De loods, dat ben ik dus.
P. kreeg laatst een e-mail van iemand die zich afvroeg of hij vroeger loods was geweest.
Nee. Ik ben de, wel of niet spreekwoordelijke, loods.
We zitten sinds vrijdag in Brou.
Om weer op adem/krachten te komen van de vierde kuur en wat dat teweeg bracht.
Sinds vrijdag voelt de loods zich niet optimaal.
Er drukt iets dreigends in mijn hoofd, mijn oogleden lijken op ballonnetjes en het voelt alsof een wervelstorm bezit van mijn lichaam heeft gemaakt. Ik slaap slecht.
Zelf weet ik de diagnose wel te stellen.
Maar het leek me toch verstandig om mijn kop uit het zand te halen.
Dus ging ik vanmiddag naar de plaatselijke huisarts.
Voordat ik mijn bloeddruk liet meten deed ik mijn verhaal in geuren en sombere kleuren - vergezeld door een tsunami van tranen.
Waarom deed ik dat nou bij een wildvreemde arts?
Omdat het een vrouw was?
Of omdat ze het meteen oppikte.
"U biedt mij zelf de diagnose al aan. Ik twijfel of ik uw bloeddruk wel zal meten."
Ik praatte en praatte en praatte.
En ik huilde en huilde en huilde.
Niet dat het opluchtte.
De hypertensie liep al hoger op.
"U moet eruit!!," klonk het onmogelijke advies.
"U moet weg. Alleen of met vriendinnen. Maar u moet echt weg."
'Maar dat kan ik niet. Want geestelijk kom ik niet los van P. en zijn toestand.'
Ze begreep het helemaal en keek me enigszins "onmachtig" aan.
Toen wilde ik toch dat ze mijn bloeddruk checkte.
Links 210/125 - rechts 176/130.
'Mijn angst is nu ook nog eens dat ik een infarct of een beroerte krijg met deze bloeddruk. Dat ik er potverdomme eerder tussenuit knijp dan P. vanwege stress die zijn levensverlengende chemokuur met zich meebrengt.'
Ze schudde nee.
Morgen terug en dan eerst meten.
Vanavond een extra selokeentje.
Stress laat zich slecht bedwingen.
Dus ook maar weer eens naar de psycho.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten