Daar wordt ze niet warm of koud van.
Maar…………zodra ik de boel ga opruimen is madame weer alert. Ze gaat dan zelfs voor haar mand staan kijken en hoort wanneer er een pan of bord op de vloer gezet wordt.
Pas wanneer ik nadrukkelijk zeg dat er echt niets meer voor haar te halen is, nokt ze tergend langzaam af. Doch zolang ik in de keuken bezig ben, wacht ze met gespitste oren in haar mand af.
De koffie is voor haar het teken dat het hopeloos is en dat ze zich er letterlijk en figuurlijk bij neer moet leggen.
Wanneer manlief naar bed gaat en ik gewoon in de kamer zit, doet zich het volgende ritueel voor.
Een heel vreemd fenomeen is Scooby`s inspectie van de (bij) keuken. Ze trippelt langs mij, in de veronderstelling dat ikj het niet door heb en begint te snuffelen zonder iets te pakken. Scooby zal nooit op een tafel of aanrecht springen om iets lekkers te pakken.
Tenzij het laag bij de grond, op neushoogte, staat.
Gisteren had ik, per ongeluk, de afwasmachine open laten staan. Dat leverde deze aandoenlijke plaatjes op.
Zoals ik aan mijn Amerikaanse vrienden schreef:
At least somebody appreciates my cooking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten