23 november, 2012

Dagboek van een loods (24)


 
21 november.
 
“Hoe rijden we vandaag?”
Het is kwart voor acht wanneer we van huis gaan.
‘De vorige keer scheurden we zo door de Beijerlandse laan. Het is de kortste route.’
“Maar niet de snelste,” bromt P.
 
Eenmaal in de Beijerlandse laan komt de onvermijdelijke opmerking: “dit doen we dus niet meer.”
Inderdaad staan alle stoplichten op rood - desondanks is hij op tijd in de Daniel den Hoed.
 
Tegenwoordig moet je een uur voor de doktersafspraak bloed laten prikken. Het lab kan de uitslagen niet meer binnen een half uur bij de arts krijgen.
 
P. heeft slecht geslapen. De angst dat hij de wekker niet zal horen heeft hem wakker gehouden.
 
We wachten en drinken automaten-koffie.
P. is nummer twee – maar voor hem gaat een “punctie” naar binnen dus loopt het spreekuur een half uur uit.
 
Vol goede moed gaan we naar binnen. Manlief voelt zich uitstekend – dus mag er geen vuiltje aan de lucht zijn.
Maar die zijn er wel. 
Als gevolg van de vorige kuur zijn de waarden van hb en bloedplaatjes (stolling) veel te laag. Die klap komt hard aan.
Minimaal één week uitstel.
 
We zijn het zat.
De quarantaine.
Het frigide tijdperk. Is er niet de angst om het chemo-gif over te brengen, dan is er wel de angst om een (verborgen) virus van mij te ontvangen.

Nee, gewoon is dit niet: je krampachtig vasthouden aan de reling totdat het schip de veilige haven heeft bereikt.
 
Dok spreekt hem, terwijl ze hem onderzoekt, met verheven stem moed.
"Mijnheer P., u doet 't fantastisch!
We zij er bijna Volhouden hoor!
Denk aan het resultaat!"
 
Maar P. heeft pap in de benen. En ik ook.
Er vloeien tranen.
 
Hij meldt zich in het behandelcentrum voor twee zakken bloed.
>>Bloeddonoren, dank!!<<
 Gezien de gecompliceerdheid van “gekruist bloed” duurt de behandeling langer dan de maandelijkse rituximab, die voorafgaat aan de chemo.
Om drie uur kan ik hem ophalen. 
 
Hij is boos en ongerust. “Ik dacht echt dat ik die twee kuren volgens de planning zou krijgen. Dit is verdomme de tweede vertraging.”
 
‘Het doet me denken aan die lugubere finish van die Zwitserse marathonloopster in 1984. Die haalde zigzaggend de streep.’
 
P. humt – maar ik krijg hem vandaag niet meer aan het lachen.
 
‘Jij haalt de finish ook. Dit jaar nog.’
****

Geen opmerkingen: