27 juli, 2012

Dagboek van een loods (2)



26 juli.

Het emmertje staat in de gang te wachten op wat komen gaat.
Wij hopen beiden dat het daar nog lang blijft staan.

Van de rellen in de stad merken we, terwijl de ramen openstaan, niets.

P. heeft zijn wekker op 7 uur gezet.
Voor de medicijnen.

Om kwart over zes kijk ik in zijn slaperige ogen.
‘Nu we toch wakker zijn………..zal ik je wat lekkers geven?’
Hij gromt.

Ik haal vers water en drie tabletjes Allopurinol, een nierbeschermer die hij maar één week hoeft te slikken.
Het feit dat ik dit middel dinsdag definitief van uit het schema kan schrappen geeft me voldoening.

De Langetjes moeten de nuchtere maag tegen de eerste stoot medicatie beschermen.


‘Zullen we er maar meteen een Co-Diovan (bloeddrukverlager) bij doen? Je moet je dagelijks medicijnen gewoon doorslikken.’
P. laat alles gewillig toe: “Maar eerst een preventieve misselijkheidspil?”

Nu zet ik mijn wekker op 8 uur. Voor de volgende ronde.

Echter………….manlief snurkt zo hard dat ik toch mijn oordopjes indoe. En dus hoor niet ik, maar hij de wekker.
Een tikje op mijn schouder doet me rechtop in mijn bed zitten - geschrokken en een tikkeltje beschaamd.

Vandaag start hij met antibiotica. Valaciclovir (tegen virussen) 3x daags één tablet en Co- Trimoxazol (tegen bacterieën) 1x daags één tablet. En dat zes maanden lang!
Ook deze medicijnen hebben misselijke bijwerkingen.

P. stapt uit bed en maakt zijn eigen cornflakes ontbijtje klaar. Daarna kruipt hij weer onder zijn laken en slapen we beiden een paar uur door.

Het douchen vreet krachten. Toch kleedt P. zich aan en gaat met zijn iPad op de bank zitten.
Spraakzaam is hij niet.
Ik bemerk ook vergeetachtigheid. Zo vraagt hij of hij al Co-Diovan heeft geslikt en is hij snel de kluts van het slikken kwijt.
Daarom moet ik extra alert blijven/ En daarom zijn die afstreepbare schema’s zo belangrijk.

De lunch gaat er goed in.
Tussendoor geef ik weer preventief een Metoclopramide.

Hij schuifelt heen en weer.
Zitten. Liggen.
Van de witte bank naar de groene bank naar de stoel.
“Ik kan niet stil zitten –of liggen. Het komt van binnenuit.”

Het zal ongetwijfeld een bijwerking zijn. Maar van welk medicament?
De apotheker heeft me op ’t hart gedrukt de bijsluiters vooral niet te lezen.

Zo’n warme dag duurt lang – maar ik wil het huis niet te lang verlaten. Even geld pinnen en een brief op de bus doen maakt me al onrustig.

Om 15 uur geef ik hem weer antibiotica. We drinken thee en hij eet de Langetjes die ik hem voorzet.
Het zijn iedere keer kleine snacks om de maag een bodem te geven waar de pillen zachtjes op terechtkomen.

In situaties als deze houd ik een bepaalde routine aan.
Bijgeloof wellicht.

Vanavond doen we hetzelfde als gisteren.
Weer geef ik hem de preventieve (slaapopwekkende) Lorazepam ruim voor de maaltijd.
We eten weer samen in de slaapkamer.
Daarna krijgt hij z’n chemo.
Weer in een eierdopje. Hetzelfde eierdopje.
Hij spoelt het met tegenzin goed weg.
En evenals gisteren krijgt hij drie schepjes griesmeel als toetje.

Snel de kleren uit en slapen.
Na een uur word ik rustiger. Het bloed heeft de cytostatica opgenomen.

Ik leg de laatste twee pillen, die hij voor we de nacht ingaan moet nemen, alvast klaar.

In dit appartement is maar één wc. Naast de slaapkamer.
Ik moet plassen, maar ik durf niet.
Bang dat hij mijn straaltje hoort. Of het trekken aan de pleerol. Doortrekken kan helemaal niet.
Maar ik klap. Dan maar op een emmer in de keuken.
Helaas. Te laat. Ik pies naast de pot.
Onder de Langetjes op het boodschappenlijstje zet ik Tena Lady.
******

Geen opmerkingen: