Dat Katseveer een ster heeft geeft niks

 

Goh, wat is het lang geleden dat wij "echt" uit eten zijn geweest.

Misschien wel goed - want daarom waardeerden we het dineren bij Katseveer (Wilhelminadorp, vlakbij Goes) des te meer.

 

P. heeft het lang tegengehouden.

Hij was bang voor ruimtes met veel mensen, dacht dat hij er niet van zou kunnen genieten en dronk (nog) geen druppel. Chemo maakt meer kapot dan goed voor je is.

 

Maar nu we in zo'n zenuwslopende "wachttijd" zitten hakte ik de knoop door en reserveerde bij Katseveer een tafel.

 

Met groot plezier verkleedde ik me en tutte ik me weer eens op.

Dat voelde goed.

 

 

Het voordeel van een kwaliteitsrestaurant is dat er met privacy rekening gehouden wordt. Tussen de tafels is zeeën aan ruimte.

Het vernieuwde restaurant, onlangs aangesloten bij de "Alliance," ademt een heerlijke, relaxte sfeer uit. De aankleding is strak, modern - maar toch warm. De stoelen zitten ruim en comfortabel.

 

De bediening was uitstekend. Geheel volgens de regels en toch allervriendelijkst.

 

Over smaken valt niet te twisten.

Voorgerecht:

Gegrilde tongscharfilet, knolselderij, groene appel, zuurkool en saus met rookworst.

Ik had moeite met de combinatie van zuurkool en tongschar (voorgerecht).

P. vond het heerlijk.

 

Hoofdgerecht:

Gebraden wilde eend, structuren van mais, abrikoos, en saus met laurier.

Als ik te veel structuren op mijn bord krijg - in de vorm van uitstrijkjes en druppels - raak ik de draad kwijt. Maar nogmaals, dat is een kwestie van smaak.

Over de bereiding niets dan lof.

De hertenrug (i.p.v. de eend) was zó ontzettend heerlijk.

 

Katseveer heeft een prachtige, doch niet overdadige, wijnkaart.

Na het aperitief, een campari/jus, dronk ik een fruitige Nieuw-Zeelandse Sauvignon blanc (wijn van het huis) bij de tongschar.

 

P. sloot zich bij de rode bourgogne aan.

 

 

De indrukwekkende kaaswagen konden wij niet aan ons voorbij laten gaan.

 

Zie alle foto's met bijschrift

 

Nagerecht:

“Strandje Katseveer”
Creatie van Manjari chocolade, passievrucht en lychee.

 

Wat mij betreft verdient de patissier de meeste pluimen. "Strandje Katseveer" is wellicht het origineelste en lekkerste dessert dat ik ooit gegeten heb.

 

 

En toen kwam nog eens de koffie, vergezeld door zoete zaligheden.

 

Oh ja: handschoentjes!

Handschoentjes om de couverts te verwisselen. Handschoentjes om de kaas te snijden.

Handschoentjes om ervoor te zorgen dat bediening en gasten geen lichamelijk contact hebben.

 

U vindt dat misschien overdreven?

Vond ik ook altijd.

 

Maar nu weet ik wel beter.

*************

Zit eens stil....

 

....implantaat in je bil.

De chirurg verdient billenkoek.

***

Dagboek van een loods (25)

 

Het vijfde kuurtje, dat al acht weken in huis is, blijft vooralsnog onaangeroerd.

Ook vandaag.

 

De chemo's die P. achter de rug heeft hebben genadeloos toegeslagen. Niet alleen is de verdomde leukemie aangepakt, ook de goede bloedcellen zijn knockout geslagen.

 

Hb en trombocyten zijn nog steeds te laag en dus wordt kuur vijf voor de tweede keer uitgesteld.

 Een tegenslag die ik na drie uur slaap maar slecht kan verwerken.

 

En dat heeft dok in de gaten.

Ze begint op mij in te praten met haar snotverkouden stem. Haar badinerende, belerende toon bevalt me geenszins.

We moeten naar buiten. Dingen doen. Ze vindt dat we verkeerd bezig zijn.

 

"Okee - dan gaan we vanmiddag naar Honfleur. Een huis kopen."

Dok knikt instemmend, maar P. reageert in paniek: 'de Achterhoek misschien?'

Voordat we het weten zitten we met de hematoloog te discussiëren over waar twee verwarde zieltjes naartoe moeten.

 

Dok weet alles van bloedjes, maar ze moet van ons privé -en gevoelsleven afblijven.

 

Wij hebben onze eigen methode om met deze beproeving om te gaan.

P. worstelt zich moedig door zes maanden (worden er wel zeven) chemo heen.

Hij klampt zich aan mij vast. Heel begrijpelijk.

 

De huisarts heeft me - toen mijn bloeddruk naar gevaarlijke hoogte steeg - gewaarschuwd.

"Schudt hem zo nu en dan van u af!"

En dat doe ik - maar alleen in de chemoloze weken.

 

Tot nu toe gaat het lichamelijk heel goed. Hij is fit.

Maar moet P. in een winkel (vol verkouden mensen) boodschappen gaan doen? Moet hij iets opzoeken waar hij bang voor is?

 

Ja - dat opgesloten gevoel is zenuwslopend.

Die onmacht - dat je bent overgeleverd aan iets waar de artsen ook geen controle over hebben - leidt zo nu en dan tot geschreeuw, gehuil en getier.

 

P. kiest bewust voor het isolement, om zonder kleerscheuren (lees complicaties) door deze tijd heen te komen.

 

>>>En heus - wij zijn niet de enigen die zo met de behandeling omgaan.

 

Ik denk vaak aan die mevrouw die met haar zieke man in de DdH op zijn medicijnen zat te wachten.

Toen ik in de wachtruimte van de apotheek naast haar plaats nam keek ze geschrokken om: "u bent toch niet verkouden?"

 

Ook in het behandelcentrum is men alert op snotjes en hoestjes.

 

Mijn moeder (arts) vroeg aan iedereen die mijn eveneens aan CLL lijdende vader wilde bezoeken of ze gezond waren.<<<

 

Mocht ik nog een keer met P. meegaan, dan zal ik net zo geveinsd vrolijk doen als dok zelf.

 

Nou ja. 

Mijn eerste woede slaat 's middags om in angst.

Blijven de goede waarden zo laag, dan worden de laatste twee kuren met 25% verzwakt.

 

Zo pissed off door de afstraffing van dok is het me ontgaan welke gevolgen dat heeft voor de terugdringing van de leukemie.

 

Tijdens het gehaktballetjes draaien begint het mijmeren.

De twijfel slaat toe: misschien doe ik het wel niet goed.

Mijn vrienden zullen wel zeggen dat dok het niet zo bedoeld heeft. Ze was niet lekker, moest misschien wel een ziek kind naar de crèche brengen, of heeft ruzie gehad met haar man.

 

In de stad duwt iemand een collectebus onder mijn neus: "wilt u iets tegen leukemie geven?"

 

En wat een toeval: er is weer eens een televisie actie - Sta op tegen kanker.

 

Het is 28 november en de eerste kerstkaart ligt op de deurmat.

 

 

 Wat een treurige dag.

***

Het vervolgdrama Tele2

 

Ook dit verhaal kent een vervolg.

Ik weet niet meer welke dag het was, ik geloof vorige week donderdag, dat ik totaal "doorgebeld" raakte.

 

Na de laatste woorden van klantenserver 4 - "mevrouw, wilt u nu uw abonnement met ons opzeggen?" - besloot ik mijn steun en toeverlaat Andrew van Dimension te bellen.

 

'Tuurlijk zullen er stoorzenders in de buurt zijn. Dat is inherent aan zo'n dichtbevolkte stad. Maar als je pc het weer doet wanneer je het modem even van de stroom hebt gehaald, duidt er toch op dat het aan het modem ligt. Vraag om een nieuwe."

 

Daar werd ik er niet vrolijker van.

 

Toch waagde ik een vijfde telefoontje met Tele2.

