Het opbreken (we hadden dit keer niks vooruit ingepakt) ging supersnel, ondanks de strubbelingen met de elektronica.
“Je hebt het te kort ingedrukt gehouden El.”
“Nietes, het paneel is uit.”
“Neen hoor.” En toen drukte hij er zó lang op dat het paneel alle kleuren van de regenboog kreeg.
Foute boel, dat moest mijn ongeduldige man ook toegeven.
Dus maar weer even de dealer bellen terwijl ik mij met Jacky uit de voeten maakte.
Het werd gelukkig opgelost.
Vervolgens toerde hij met de mover ons huis op wielen naar de trekhaak van de auto, echt een geweldige actie.
“Heb je dit nou gefilmd?”
Nee, dat had ik niet. Want dan was hij zenuwachtig geworden.
Om 9.45 uur reden we de camping af. Bij de poort stond alweer een rij campers en caravans te wachten om er op te mogen.
Het was een bewolkte morgen. Ideaal reisweer.
Nou ja……reis??
Het zou een ritje van niks zijn. Tenminste, als je goed rijdt.
Het ging al snel fout. De afslag naar Siena negeerde ik vanwege het onbekende wegnummer. En dus reden we naar het noorden in plaats van naar het zuiden.
Eenmaal van de autostrada af werd het zigzaggen door Florence en werd het in de auto steeds minder gezellig.
De wegen buiten de autostrada zijn slecht. Ik hoor de auto en de caravan piepen.
We vonden camping Semifonte, maar ik had meteen een slecht gevoel. Kleine plaatsen, geschikt voor campertjes, maar met nauwelijks zitruimte en allen onder bomen. Een donkere camping met waardeloos uitzicht. En in het dal blaften honden. Volgens mensen die er stonden was het geblaf ook ’s nachts doorgegaan.
Een camper die van het terrein probeerde af te komen nam een bocht veel te kort en raakte op een helling in de slip. Ze ging, buiten het zicht van de zijspiegels, de camper duwen. Zoiets stoms had ik nog niet meegemaakt. De man gaf gas maar de achterwielen spinden en hij zakte weg naar achteren.
“Halt halt,” riep zei. Uiteindelijk kreeg de camper zijn zin en liet de Duitser het voertuig naar een verhard wegdeel wegzakken waar hij weer grip op de weg kreeg.
Maar wij hadden ons lesje geleerd en namen, weliswaar via een omweg, een andere route naar de steile weg omhoog.
(Hij moest echt even achteruit)
In de ACSI gids vond manlief een alternatief. Ook niet makkelijk te vinden maar om 12.15 uur werden we hartelijk op de camping “Panorama del Chianti” (Marcialla) ontvangen.
Ik mocht zelf een plaats uitzoeken. We hoorden vogels.
Een camping met goede plaatsen, waar ik langer wil staan - het voelde meteen goed. Aan de modder was te zien dat hier veel regen was gevallen.
Na de lunch buiten genuttigd te hebben begon het te regenen. En niet zo'n beetje ook.
Gelukkig waren wij klaar met uitpakken en inrichten.
Tussen de buien door werd er bij de Coop in Tavarnelle boodschappen gedaan.
Het worden vanavond dus tuinbonen met uitgebakken spekjes.
Toen we thuiskwamen brak er een vreselijk noodweer los. Bij het pakken van de boodschappentas hoorde ik een jammerlijke vloek: "OH nee!!"
Manlief had zijn schetsboek met onvervangbare tekeningen in de modder laten vallen. Ik barstte in een woedend gehuil uit.
Dikke hagelstenen overstemden onze kelen. Er brak ook nog onweer bij uit. Geen fijne momenten, zeker niet voor het hondje dat zat te shaken en te piepen.
Morgen maar eens kijken of er schade is.
We hebben nog lang niet heel Italië gezien, maar de weergoden hebben ons in twee weken van alle kanten bediend.
Wij wensen jullie morgen een leuke Koningsdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten