Arme rijken.

Ons overkomt regelmatig iets dat ieder voorstellingsvermogen te boven gaat.

In september tijdens de Ryder Cup in Ierland ontmoetten wij dit aardige stel uit Chicago: Hearst en Joan. Ze schoven bij ons aan tafel en wij trokken de hele avond plezierig met ze op.
Zoals Amerikanen nou eenmaal zijn: ze geven zich materieel geheel bloot. H & J wonen in Chicago aan de prestigieuze Magnificent Mile. In de zomer verblijven ze op hun buiten aan Lake Geneva in Wisconsin. ’s Winters zakken ze af naar Naples, Florida waar ze een condo op Seagate Dr. (uitkijkend op de Golf van Mexico) bezitten.
Hearst heeft dus goed geboerd in de optiehandel en zijn business een paar jaar geleden verkocht. Hij had net een open hart operatie achter de rug en zag er niet echt optimaal uit. Joan ratelde gezellig en hoewel wij wel de indruk kregen dat dit een stel gefortuneerde zestigers was, kwam het allemaal vrij low key over.
Zij vonden ons gezellig en wij hen eigenlijk ook wel: dus spraken we af elkaar de laatste zondag (de finaledag) te ontmoeten in een restaurant in Dublin waar ik goede verhalen over had gehoord. Wederom was het een genoeglijk samenzijn, waarbij wij (e-mail)adressen uitwisselden. We moesten beloven hen in februari in Naples op te zoeken. No problem, ik houd mij altijd aan mijn belofte.
H & J, gingen vervolgens een trip naar Kerry maken en zouden daarna naar Barcelona vliegen om aldaar in te schepen op een cruiseschip. Joan had een andere garderobe laat invliegen naar Barcelona en zou de kleren - die ze de afgelopen 2 weken in Ierland had gedragen - terugsturen naar de V.S.

Vanaf half oktober had ik regelmatig e-mailcontact met Hearst en stuurden wij elkaar de gebruikelijke kerstkaarten. Ze waren op de hoogte van onze komst en H. nodigde ons al vooraf bij hem thuis uit. Joan was op een 4-weekse “trip around the world”. H., die de pest aan reizen heeft, ging vanwege zijn slechte gezondheid niet mee. Hij bleek op de cruise (bij Pompeï) een hartstilstand te hebben gehad en was later in Chicago voorzien van een pacemaker.
Met zo’n twintig andere gefortuneerden had J. een private plane gecharterd met een volledige crew aan boord die vanuit Washington DC eerst naar Peru vloog, vervolgens naar Australië, Tibet, Egypte, Tanzania en God mag weten waarheen nog meer. Het kwam er in ieder geval op neer dat ze hooguit 2 nachten op één plaats bleven.
Hearst tracht zichzelf te vermaken op Seagate Dr. en vroeg ons gisteren te komen voor cocktails om daarna te gaan eten in “le Bistro”. Ik ging te rade bij mijn vriendinnen van de receptie. “Oh, wow, that’s very fancy, upscaled, blablabla”.
Ik zag Peters gezicht betrekken en kreeg de verontwaardigde lading over mij heen: “ik ben met vakantie en heb geen jasje dasje bij me”. Ik mailde Hearst, die me geruststelde; hijzelf haatte restaurants waar een dresscode gold.

Exact om 6.30 p.m meldden wij ons bij de slagboom waar onze naam en autonummer werden genoteerd. In de gigantische hal met marmer, marmer, nog eens marmer en watervallen uitmondend in marmer werden wij geregistreerd door weer een geüniformeerd persoon, die Hearst belde. Vervolgens leidde hij ons naar de lift. Op de 19e ging de deur open en daar stond H. De lift komt in hun hall uit. Na een stevige knuffel volgden wij hem naar de bar, waar hij ons voorzag van een drankje. Man alleen, niets in huis. Ik was lastig met mijn wodka-cranberrie. Peter is altijd makkelijk met Scotch. Uiteindelijk vond hij nog ergens een flesje tonic, zodat ook mijn drink een feit was.

Mijn ogen konden het allemaal niet verwerken.
7000 Sq. ft. marmer en nog meer marmer: Louis XV-stijl, gouden kranen, kamers waar nooit iemand komt, boudoirs, een keuken met de nieuwste snufjes die niet wordt gebruikt omdat ze altijd uit eten gaan, kortom te walgelijk voor woorden. We werden er misselijk van: ik vond het spuuglelijk, op de bioscoop na. Ik heb geen zin meer om hierover te vertellen: het gaat ieders gezonde verbeelding ver te boven.
Zonder schroom voerde hij ons via the masterbedroom met een kingsize bed dat volgens mij alleen per trap te bestijgen is, naar de badkamer die groter is dan ons hele appartement in Rotterdam. Het lege, onopgemaakte bed is symbolisch voor hun leven.
Middenin de badkamer is een groot rond Romeins - aandoend bad verzonken in de vloer. Het is allemaal van een wanstaltigheid waar je verstand niet bij kan. “Zouden ze daar ooit samen in gezeten hebben”, vroeg P. mij later op weg naar ons hotel.
Dat we niet op de veranda van het uitzicht konden genieten maar binnen bij kunstlicht zaten , vond ik misschien nog wel het ergste. Hearst had zelfs in zijn studeerkamer de hurricaneshutters dicht. Waarom heb je dan zo’n appartement aan de zee, vraag ik mij af.
“Zitten jullie wel eens bij the pool of op het strand”, vroeg ik. Nooit!! Joans huid kan geen zonlicht verdragen en H. komt alleen buiten wanneer ze uit eten gaan of hij gaat golfen.
Hij zag er weer slecht uit, zij het nu door zwaar overgewicht. P. vond hem op Fred Flintstone lijken, maar ik dacht meer aan Obelix. Hij kon zich ook nauwelijks voortbewegen.

Joan komt de 13e terug van haar trip. Ze heeft Hearst gesommeerd naar Chicago te komen voor Valentines Day. Hij heeft daar eigenlijk geen zin in en had J. willen verrassen met zijn nieuwste aankopen: een verlengde Lexus LS en een Cadillac XLR Roadster. De Bentley convertible werd ingeruild nadat ze drie keer problemen hadden gehad met het dak.
De 16e komen ze weer naar Naples en willen de 20ste weer met ons uit. Peter heeft er geen zin in en ik eigenlijk ook niet meer zo heel erg. De conversatie bleef zo fragmentarisch, van de hak op de tak. Ik werd steeds recalcitranter, prikte overal doorheen en probeerde wat over de relatie tussen hem en Joan te weten te komen. Als ik te close kwam met mijn vragen over hun persoonlijke leven, ontweek H. me. “Do you miss her ?”, waagde ik te vragen. Hij mompelde iets onverstaanbaars en weerde zijn hoofd af.
“Did she call or e-mail you?” “Yeah, once. She doesn’t know how her cellphone works”.
Ik kreeg bijna medelijden met hem.
Het eten was prima: de rekening werd 1/3 – 2/3 gesplitst. We vinden het niet leuk meer en stonden vanmorgen ook met een heel raar, onwezenlijk gevoel op: alsof het een droom was geweest.

Mensen met zoveel geld, dat zelfs de volgende twee generaties niet op kunnen maken, die zichzelf zo stierlijk vervelen. Een huis volgepropt met onbetaalbare, afzichtelijke kunst en meubelen dat toch zo leeg en koud aanvoelt. Hoe intens verdrietig.
Zij leidt haar leven, heeft geen benul van de waarde van geld. Hij ziet het glimlachend toe, is ijdel en is gepikeerd wanneer je iets tegen hem inbrengt.
Het is een wereld waar wij niet bij kunnen met ons gezonde verstand.
Hearst zal, als hij zijn gezondheid niet serieus gaat nemen, binnen niet al te lange tijd de pijp uitgaan .
Joan gaat ongestoord door.

Wordt nog erger en vervolgd.

De lezers met enige filmkennis zullen de gebruikte namen hebben herkend: Citizen Kane (W.R. Hearst) en Mommy dearest (Joan Crawford). Die namen zijn overigens het enige wat fictief is.