Dit is het vervolg op dit, zeer goed gelezen, blogje.
27 november.
Om tien voor negen heb ik een afspraak met Burgerzaken om een nieuw paspoort aan te vragen.
Ik overleg haar mijn oude paspoort plus een pasfoto.
Ze kijkt naar de foto en concludeert dat die ook in mijn oude paspoort staat.
Die conclusie maak ik ter plekke met haar.
"Is dat een probleem? Herkent u me niet?"
'Jawel - maar u bent wel wat ouder geworden.'
Ik voel problemen in de lucht hangen.
'Even aan mijn chef vragen.'
Ik tuur nogmaals naar mijn foto en schiet echt in een stuip van dit staaltje onvervalste bureacratie.
De chef komt.
Ze kijkt me aan en kijkt dan naar de foto.
'U bent wat ouder geworden.'
"Ja - u ook."
"U heeft u er een probleem mee dat deze foto ook in mijn oude paspoort staat. Niet omdat 'ie oud is.
Ben ik onherkenbaar?
Wie - in godsnaam - weet hoe oud deze foto is? Als ik een andere oude pasfoto had meegenomen was er niets aan de hand geweest."
Bij voorbaat weet ik dat ik - slachtoffer van achterdocht - de verliezer ben.
Onverbiddelijk stuurt me weg.
Zij, met het zware niet-Nederlandse accent, heeft de macht. Zij mag me weigeren.
Op internet probeer ik weer een afspraak te maken.
Maar weer krijg ik hetzelfde beeld (zie foto boven). Gooi die link er dan verdomme uit!
Dus bel ik weer voor een afspraak en ga ik pasfoto's laten maken.
Kassa: €15,-
'Bewaar de bon, mevrouw. Voor het geval ze u weer terugsturen.'
Haren achter de oren. Kijken als een boef.
Ik wou dat ik iets religieus aanhing. Dan mocht ik een allesverhullende hoofddoek om.
Het begint me hier behoorlijk te irriteren, beste lezers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten