Een darmafsluiting gooit waarschijnlijk roet in het eten, de kans dat wij morgen naar Ierland vertrekken zie ik slinken tot 10%.
Het lijkt wel of iedereen ziek is. Mijn mannetje gammelt er ook nog lustig op los en is al 2 dagen thuis. Nu kregen we een telefoontje van een verontruste (schoon)zus die onderweg naar haar moeder is. Ik zie dat mijn zieke lief in dubio staat, maar ik kan en wil die beslissing niet voor hem nemen.Zijn 88- jarige moeder roept al jaren dat ze niet meer wil, haar euthanasieverklaring ligt evenzo lang bij ons in de safe. Tot nu toe heeft ze zich iedere keer laten opkalefateren. Haar verkleefde darmen (gevolg van bestraling na baarmoederhalskanker) zorgen regelmatig voor zeer pijnlijke verstoppingen, die haar nu wel eens fataal kunnen worden. Ze wil niet opgenomen worden. Mijn schoonvader is de enige die is gestorven terwijl wij gewoon in het land waren. Voor mijn ouders zijn we beide keren vervroegd teruggekeerd uit de V.S. De eerste keer moesten wij vanuit the middle of nowhere (Montana) gerepatrieerd worden. Drie vluchten verder en 24 uur later landden wij in Amsterdam.
Komt dit bovenstaande relaas bekend voor dan kan dat kloppen. Dit stukje schreef ik op 7 september jl., twee dagen voor ons vertrek naar Ierland. Vanmorgen belde mijn zwager met de mededeling dat ze in het ziekehuis ligt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ja dit verhaal komt inderdaad bekend voor.
STERKTE! Hopelijk eindigt het zoals de vorige keer.
Ja, dat hoop ik ook. Bedankt voor je lieve woorden. Ik ben ontzettend druk en daarom ligt dit blog even stil. Nou ja, het compenseert de dagen dat ik twee of drie stukjes schreef. Vanuit Florida meld ik mij weer!! Liefs, E
Een reactie posten