Maar zondag doet zijn naam eer aan. Ondanks de dikke vette zeedamp is het een aangename dag geworden.
De kou trotserend zijn we iedere dag, voor mijn therapeutisch bad, naar de Brouwersdam gereden.
Verbaasd aangestaard door een enkele wandelaar schuifelde ik met mijn, door de psoriasis aangetaste, ledematen door het zoute water.
P. liep op het droge met handdoek en schoenen in de aanslag. Mijn handen en voeten tintelden weliswaar, maar voor de hardnekkige huidaandoening is het zoute water een weldaad.
Morgen, voordat we huiswaarts keren, vul ik als een echte pelgrim wat flessen met het heilzame water.
Vandaag, na het verfrissende badje, konden we nog net een plekje bemachtigen bij "Perry" (een populaire strandtent dat zichzelf beachclub noemt). De biertjes, witte wijntjes en bitterballen gingen er goed in. "Perry" is - vergeleken met.....-geen dure strandtent.
Opeens hoorden wij bekende (iets te luide) stemmen. Een Brabants dialect. En daar stonden ze..........de Italaliaanse Dromers Piet en Tonny.
Ik schoot in de lach, want ze werden totaal niet opgemerkt. Er werd in ieder geval niet gereageerd.
En volgens mij vonden ze dat wel jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten