Thuis

Het lijkt alsof we niet weg zijn geweest. Alles is uitgepakt, de post is doorgenomen, de rekeningen betaald, de voicemail afgeluisterd, de (lege) koffers staan weer in de berging en de wasmachine draait.
Alleen als ik in de spiegel kijk, realiseer ik mij dat ik vier weken vakantie heb gehad. Mijn donkerbruine gezicht - dat ik vertroetel met een vette crème en de droge rimpelhuid van mijn benen en armen herinneren mij aan het heerlijke, warme, zonnige Florida. Er gaan de komende weken liters bodylotion tegenaan om de onherroepelijke vervelling onzichtbaar te laten verlopen. 'Handig', die donkerblauwe lakens, waar ik 's morgens met de kruimeldief overheen moet.

De reis was niet spectaculair. Dit keer geen plotselinge ontmoetingen en interessante mensen aan boord.
De KLM-vlucht naar Amsterdam was overboekt. Dat is een fenomeen waar ik - met zo veel vliegervaring - nog steeds niets van begrijp.
Vlak na vertrek vanuit Atlanta kwam de mededeling dat het - vanwege 'tailwind' - een korte vlucht (7,5 uur) zou worden. De heenreis had bijna tien uur geduurd.
Vlak voor het inzetten van de landing kwam de waarschuwing dat die wat bumpy kon zijn. Het cabinepersoneel kon niet op de been blijven en zocht kruipend naar hun stoelen. Er viel ineens een doodse stilte.
Het ontbijt kwam regelrecht terug in mijn slokdarm.
Uiteindelijk maakte de kist een perfecte touchdown. In dit vliegtuig had ik liever niet gezeten.

Blijkbaar bezorgt windkracht 9 de verkeersleiding en het grondpersoneel van Schiphol ook hoofdbrekens. We moesten bijna drie kwartier wachten op een vrije gate (in de luwte), waardoor de gewonnen tijd meer dan verloren ging.

En nu is het wachten op de jetlag, die zondermeer gaat komen en enkele weken aanhoudt. Gelukkig schrijf ik 's nachts het liefst en het best.
Ieder nadeel heb zijn voordeel zegt de Godfather van Ajax.