Ieder jaar doemt het weer op.
Maar de frequentie neemt toe. En terecht.
Ik plaats een van de noodkreten: die op DE JAAP.
Toen wij nog een hond hadden en in een vuurwerkrijke omgeving woonden brachten we haar naar een kennel in the middle of nowhere. Daar waar alleen vrolijk geblaf te horen was.
Wij onvluchten al jaren die schrikopwekkers.
31 december 1981: Maasdam (op een dijk aan de Binnenmaas) - bij mijn ouders.
Er is tuig uit Rotterdam in de buurt. We horen het in de verte. Knallen.
Dan, terwijl de hele familie, inclusief (klein)kinderen aan tafel zit - een oorverdovende knal. Of een dreun? Of een explosie?
De ramen trillen.
Mam gilt en duikt onder de tafel. De peuters en baby's beginnen vreselijk te krijsen. De honden janken hartverscheurend.
Paps is razendsnel bij de voordeur. Wij allen achter hem aan.
Maar het is te laat.
De oud-Nederlands kampioen kogelstoten heeft één van de bende te pakken en geeft de onverlaat een ongelooflijke oplawaaier.
Wij horen de kaken kraken.
De knul gilt het uit en gelukkig laat mijn vader hem los.
Twee uur later zitten we bij de huisarts.
Papa's hand is niet gebroken, maar wel zwaar gekneust.
De bevriende huisarts denkt dat zich ergens in een Rotterdams ziekenhuis iemand zal melden met een kaakfractuur.
***********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten