Vier jaar geleden alweer kwamen wij in dit appartement te wonen. Een min of meer gedwongen verhuizing van het landelijke Friesland, waar wij vrij woonden met een lap grond om ons heen en een weids onbebouwd uitzicht. Om gezondheidsredenen verhuizen heet zoiets. Dat was eveneens het motief om te kiezen voor een appartement. We vonden HET in een lommerijke buurt. Zoals de Amerikanen dat zo treffend kunnen uitdrukken: an upscaled community.
Echter, al spoedig werd het mij duidelijk dat ik er nog niet aan toe was: het wonen in een appartement. Ik mis(te) mijn vrijheid, de ruimte en de privacy.
Gevolg: een jaar later zetten wij het weer in de verkoop en... dat staat het nog steeds.
In het begin liep men de deur plat. Het was een continu gestress, ik liep alleen maar op de ruimen en schoon te maken. Op een gegeven ogenblik voel je je een vreemde in je eigen huis.
Iemand had mij ooit de tip gegeven: appeltaart bakken, dat geeft die gezellige, huiselijke lucht/touch. De zelfgebakken appeltaarten waren niet aan te slepen en verdwenen onaangetast of naar de buren of in de vuilnisbak. Doorwinterde kijkers en makelaars trappen toch niet in dat foefje.
Op een gegeven ogenblik had ik door dat wij een inlopertje waren geworden. De makelaar ging serieus met kijkers naar andere huizen en bedacht zich dan, oh ja, de Weg van X. staat ook te koop. Ik trapte er iedere keer weer in.
Hij had de sleutel en vroeg ons telkens niet thuis te zijn. Dat is prettiger voor de kijkers, dan kunnen ze je huis vrijuit afkraken.
Op een hete zomerochtend, ik lag nog (poedelnaakt) in bed, ging de slaapkamerdeur ineens open en stond de makelaar naast mijn bed. Wij schrokken ons beiden kapot, ik dook onder mijn te warme dekbed en hij wist niet hoe snel hij weg moest komen. Natuurlijk kwamen later de onvermijdelijke excuses en bloemen, er was iets fout gegaan op kantoor.
Enfin, de sleutels zijn teruggehaald en er worden geen vrijblijvende "hier ook even langs" bezichtigingen meer gedaan. Nu blijkt dan ook hoe mager de animo is wat ons niet deert want inmiddels hebben wij geen haast meer. If the bid is right, it`s a deal.
Vandaag krijg ik, na maanden, weer eens kijkers. Gelukkig is gisteren mijn hulp geweest zodat het er spic en span uitziet. Ik laat mij niet meer wegjagen: ze kunnen buiten mijn deur vrijuit praten.
Terwijl ik dit schrijf lopen ze achter mij langs. Het gaat te snel, dit wordt niets.
Ik ken de klappen van de zweep, we zijn 7 keer verhuisd. Ze zijn hooguit 5 minuten binnen geweest.
Dat had de moeite van het bakken niet geloond.
4 opmerkingen:
Betekent dit alles dat je er nu toch aan gewend bent om in een appartement te wonen?
Waar zou je naartoe willen als het verkocht is?
Ik weet het niet. Er kleven voor-en nadelen aan. Het liefst wil ik weer in een "echt huis" wonen.
Ellen, ik kan je laatste regel niet lezen omdat jouw naam er in dikke blauwe letters overheen staat geschreven. Heel vreemd. Er staat. Ik weet het niet. Er kleven voor- en andelen aan. Het ......................................
"echt huis".
Maar ik denk dat ik de ontbrekende woorden wel kan invullen.
Ik ben ook nog op zoek naar de ideale woning, maar ik vermoed dat die niet bestaat. Locatie is eigenlijk het belangrijkst.
Ik weet het niet. Er kleven voor-en nadelen aan. Het liefst wil ik weer in een "echt huis" wonen.
Ja, daar hebben wij ook altijd op gekozen: locatie. We zitten nu op een toplocatie in een prachtig appartement. Maar dat is het 'm nou juist. Ik ben (nog) niet toe aan een appartement. Voel me opgesloten, mensen bemoeien zich met je. En als je gedonder met lekkages hebt, dan heeft een ander daar ook meteen last van.
Een reactie posten