Gelukkig kreeg ik nu iemand te spreken die van mening was dat mijn klacht een treedje hoger behandeld moest worden.

Ik zou binnen 24 uur teruggebeld worden.

 

Dat gebeurde inderdaad.

"Ik zie dat uw modem 6 jaar oud is. Dan wordt het toch wel tijd voor een nieuwe."

 

Hij bood zijn excuses aan voor de slechte afhandeling van de klantenservice.

Natuurlijk accepteerde ik die - wetende dat er nog vele telefoontjes met Tele2 in het vooruitzicht liggen.

 

Gisteren kwam het nieuwe modem.

Het is 24 uur goed gegaan.

 

Tien minuten geleden heeft echtgenoot de stroom er weer af moeten halen.

 

Ik heb hier geen kracht meer voor.

*****

Dienstvaardig kunnen wij niet zijn, wel onuitstaanbaar

 

Dit is het vervolg op dit, zeer goed gelezen, blogje.

 

27 november.

 

Om tien voor negen heb ik een afspraak met Burgerzaken om een nieuw paspoort aan te vragen.

Ik overleg haar mijn oude paspoort plus een pasfoto.

 

Ze kijkt naar de foto en concludeert dat die ook in mijn oude paspoort staat.

Die conclusie maak ik ter plekke met haar.

 

"Is dat een probleem? Herkent u me niet?"

 

'Jawel - maar u bent wel wat ouder geworden.'

Ik voel problemen in de lucht hangen.

'Even aan mijn chef vragen.'

 

Ik tuur nogmaals naar mijn foto en schiet echt in een stuip van dit staaltje onvervalste bureacratie.

De chef komt.

Ze kijkt me aan en kijkt dan naar de foto.

 

'U bent wat ouder geworden.'

"Ja - u ook."

 

"U heeft u er een probleem mee dat deze foto ook in mijn oude paspoort staat. Niet omdat 'ie oud is.

Ben ik onherkenbaar?

Wie - in godsnaam - weet hoe oud deze foto is? Als ik een andere oude pasfoto had meegenomen was er niets aan de hand geweest."

 

Bij voorbaat weet ik dat ik - slachtoffer van achterdocht - de verliezer ben.

 

Onverbiddelijk stuurt me weg.

Zij, met het zware niet-Nederlandse accent, heeft de macht. Zij mag me weigeren.

 

Op internet probeer ik weer een afspraak te maken.

Maar weer krijg ik hetzelfde beeld (zie foto boven). Gooi die link er dan verdomme uit!

 

Dus bel ik weer voor een afspraak en ga ik pasfoto's laten maken.

Kassa: €15,-

'Bewaar de bon, mevrouw. Voor het geval ze u weer terugsturen.'

 

Haren achter de oren. Kijken als een boef.

Ik wou dat ik iets religieus aanhing. Dan mocht ik een allesverhullende hoofddoek om.

 

Het begint me hier behoorlijk te irriteren, beste lezers.

 

Hè verdomme - weer geen ster.

 

Zij wel.

Maar bij mij hoef je in ieder geval niet een jaar van tevoren te reserveren.

***

Gewichtige zaken

 

Wonderlijk, maar heel prettig: zo'n acht dagen na de chemo krijgt P. weer eetlust.

Dat betekent voor mij dat het bijvoeren kan beginnen.

 

Deze oliebollen bijvoorbeeld - hij heeft ze alledrie opgesmuld.

 

Marsepein, (gevuld) speculaas, pepernoten, banketstaven, oliebollen en appelbeignets - manlief snoept wat hij snoepen kan.

 

Want op 5 december en tijdens oud en nieuw staat zijn maag er niet naar.

****

Makkelijker kunnen wij het niet maken, wel ingewikkelder

 

Woensdag 21 november, nadat ik P. heb achtergelaten in het behandelcentrum van de DdH, denk ik de tijd mooi te kunnen benutten door even naar het stadhuis te gaan om een paspoort aan te vragen.

 

Met mijn oude paspoort en nieuwe pasfoto's betreed ik de enorme hal van Burgerzaken.

Die hal lijkt verdomd veel op een grenspost voor aankomende nieuwe immigranten. Een soort Ellis Island aan de Maas. Het enige wat ontbreekt zijn koffers.

 

Maar er is het een en ander veranderd.

"U moet op internet een afspraak voor een afspraak maken," wordt mij bij de informatiedesk door "een zwaar accent" verteld.

En dus druip ik, vreemdeling in mijn eigen stad, af.

 

's Avonds probeer ik online een afspraak te maken.

 

 

Donderdagochtend probeer ik dat nog eens.

Tevergeefs.

 

Dan maar bellen met de gemeente.

Wanneer ik vertel dat de webste het niet doet hoor ik alleen "Oh."

 

Enfin.

Ik mag 27 november met mijn oude paspoort en nieuwe pasfoto's in de herhaling.

 

Dan neem ik plaats tussen de immigranten.

******

Dag tante Hannie

 

Vanuit Dallas kwam het bericht dat J.R. is overleden.

 

Maar ik was van plan een paar woorden te wijden aan tante Hannie Lips.

 

Wij hadden nog geen televisie. Ik keek - met een paar andere kinderen uit de straat - bij een lieve oude mevrouw, een paar huizen verderop.

 

Het was altijd wachten op het afscheid van tante Hannie - met twee handen zwaaien.

We zwaaiden terug.

 

Mijn ouders vonden haar niet zo bijzonder.

Zij was van de KRO. Wij van de AVRO.

Wij liepen na school weleens naar haar huis op de Vredenhofweg en riepen dan haar naam. Maar de gordijnen bewogen niet.

Toen ze richting Hilversum verhuisde zag ik dat als verraad aan mijn stad. Dat die zoete tante Hannie dat deed.....

 

Nu is ze met J.R. op weg naar een andere wereld en zeg ik ze beiden gedag.

****

KnipsEL

 

Naast zijn echtgenote, chauffeur, reiseleiter, boodschappenwagen, verpleegster, apotheker, psycholoog, kokkin, manager en interieurverzorgster - ben ik nu ook zijn kapster.

****

Dagboek van een loods (24)

 

21 november.

 

“Hoe rijden we vandaag?”

Het is kwart voor acht wanneer we van huis gaan.

‘De vorige keer scheurden we zo door de Beijerlandse laan. Het is de kortste route.’

“Maar niet de snelste,” bromt P.

 

Eenmaal in de Beijerlandse laan komt de onvermijdelijke opmerking: “dit doen we dus niet meer.”

Inderdaad staan alle stoplichten op rood - desondanks is hij op tijd in de Daniel den Hoed.

 

Tegenwoordig moet je een uur voor de doktersafspraak bloed laten prikken. Het lab kan de uitslagen niet meer binnen een half uur bij de arts krijgen.

 

P. heeft slecht geslapen. De angst dat hij de wekker niet zal horen heeft hem wakker gehouden.

 

We wachten en drinken automaten-koffie.

P. is nummer twee – maar voor hem gaat een “punctie” naar binnen dus loopt het spreekuur een half uur uit.

 

Vol goede moed gaan we naar binnen. Manlief voelt zich uitstekend – dus mag er geen vuiltje aan de lucht zijn.

Maar die zijn er wel. 

Als gevolg van de vorige kuur zijn de waarden van hb en bloedplaatjes (stolling) veel te laag. Die klap komt hard aan.

Minimaal één week uitstel.

 

We zijn het zat.

De quarantaine.

Het frigide tijdperk. Is er niet de angst om het chemo-gif over te brengen, dan is er wel de angst om een (verborgen) virus van mij te ontvangen.

Nee, gewoon is dit niet: je krampachtig vasthouden aan de reling totdat het schip de veilige haven heeft bereikt.

 

Dok spreekt hem, terwijl ze hem onderzoekt, met verheven stem moed.

"Mijnheer P., u doet 't fantastisch!

We zij er bijna Volhouden hoor!

Denk aan het resultaat!"

 

Maar P. heeft pap in de benen. En ik ook.

