Hebben we het ergste gehad??

Gisteravond, terwijl een koufront onze camping aanviel schreef ik onderstaand stukje.

Gewoon omdat ik het kwijt moest.

Ik was verdrietig, bang en zag het niet meer zitten.

Het liefst wilde ik naar huis en de caravan terugbrengen.

>>>>Het wil maar niet lukken: een dag zonder problemen. 

Waarom geeft de koelkast een foutmelding en moeten wij hem uitzetten vanwege een hoog piepgeluid.

Staat de caravan niet recht genoeg waardoor de vloeistof niet goed staat. Of heeft het met een te laag vermogen te maken.

We weten het niet en zelfs in de handleiding wordt niets over de koelkast vermeld. Ja, een site - maar dan moet je een serienummer weten en die staat nergens vermeld. Het maakt ons moe en neerslachtig. Maar ook angstig en onzeker.

"Wat gaat het nu weer af laten weten?"

Het is koud en de koelkast is nauwelijks gevuld. Dus de kwark en selderiesalade mogen overnachten in de koude auto. Onderweg wordt de koelkast door de accu gevoed, via de auto.

Maar wil ik wel verder met zoveel onzekerheid??<<<

De volgende dag (vandaag) staan we op uit een koud bed in een ijskoude caravan. Niets doet het meer.

Manlief zegt dat we op de accu geleefd hebben en ook die is nu leeg.

Na instant koffie met gekookt water en cruesli met yoghurt breken we op.

Dat gaat wonderbaarlijk goed en vlot.

Op naar de Eguisheim in de Elzas.

Om 9.15 rijden we weg.

Richting het zuiden.

Weer dwarrelt de sneeuw neer.

Ik zwijg.

Hij zwijgt.

Hij is moe.

Ik ben moe.

Hij zet door.

Ik kan niet achterblijven.

Bijna 69 -en 64 jaar: maar we laten ons er niet onder krijgen.

Het tuft rustig door. Geen vrachtwagens.

"Zal ik nou ook eens rijden?"

Hij geeft het stuur makkelijk over. Het laatste traject is voor mij.

Een ware vuurdoop want we missen afslag 25 en ik moet de caravan door een opgebroken Colmar manoevreren.

Om 14.20 uur arriveren we op de camping die letterlijk tussen de wijnranken ligt.

Het regent ijskoud water.

Ik doe de eenvoudige hand -en spandiensten, maar als het tijd is voor de elektronica verdwijn ik naar het dorp voor boodschappen.

Ik verdwaal op de weg terug. Is dat onbewust expres?

Durf ik niet thuis te komen en hem in wanhoop aan te treffen??

Ik kan het woord resetten niet meer horen.

"Waar was je nou? Verdwaald?"

Ik knik met tranen in mijn ogen. Mijn blauwe handen overhandigen hem de Franse kaas en een fles Pinot Gris.

'Ik heb in de winkel gevraagd of ze die open wilde maken want ik weet niet waar de kurkentrekker ligt.'

Hij lacht en hoort mij verhaal aan.

Het is warm in de caravan.

Manlief heeft het allemaal voor elkaar gekregen.

We hebben water. Het is warm. De tv doet het. En we horen geen alarmerende piepjes.

Gisteren 6 ampère - vandaag 16 ampère.

Het is goed!!

Wat schaft de pot vandaag?

Langzaam ontdooien we.

*****