Code orange

We zijn er na een lange, vermoeiende reis. Eerst vanaf Amsterdam naar Atlanta, dat al 10 uur duurde vawege de tornado-uitlopers.
Ik kan iedereen die naar de V.S vliegt (met een doorvlucht) aanraden geen taxfree drank op Schiphol te kopen. Die moet je bij de eerste aankomst in de V.S. in je bagage doen. Het mag niet in de handbagage meegenomen worden.
Ook werd ons in businessclass geadviseerd de bekende KLMhuisjes in de uitgereikte zakjes te sealen, want ook daar kon moeilijk over gedaan worden.
Ja, wij permitteren ons die luxe en na zo vaak BC gevlogen te hebben hadden we dit keer free flights op de KLMpunten, helemaal naar Fort Myers, Florida.
Heerlijk, want het was een splinternieuwe Airbus (met dank aan Air France) waar de stoelen omgetoverd kunnen worden in bedden, incl. massageleuning.
Een prachtig video-aanbod van 50 films in verschillende categorieën. Ik kon moeilijk mijn keuze maken. Peter was na het eten en de nodige drankjes snel onder zeil en ook ik had wakker te blijven. Ober koos ik als eerste. Heel goed!! Daarna Babel. Geweldig, maar een teleurstellend einde. Vervolgens probeerde ik Borat, maar mijn ogen vielen dicht. Gelukkig hebben we de Blockbuster tegenover ons hotel zitten en leent de receptie ook DVD's uit.
Die 10 uur was voor ons dus overkomelijk, zeker na die idiote laatste week met de verkoop van ons huis. De makelaar stormde vrijdag om 4 uur nog binnen met een eerste, in de haast opgesteld, contract dat wij letterlijk met onze jas aan tekenden.

En toen ging het mis bij de immigration. Voor wie nog nooit naar de V.S. is geweest: je krijgt lichtelijk het gevoel dat je gedeporteerd wordt.
Bij het Welcome in America maak je je toch een iets andere voorstelling. Niet alleen de manier waarop je naar één van de 40 machtswellustige ambtenaren wordt geleid is verre van vriendelijk te noemen. Ooit stond er een rij van 2,5 uur en misten de meeste reizigers hun connectie.
Continu loopt er een zwart obesitas-achtig geüniformeerd manwijf (sorry ik bedoel African American) met latex handschoenen aan -alsof wij allen een vreselijke ziekte meenemen- je af te blaffen. Ik ben ook niet één van magersten, maar hierbij vergeleken ben ik slank. Dat er überhaupt uniformen in deze exorbitante maten bestaan, verbaast me.
Dan kom je bij zo'n desk met een nog zwaarder geüniformeerd manspersoon met veel badges en speldjes die heel aardig tegen Peter doet, want die zit gemakshalve in een rolstoel wat heel handig is om overal snel doorheen te komen.
Het ging dus heel voorspoedig totdat hij begon te klooien met mijn fingerprints.
Hij drukte op verkeerde knopjes en toetste foute codes in. De paniek sloeg bij hem toe: ik was de pineut.
Zijn dreigement klonk onaangenaam: "mom, if this doesn't work I will have to send you to the orange room. And you don't want to go there, I can assure you that. So don't move your finger till I tell you to. I don't want to send you to the orange room, but I don't have any other option if this doesn't work. No mom you don't want to go there, for that will cost you at least two hours. You might even miss your connection, mom. And you wouldn't like that, would you?
No sir, I sure wouldn't, zei ik mijzelf verbijtend. Big brother had mij in zijn macht.
Het ging fout en dus stuurde de flinkerd met het kleine pikkie mij met een oranje kaart (A-4 formaat) naar de orange room.
Daar waren we in '98 ook beland toen Jacob in Clemson, SC ging studeren en er de nodige stempels op de visa moesten. Amerikanen zijn gek op stempels.
In de orange room zaten de echte afgevaardigden van the Homeland security, die baalden omdat ze niets te doen hadden. Mij vonden ze ook niet interessant, gelukkig, want er waren zoveel fingerprints van mij gedocumenteerd dat nog meer niet nodig was. Hij kon ook waarnemen dat wij ooit residents waren geweest, dus mijn aanwezigheid in de orange room was volgens hem geheel overbodig.
Ook nu weer werkte de rolstoeltruc geweldig. Peter wordt weliswaar als een zielige imbeciel beandeld, maar slikt het. Er hing één Oriëntaals uitziende dame op een stoel onder een deken, maar verder was er niets schokkends te beleven tot grote ergernis van de beambten. De maatregelen werken dus preventief goed.

In Atlanta was het 3 uur hangen in de Delta-lounge.
Delta is failliet, weigert ieder overname-aanbod en heeft er dus veel vluchten uitgehaald, zo ook die van 4 uur, die wij altijd namen. We raakten in gesprek met een zekere Mrs. Landau, die in modern art doet en op weg was naar Londen om weer wat te kopen bij Sotheby's. Ze nodigde ons meteen uit voor the Fair in Maastricht, begin maart. O.a. Nina Brink behoort tot haar klanten en volgens Mrs. Landau is Nina altijd in het gezelschap van the financial minister. Ik werd wat moe van haar verhalen en het miljoenengepraat, maar het was wel een leuke onderbreking.


Uiteindelijk waren we om 22.30 uur in Naples. Vandaag boodschappen gedaan. Straks Superbowl.
Het is voor ons altijd thuiskomen. Ik weet in Naples beter de weg dan in Amsterdam.
Jacob belde net met de mededeling dat Ajax gewonnen heeft.


So be it. It won't spoil my holiday.