Er vloeien tranen.

 

Hij meldt zich in het behandelcentrum voor twee zakken bloed.

>>Bloeddonoren, dank!!<<

 Gezien de gecompliceerdheid van “gekruist bloed” duurt de behandeling langer dan de maandelijkse rituximab, die voorafgaat aan de chemo.

Om drie uur kan ik hem ophalen. 

 

Hij is boos en ongerust. “Ik dacht echt dat ik die twee kuren volgens de planning zou krijgen. Dit is verdomme de tweede vertraging.”

 

‘Het doet me denken aan die lugubere finish van die Zwitserse marathonloopster in 1984. Die haalde zigzaggend de streep.’

 

P. humt – maar ik krijg hem vandaag niet meer aan het lachen.

 

‘Jij haalt de finish ook. Dit jaar nog.’

****

In de steek gelaten door Tele2

 

Het is weer zover. Ik kan een klacht aan het label Tele2 toevoegen.

 

Sinds twee maanden ontspoort internet.

Alleen internet. Televisie en telefoon doen het.

 

We moeten dan even het modem van de stroom halen waarna internet het weer doet.

Vervolgens dient de decoder ontstroomt te worden om de televisie weer aan de gang te krijgen.

Het is alles een speelgoedtrein die iedere vijf minuten van de rails afrijdt. Je moet hem er telkens opzetten.

 

Inmiddels heb ik over dit probleem vier keer (waarvan drie keer deze week) met Tele2 gebeld, want het ontsporen wordt steeds frequenter.

Bij deze hun "oplossingen":

 

1. "Welke Windows gebruikt u? Wilt u dan eerst alle wifi-adressen, die u tijdens verblijf buitenshuis heeft gebruikt, verwijderen."

 

'Er staan hier 3 laptops met drie verschillende besturingen + 1 iPad.'

 

"Oh - uhhh - ja. Wellicht moeten we een nieuw wachtwoord nemen. Maar laat ik u eerst een sterker signaal geven. Dat kan helpen."

***

2. "Goh - zo te zien werkt uw modem goed. Ik moet hier even iemand over raadplegen, want dit heb ik nog nooit meegemaakt."

Wachttijd 4 minuten.

"Uhh, mevrouw. Ik ga u een sterker signaal geven en op een ander kanaal zetten."

Drie uur later is het weer mis.

***

3. "Ja dat is erg vervelend, mevrouw. Ik zie dat het modem het goed doet, maar dat er veel stoorzenders in de buurt zijn. Staat uw telefoon toevallig dicht bij het modem?"

 

'Ja - dat staat het al jaren.'

 

Ik verzet de telefoon.

 

"Ja mevrouw - u woont zeker in een druk bevolkte omgeving. Daar kan Tele2 helaas niets aan doen. Wij garanderen geen goede wifi-verbinding."

 

Als ik een klomp had - zou die nu terplekke breken.

 

'U heeft mij zeven jaar geleden dit pakket aangesmeerd. Het zou perfect werken. Ik woon hier al al zeven jaar, en nu ineens kan die verbinding niet tegen drukte?? '

 

"Ik ga u een ander kanaal geven. Wellicht gaat het dan beter. Maar Tele2 garandeert geen goede wifi-verbinding. U kunt ook een versterker kopen - maar daar moet u zich wel goed over laten voorlichten."

 

'En betaalt Tele2 die versterker?' Die vraag is cynisch bedoeld.

***

4. "Hè - wat vervelend. Ik zie dat mijn collega's er van alles aan hebben proberen te doen. Misschien moet u uw modem verplaatsen naar de meterkast."

 

'De meterkast is buiten de woning. En trouwens - de hele apparatuur is indertijd geplaatst door een gekwalificeerde monteur. Expres, zodat we achteraf geen gezeik zouden krijgen dat er dingen niet goed geïnstalleerd zouden zijn.'

 

"Mevrouw - Tele2 kan niets meer voor u doen."

 

Wij zijn dus opgegeven door Tele2.

Zo makkelijk gaat dat.

Waarschijnlijk is mijn klachtendossier vol.

 

Weet iemand een provider die een uitgebreid televisie pakket aanbiedt, evenals een wifi-verbinding die stoorzenders het hoofd biedt?

****

Google vertaler

 

Je moet ook alles zelf dubbelchecken.

****

Vluchtblog

 

Voor het eerst heb ik met het kleine FLYBE gevlogen.

Het is een prima (lucht)busverbinding met bestemmingen all over Groot-Brittanië.

 

Ik heb geen zin in gezeik over goede stoelen en te veel bagage – dus die reserveer ik tegelijk met de boeking en daar betaal ik dan ook extra voor.

 

Dat Exeter airport in de publieke ruimten geen wifi aanbiedt vind ik slecht, aangezien het merendeel zakelijke vluchten zijn.

Anno 2012 zouden alle vliegvelden die dienst gratis moeten aanbieden.

 

Enfin – ik kocht dus een ₤16,-  voucher voor de executive lounge.

Maar dan mag je ook naar hartelust drinken, snacken en wifiën.

En zo Nederlands als ik ben – nam ik wat fourage mee aan boord.  Want snacks en drinken aan boord zijn ronduit duur.

 

Ik was tenslotte – op weg naar die “gezellige” lounge – al door de security gegaan.

 

Op beide vluchten zat ik alleen op de voorste rij, met extra beenruimte.

 

Let op de ‘plofchips.’

 

Manlief had al weerberichten gestuurd.

Mist..............vertragingen.

 

Gelukkig vertrokken en arriveerden wij keurig op tijd.

Waarom maakt deze foto wel duidelijk.

***

Fair

 

We zouden dit huis - Powderham - bezoeken.

Een aftands kasteeltje dat nog privé eigendom is.

 

Maar er bleek een antique fair te zijn.

De eigenaars besteden (een deel van) hun eigendom uit en maken er een regelrechte kermis van. Om het hoofd boven water te houden.

 

Ik denk dat het niet lang zal duren voordat de schouders de lasten niet meer kunnen dragen.

****

"Vuilnisrant"

 

Er zijn legio restaurants in vele soorten en maten in Exeter.

Mijn gastheren namen me afgelopen zondag mee naar Bill's - een country style casual etablissement.

Over het eten, de bediening en de sfeer geen klagen.

 

Maar het uitzicht was wat "grijs."

In Nederland staat daar volgens mij een forse boete op.

Ik fantaseerde de katten en ratten er zelf bij.

 

Toen de ober mij deze foto zag maken liep hij naar de keuken.

Een paar minuten later was er activiteit onder ons raam.

De zakken werden weggehaald.

 

Hahaha.

Sure.

Domme, goedgelovige Ellen.

 

Wat niet ziet - wat niet deert.

****

Openingstijden

 

Een mierenneuker die hier iets aan ziet.

Ik dus.

***

Boodschappen doen

 

Een supermarkt 

- met het mooiste uitzicht,

- met gratis winkelwagentjes,

- met oplaadpunten voor elektrische auto's,

-geheel ingesteld op ouderen met rollators of anderszins mensen met lichamelijke beperkingen,

- met gratis plastic tassen,

- met speciale vakken voor ouders met baby's en/of zwangere vrouwen?

 

Zo'n supermarkt is Waitrose, even buiten Sidmouth.

Gewoon omdat ze om klantvriendelijkheid n service geven.

****

Sidmouth last night & today

 

And all the other pictures

*********

Zo veel woede in zo veel humor verpakt

De kunst van herdenken....

 

....., van het eren van en zorg dragen voor 's lands veteranen.

 

 

 

Misschien moet Nederland die kunst eens afkijken van Groot-Brittannië.

*****

No place like......

 

..............the home of good friends.

 

Zie eens hoe prachtig mijn, onlangs refurnished, kamer is.

Selwyn en Geoff, de perfecte gastheren, hebben smaak.

Maar het is niet alleen mooi - het is ook comfortabel en gezellig.

 

 

Real friends: they don't only give - they also dare to ask you a favour.

****