Ik las op het vliegveld van Atlanta in Time Magazine een leuk interview met acteur George Clooney (genomineerd voor Michael Clayton). Interviewer Joel Stein legde tevens een stukje vast op video (klik link aan).Wat er nou zo bijzonder aan was?
"A reporter interviews a movie star at a restaurant or a hotel lobby or an office, with his publicist lurking in the corner, ready to cut off any vaguely interesting questions. But to come over to my house for dinner?"
Ik dacht aan de film van Theo van Gogh. De locatie was in de remake veranderd om de hierboven beschreven reden.
Clooney ging in op de uitnodiging en zo gebeurde het dat de ster zich liet ondervragen in het huis van een kokende journalist. Ik heb mij laten vertellen dat dat vrij buitengewoon is.
Lees het hele interview en bekijk het filmpje.
Clooney is een leuke man. Volkomen relaxt en - zoals hij in de V.S. getypeerd wordt - low key.
Hij is niet mijn favoriete acteur. "Te mooi, te glad, te feilloos". Een perfecte James Bond, in dienst van de CIA.
Zijn uiterlijk overschaduwt zijn spel en is een storende factor, vind ik.
In het vliegtuig zag ik Ocean's Thirteen en Michael Clayton.
Nee, ik vond de film, noch Clooney een Oscar waard. Het was een film die in het rijtje van the Firm en Clancy-achtige films past met een voorspelbare goede afloop.
De hele Oscaruitreiking was een afspiegeling van de inzendingen: schraal en allesbehalve spectaculair.
No Country for Old Men is de uitzondering die de (voorgaande) regel bevestigt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten