21 november.
“Hoe rijden
we vandaag?”
Het is kwart
voor acht wanneer we van huis gaan.
‘De vorige
keer scheurden we zo door de Beijerlandse laan. Het is de kortste route.’
“Maar niet
de snelste,” bromt P.
Eenmaal in
de Beijerlandse laan komt de onvermijdelijke opmerking: “dit doen we dus niet
meer.”
Inderdaad
staan alle stoplichten op rood - desondanks is hij op tijd in de Daniel den
Hoed.
Tegenwoordig
moet je een uur voor de doktersafspraak bloed laten prikken. Het lab kan de
uitslagen niet meer binnen een half uur bij de arts krijgen.
P. heeft
slecht geslapen. De angst dat hij de wekker niet zal horen heeft hem wakker
gehouden.
We wachten
en drinken automaten-koffie.
P. is nummer
twee – maar voor hem gaat een “punctie” naar binnen dus loopt het spreekuur een
half uur uit.
Vol goede
moed gaan we naar binnen. Manlief voelt zich uitstekend – dus mag er geen
vuiltje aan de lucht zijn.
Maar die zijn er wel.
Als gevolg
van de vorige kuur zijn de waarden van hb en bloedplaatjes (stolling) veel te
laag. Die klap komt hard aan.
Minimaal één week uitstel.
We zijn het zat.
De quarantaine.
Het frigide tijdperk. Is er niet de angst om het chemo-gif over te brengen, dan is er wel de angst om een (verborgen) virus van mij te ontvangen.
Nee, gewoon is dit niet: je krampachtig vasthouden aan de reling totdat het schip de veilige haven heeft bereikt.
Dok spreekt hem, terwijl ze hem onderzoekt, met verheven stem moed.
"Mijnheer P., u doet 't fantastisch!
We zij er bijna Volhouden hoor!
Denk aan het resultaat!"
Maar P. heeft pap in de benen. En ik ook.
Er vloeien tranen.
Hij meldt zich in het behandelcentrum voor twee zakken bloed.
>>Bloeddonoren, dank!!<<
Gezien de
gecompliceerdheid van “gekruist bloed” duurt de behandeling langer dan de
maandelijkse rituximab, die voorafgaat aan de chemo.
Om drie uur
kan ik hem ophalen.
Hij is boos en
ongerust. “Ik dacht echt dat ik die twee kuren volgens de planning zou krijgen.
Dit is verdomme de tweede vertraging.”
‘Het doet me
denken aan die lugubere finish van die Zwitserse marathonloopster in 1984. Die
haalde zigzaggend de streep.’
P. humt –
maar ik krijg hem vandaag niet meer aan het lachen.
‘Jij haalt
de finish ook. Dit jaar nog.’
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten