Over de knie

Gisteren heb ik een arthroscopie ondergaan. Een kijkoperatie in de knie op zoek naar een vermeende kapotte meniscus.

Een 'ideale' ingreep, uitgevoerd door de - door mij hooggeachte - orthopeed Vosmaer. Hij durfde drie jaar geleden een schouderoperatie bij mij aan, waar collega's in andere ziekenhuizen zich niet aan waagden. Succesvol.

Mijn linker knie vertoonde typische meniscussymptomen, al gaven de foto's niet direct die indicatie. Afwachten dus. Maar de pijnklachten verergerden en ik stelde Vosmaer voor om dan toch een kijkje van binnen te nemen.
'Ideaal' omdat hij een poliklinische behandeling met plaatselijke verdoving verkiest boven de gebruikelijke (nuchtere) dagopname met ruggenprik.

Met een gladgeschoren knie en de eerste preoperatieve pijnstiller in de maag toog ik met de metro naar Rotterdam Zuid. Ik kreeg uitgebreide instructies, uitleg, een kop koffie en een paar overjarige saaie bladen.
Vosmaer kwam mijn knie roze desinfecteren en de verdoving prikken. Niet fijn, maar overkomelijk.

Na een kwartier mocht ik naar de behandelkamer. Van de sneetjes voelde ik niets, maar toen de slang zijn weg richting knieschijf zocht ging het bijna fout. Het was een doffe, beurse pijn waar ik misselijk van werd. Verpleging en dokter zagen mij langzaam wegglijden. Miraculeus, maar door mijn knie in een andere stand te zetten, verdween de pijn en de misselijkheid. Vosmaer zei later dat ik lag te hyperventileren.
Op monitor kon ik alles volgen. “De knie van een jonge meid”, was een aangenaam compliment voor deze 53-jarige.
Her en der was wat rafelig kraakbeen te zien. Dat werd weggehaald.

Dik ingepakt verliet ik de OK. “Een week lang je poot stijf houden” was de opdracht die ik meekreeg. Als een ware “herr Flick” liep ik naar de receptie om een taxi te bestellen.
Op weg naar huis kreeg ik al pijn.

Thuisgekomen (om half elf) nam ik weer een Tramadol (een morfine-achtige pijnstiller) in. Die had helaas niet de gewenste uitwerking. Mijn hoofd werd high, mijn maag protesteerde en de pijn in mijn been werd ondragelijk. Ik lag te kronkelen in mijn bed, terwijl het been gestrekt stil moest liggen.
De vinger in de keel (echt een uiterst redmiddel) leegde een toch al lege maag, maar het luchtte wel op. In mijn goed gevulde medicijnkast vond ik Paracetamol zetpillen. Godzijdank viel ik aan het einde van de middag in een diepe, lange slaap en werd wakker met veel minder pijn.
Helaas moest ik verstek laten gaan bij het afscheidsfeestje dat - inmiddels voormalige - AAB-collega's voor manlief hadden georganiseerd. Vooraf had ik stoer geroepen daar wel bij aanwezig te kunnen zijn. Nee dus.

Die stijve poot is wel lastig. Zo kan ik niet met een gestrekt been op de wc zitten. Ik begrijp nu waarom ze dat het kleinste kamertje noemen. Ja, ja, lach maar.
Zolang het bij een eenvoudige number one blijft heb ik een goed alternatief gevonden: plassen over de badrand.

En bij gebrek aan beweging laat een number two nog even op zich wachten. Maar voor een grote boodschap ga zelfs ik door de knieën.