26 juli.
Het emmertje
staat in de gang te wachten op wat komen gaat.
Wij hopen
beiden dat het daar nog lang blijft staan.
Van de
rellen in de stad merken we, terwijl de ramen openstaan, niets.
P. heeft
zijn wekker op 7 uur gezet.
Voor de medicijnen.
Om kwart over
zes kijk ik in zijn slaperige ogen.
‘Nu we toch
wakker zijn………..zal ik je wat lekkers geven?’
Hij gromt.
Ik haal vers
water en drie tabletjes Allopurinol, een nierbeschermer
die hij maar één week hoeft te slikken.
Het feit dat ik dit middel dinsdag
definitief van uit het schema kan schrappen geeft me voldoening.
De Langetjes moeten de nuchtere maag tegen de eerste stoot medicatie beschermen.
‘Zullen we
er maar meteen een Co-Diovan (bloeddrukverlager) bij doen? Je moet je dagelijks
medicijnen gewoon doorslikken.’
P. laat
alles gewillig toe: “Maar eerst een preventieve misselijkheidspil?”
Nu zet ik mijn wekker op 8 uur. Voor de volgende ronde.
Echter………….manlief snurkt zo hard dat ik toch mijn oordopjes indoe. En dus hoor niet ik, maar hij de wekker.
Een tikje op
mijn schouder doet me rechtop in mijn bed zitten - geschrokken en een tikkeltje beschaamd.
Vandaag
start hij met antibiotica. Valaciclovir (tegen virussen) 3x daags één
tablet en Co- Trimoxazol (tegen bacterieën) 1x daags één tablet. En dat zes
maanden lang!
Ook deze
medicijnen hebben misselijke bijwerkingen.
P. stapt uit
bed en maakt zijn eigen cornflakes
ontbijtje klaar. Daarna kruipt hij weer onder zijn laken en slapen we
beiden een paar uur door.
Het douchen vreet krachten. Toch kleedt P. zich aan en gaat met zijn iPad op de bank zitten.
Spraakzaam
is hij niet.
Ik bemerk ook
vergeetachtigheid. Zo vraagt hij of hij al Co-Diovan heeft geslikt en is hij snel de kluts van het slikken kwijt.
Daarom moet
ik extra alert blijven/ En daarom zijn die afstreepbare schema’s zo belangrijk.
De lunch
gaat er goed in.
Tussendoor
geef ik weer preventief een Metoclopramide.
Hij
schuifelt heen en weer.
Zitten. Liggen.
Van de witte bank naar de groene bank naar de stoel.
“Ik kan niet
stil zitten –of liggen. Het komt van binnenuit.”
Het zal
ongetwijfeld een bijwerking zijn. Maar van welk medicament?
De apotheker
heeft me op ’t hart gedrukt de bijsluiters vooral niet te lezen.
Zo’n warme
dag duurt lang – maar ik wil het huis niet te lang verlaten. Even geld pinnen
en een brief op de bus doen maakt me al onrustig.
Om 15 uur
geef ik hem weer antibiotica. We drinken thee en hij eet de Langetjes die ik
hem voorzet.
Het zijn
iedere keer kleine snacks om de maag een bodem te geven waar de pillen
zachtjes op terechtkomen.
In situaties
als deze houd ik een bepaalde routine aan.
Bijgeloof wellicht.
Vanavond
doen we hetzelfde als gisteren.
Weer geef ik hem de preventieve (slaapopwekkende)
Lorazepam ruim voor de maaltijd.
We eten weer
samen in de slaapkamer.
Daarna
krijgt hij z’n chemo.
Weer in een eierdopje. Hetzelfde eierdopje.
Hij spoelt
het met tegenzin goed weg.
En evenals
gisteren krijgt hij drie schepjes griesmeel als toetje.
Snel de
kleren uit en slapen.
Na een uur
word ik rustiger. Het bloed heeft de cytostatica opgenomen.
Ik leg de laatste twee pillen, die hij voor we de nacht ingaan moet nemen, alvast klaar.
In dit
appartement is maar één wc. Naast de slaapkamer.
Ik moet
plassen, maar ik durf niet.
Bang dat hij
mijn straaltje hoort. Of het trekken
aan de pleerol. Doortrekken kan helemaal niet.
Maar ik
klap. Dan maar op een emmer in de keuken.
Helaas. Te laat. Ik
pies naast de pot.
Onder de Langetjes op het boodschappenlijstje zet
ik Tena Lady.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten