Stilstand

DOOR Opheffer .

Er zijn twee opvattingen die aan elkaar tegengesteld zijn, maar die toch het huidige tijdsgewricht typeren: de tegenstelling links en rechts bestaat niet meer, en rechtse partijen staan voor zaken waar vroeger linkse partijen voor stonden, zoals emancipatie van de homo en de vrouw en de vrijheid van meningsuiting.

Er zijn wel meer vreemde veranderingen. Zo durft een deel van mijn kennissenkring niet te vertellen waarop ze stemmen. Automatisch dacht ik dat ze dan Wilders gingen stemmen of Verdonk, maar dat is niet zo. Het is inderdaad erger: ze stemmen CDA. Waarom?

‘Geen gedoe.’

Het zijn mensen die niet gelovig zijn, minimaal een hbo-opleiding hebben, eigenlijk PvdA of D66 zouden moeten stemmen, maar gevlucht zijn naar het CDA. Want: ‘Geen gedoe.

’Is er dan gedoe?

Ja, vinden mijn kennissen. En kort samengevat redeneren ze zo: ‘De islam is misschien wel gevaarlijk, de vrijheid van meningsuiting staat misschien wel onder druk, de huizenprijzen zijn misschien te hoog en het gaat slecht met het onderwijs, maar links en rechts zijn te klein om dat te veranderen, trouwens we willen geen verandering, en ook het liberale midden is daarvoor te klein en wil te veel, dus stemmen wij op het CDA.’

Het CDA staat voor: op de plaats rust.

En dat is ook wat ik om me heen zie: er is nergens een gepassioneerde beweging merkbaar. De kunst staat nagenoeg stil – in Amsterdam voel je dat als je langs het Stedelijk of het Rijks loopt, die gesloten zijn, omdat er moet worden ‘verbouwd’ terwijl er niet verbouwd wordt. De media lijken ook stil te staan. Het gaat slecht met de dag- en weekbladen. Ze kunnen nog even blijven voortbestaan, maar dat is het dan ook. Hun invloed is afgenomen, lijkt het. En nieuwe kranten hebben nog te weinig allure. En in de politiek wordt eigenlijk ook niets gedaan. Zo’n zin is altijd gevaarlijk, want lijkt op ongemotiveerd onderbuiksentiment, maar zelfs als je er dicht op zit, kun je toch niet zeggen dat het een inspirerende tijd is.

Wie wint op het ogenblik? Rita Verdonk. Waarmee? Met het feit dat zij juist geen programma heeft. Beter kun je de wens tot stilstand niet karakteriseren. Links en rechts zijn twee poezen geworden die je moeilijk uit elkaar kunt houden, omdat ze het resultaat zijn van jarenlange kruising.

Het is het resultaat van betrekkelijke welvaart; de strijd om het bestaan is verworden tot iets dat gaat over een paar euro’s meer of minder, ondanks het feit dat er absoluut ergens armoe zal zijn. Ons avontuur halen we uit vakanties en de media, maar niet meer uit het leven zelf. Dat moet stil blijven staan, anders gaat het misschien verloren.

Laatst had ik met een jonge vrouw een discussie over het schrijverschap. Ze wilde wel schrijver worden, maar dat had volgens haar totaal geen zin. ‘Wie leest mij? Misschien een paar honderd man. Ik kan er dus geen geld mee verdienen. Ik krijg er ook geen aanzien mee, want schrijvers hebben eigenlijk geen status. Daarbij vind ik ook dat de verkeerde schrijvers vaak populair worden. En de goeie schrijvers ziet men niet.’

Ik kon haar niet motiveren. Goed, misschien was zij geen ‘echte schrijfster’, maar waarom eigenlijk niet? Ze was jeugdig en intelligent. Twee masters, leuk werk als redactrice, goed inkomen, knap uiterlijk, mooie vriend, 28 jaar, ballet en volleybal, cello en een abonnement op NRC Handelsblad. Zij stemde dus CDA.

Bron: Groene Amsterdammer

Fashion online 4

Ik deel mijn post van Gucci graag met anderen.

De site is om te smullen, de prijzen bezorgen je maagzuur.

Fun

Sinds vorige week in de lucht. Men keek er naar uit. Hans Teeuwen TV

Te hoge verwachtingen vrees ik.

De eerste filmpjes vond ik niet denderend, maar dit is genieten.

Opdringerige post

Helpt die sticker?
Ja, ik geloof het wel. Zo nu en dan vind ik nog verdwaalde reclames van schoonmakers en mobiele pizzeria's, maar dat mag geen naam hebben. Wel krijg ik steeds meer geadresseerde reclametroep. Hoogst irritant, want voor de zekerheid maak de envelop open - tenzij het duidelijk is wie de afzender is.

En dus zitten we nu met het fenomeen nieuwsbrieven. Iedere - zichzelf respecterende -middenstander, die een beetje met zijn tijd meegaat, verstuurt ze.
Winkels, loterijen, hotelketens, vliegtuigmaatschappijen, noem maar op. Je kunt ze als spam cq. ongewenste afzender beschouwen, of jezelf uit de mailinglijst schrappen.
Voor dat laatste moet je even naar beneden scrollen en goed de kleine lettertjes lezen. Veelal laat de betreffende onderneming je verder met rust.
Maar ook hier geldt: opgestaan, plaatsje vergaan. Ben je van de één af, ligt de volgende alweer in je digitale brievenbus.

Toch zit er wel eens een aantrekkelijk aanbieding tussen. Ik zal geen reclame maken, maar afgelopen vrijdag ontving ik van een Spaans hotelketen een knallende nieuwsbrief. De voorpagina sprak meteen aan en verleidde mij verder te kijken.

Resultaat: we gaan komend weekend naar Brussel.

Consequentie: twee VERTELSELloze dagen.

Sydney Pollack overleden

Ik zag hem in één van de laatste Sopranos-afleveringen. Een geweldige producer, regisseur en acteur. Ik ben een fan van zijn films. Hij leek mij een aardig mens.

Bij deze een fragment uit één van zijn meest succesvolle films "Tootsie", waarin Pollack zelf een rol speelde.

(CNN) -- Academy Award-winning director Sydney Pollack, who achieved critical acclaim with the period drama "Out of Africa" and the romantic comedy "Tootsie," died of cancer Monday, his agent told CNN.

Sydney Pollack's notable films include "Out of Africa," "Tootsie" and "The Way We Were."

Pollack, 73, died at his home in Los Angeles. He was surrounded by his wife of nearly 50 years, Claire Griswold, their two daughters, Rebecca and Rachel, and his brother, Bernie, agent Leslee Dart said. the Pollacks' only son, Steven, died in a plane crash in 1993.

Pollack, who often appeared on the screen himself, worked with and gained the respect of Hollywood's best actors in a long career that reached prominence in the 1970s and 1980s, according to the Associated Press.

"Sydney made the world a little better, movies a little better and even dinner a little better. A tip of the hat to a class act," actor George Clooney said in a statement issued by his publicist, the Associated Press reported.

Last fall, Pollack played Marty Bach opposite Clooney in "Michael Clayton," a drama that examines the life of a fixer for lawyers. The film, which Pollack co-produced, received seven Oscar nominations, including best picture and a best actor nod for Clooney.

Pollack was no stranger to the Academy Awards. His 1985 film "Out of Africa," a romantic epic of a woman's passion set against the landscape of colonial Kenya, captured seven Oscars, including best director and best picture. Watch a glimpse of Pollack's film contributions »

In addition to directing "Out of Africa," "Tootsie," "The Way We Were," and a host of other Oscar-nominated films, he appeared in Stanley Kubrick's "Eyes Wide Shut," Woody Allen's "Husbands and Wives," and his own "The Electric Horseman." He recently appeared in the Patrick Dempsey film "Made of Honor," playing Dempsey's father.

Zicht op Zierikzee

Van 1983 tot en met 1987 hebben wij in het hart van Zierikzee gewoond.
Toentertijd waren er nog 'echte' winkels, waar kwaliteit verkocht werd.
*****

Wij hebben een deel van ons hart aan het prachtige stadje verpand.

Daarom doet het pijn te zien hoe hard het winkelgebeuren achteruit holt. Zierikzee lijkt met zichzelf geen raad te weten.

Terwijl steeds meer bedrijven zich in Schouwse hoofdstad vestigen en de woningbouw gestaag doorgaat, is er voor de inwoners niet veel (meer) te halen. In de winter slaapt de stad en 's zomers glij je uit over de mayo.

Er is geen bioscoop of theater (meer) en de middenstand van Zierikzee verpaupert.

Ik ga liever naar Albert Heijn in Burgh Haamstede. Die is groter en heeft een veel beter assortiment. In hetzelfde complex zitten ook Gall & Gall en de Etos.

Nieuwerkerk heeft een prachtige, nieuwe C1000 met slijterij.

Op Schouwen kun je naar hartelust "kopen bij de boer". Weliswaar is dat seizoensgebonden, maar overheerlijk en kersvers.

***************************************

Des te blijer waren (vooral) de permanente bewoners met de vernieuwing van de Gouwe Geit aan de Lammermarkt; dat sinds jaar en dag te boek stond als een restaurant van een matig kaliber.

De nieuwe eigenaren hadden er iets geweldigs van gemaakt, zo hoorden en lazen wij. Culinaire hoogstandjes, zoals je in Zierikzee niet zou verwachten.

Dat laatste vond ik grote lariekoek.

Juist op Schouwen Duiveland, waar prachtige ingrediënten voorhanden zijn, moet je lekker kunnen eten.

Enfin, we hebben er gisteren gegeten. De eigenaren waren er niet. Die hadden een uitje - naar ik begreep - aangeboden door de KLM, omdat ze olijfolie en wijn aan "de Blauwe Zwaan" geleverd hadden. Het was een wat warrig verhaal dat de middelbare scholier ons deed, maar zij was in ieder geval blij dat er maar drie tafels bediend hoefden te worden.

Twee aardige meisjes die - enigszins zenuwachtig - erg hun best deden, moesten de klus samen klaren. Dat ze met de verkeerde rekening kwamen, vergeef ik ze.

Binnenshuis is het enorm opgeknapt. Het oubollige karakter is verdwenen. Mooi, nieuw, strak en toch sfeervol interieur!!

Tafellakens en servetten met - blijkbaar - onuitwasbare vlekken zijn dan natuurlijk uit den boze. Verkeerde zuinigheid?

We werden verrast met heerlijke hapjes. Bij de borrel kaasschuimpjes, vervolgens een schaal met heerlijke (kaas) snackjes, daarna kaas/truffel - en ciabattabroodjes en toen moest de amuse nog komen. Absolute verwennerijen die echter wel ten koste van mijn eetlust gingen.

Daarom koos ik voor twee voorgerechten.

1. Tonijn en coquilles (een bord met drie varianten). Helaas overheerste de vissige tonijnsmaak, waardoor de andere ingrediënten niet tot hun recht kwamen.

2. Bloedworst (lauw) met een tarte tatin van ui en schuim van appelstroop. Dat laatste had helaas helemaal geen smaak, waardoor de intentie van zout en zoet verloren ging. Ik had betere herinneringen aan oma's gebakken bloedworst met appeltjes.

De huiswijn - een Spaanse rosé - was oké.

We vroegen om een kan kraanwater.

De serveerster verontschuldigde zich. "We hebben geen kannen".

Bij de Xenos (die zit in Z'zee) voor € 2,- te krijgen, dacht ik zo. Ik had alert moeten zijn en om glazen water moeten vragen. Dat is achterafpraat.

Er kwam een 'onbekende' fles met water op tafel. Ik dacht meteen aan onze (geslaagde) avond bij "Oliva", waar wij eenzelfde (fancy) fles met kraanwater kregen. Die werd- vanzelfsprekend - niet berekend.

Echter, bij de Gouwe Geit moest ik er € 5,- voor betalen. Schandalig.

P. maakte terecht de opmerking: 'als ik bij Parkheuvel om kraanwater vraag, dan krijg ik dat. Gratis'.

Dus, al bij al een ambivalent gevoel. Dat men het een aanwinst vindt, kan ik mij voorstellen. Vraag is alleen hoe lang die euforie duurt? Zierikzee heeft de gewoonte zich op iets nieuws te storten. Er gebeurt toch al zo weinig.

Maar de markt is klein - de prijzen zijn pittig - en de nieuwigheid is er snel van af.

Jammer dat er - op de asperges na - niet meer seizoensgebonden gerechten op de kaart stonden. Lam en snoekbaars waren niet meer voorradig. Daarentegen was er volop SCHUIM - een specialiteit van de chef.

Lever, bloedworst, zwezerik en sukadevlees passen volgens mij meer bij de winter.

De Gouwe Geit: bepaald geen restaurant voor een hap in de gauwigheid.

Fun

EK (wurg)contract

En dus schoof mijn hubby het (inmiddels) onvermijdelijke, beruchte contract weer onder mijn neus.

1. Vanaf heden tot 30 juni a.s. is het de bedoeling dat je de sportsecties van de kranten leest, zodat je op de hoogte bent van wat er gebeurt met betrekking tot het EK Voetbal 2008, hierna te noemen: het EK, zodat je kan... meepraten in een discussie.Als je dit niet doet, bestaat de kans dat je kwaad wordt aangekeken, of totaal wordt genegeerd. Gelieve niet te klagen als je geen aandacht krijgt.

2. Tijdens het EK is de televisie van mij, de hele tijd, zonder uitzonderingen. Als je ook maar naar de afstandsbediening kijkt, ben je een oog kwijt!!!

3. Mocht je tijdens een wedstrijd voor de tv langs willen, dan mag dat - mits je dit kruipend doet - zonder mij te storen. Wanneer je besluit om naakt voor de tv te gaan staan, zorg dan dat je daarna gelijk weer je kleren aandoet, want als je een kou vat, heb ik geen tijd om je naar een dokter te brengen of je te verzorgen.

4. Tijdens de wedstrijden ben ik doofstom en blind, behalve als ik iets te drinken of te eten nodig heb. Je bent gek als je denkt dat ik naar je luister, de deur open ga doen, de telefoon opneem, of (indien aanwezig) de baby cq. schoonmama opraap als die op de grond is gevallen... Dat gebeurt niet!!!

5. Het is belangrijk dat je er ten allen tijde voor zorgt dat er minimaal twee sixpacks bier in de koelkast staan, er voldoende chips in de kast ligt en dat je je gedraagt als er vrienden van mij voetbal komen kijken. Als tegenprestatie mag jij dan de tv gebruiken tussen 00.00 uur en 06.00 uur, behalve als er een herhaling van een goede wedstrijd is...

6. Als ik boos of verdrietig ben, omdat mijn favoriete land aan het verliezen is/verloren heeft zeg dan NOOIT: "Het is maar een spelletje", of: "Geen zorgen, de volgende wedstrijd winnen ze" . Wanneer je dit soort dingen zegt, maak je mij alleen maar bozer en ga ik minder van je houden. Bedenk dat je nooit meer van voetbal zult weten dan ik en je troostende woorden dus alleen maar averechts zullen werken en zullen leiden tot een scheiding...

7. Je bent welkom om één wedstrijd samen met mij te bekijken en je mag in de rust tegen me praten, maar alleen tijdens de reclame en als de score gunstig is. Ik benadruk dat dit voor één wedstrijd geldt... Je kan het EK dus niet gebruiken als excuus om samen meer tijd door te brengen.

8. De herhalingen van de doelpunten zijn erg belangrijk. Het kan mij niet schelen dat ik ze al gezien heb, ik wil ze weer zien. Heel vaak. En daarna opnieuw.

9. Vertel je vriendinnen a) geen baby's te krijgen, of b) kinderfeestjes te geven of c) andere bezigheden die mijn aanwezigheid vereisen te organiseren, want: a) Ik kom niet b) Ik kom niet c) Ik kom niet

10. Mocht één van mijn vrienden bellen om voetbal bij hem thuis te kijken, dan gaan we meteen!

11. De dagelijkse hoogtepunt-uitzendingen op TV, is net zo belangrijk als de wedstrijden zelf. Durf niet te zeggen "Maar dit heb je toch al gezien... laten we overschakelen op één van mijn favoriete uitzendingen" want het antwoord zal zijn: "Kijk bij regel 2 van dit contract".

12. En als laatste: Houd opmerkingen als "Gelukkig is het EK maar één keer in de vier jaar" voor je. Ik trek mij toch niets aan van deze opmerking, want na het EK beginnen De Eredivisie, de Serie A, de Primera Division, de Premier League etc, etc, etc. toch weer..............................

(Naam invullen) ............................. (Handtekening) -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hierbij verklaar ik, ook wel de vrouw des huizes genoemd, .............. (naam invullen) akkoord te gaan met de bovenstaande spelregels c.q. voorwaarden.

Datum: ...................... Plaats: .............................Handtekening: ...............................

Eerste TONnetje haakt af

Gedonder in de glazen bij TROTS OP NEDERLAND.

Ed Sinke stapt op. De man, die Rita's spokesman was toen ze uit de VVD stapte en een nieuwe beweging startte, verlaat de club. Nee er is geen ruzie. Hij gaat zijn tijd weer in zijn bedrijf stoppen.

Gelooft U het??

Nou, ik niet. De mediageile Sinke voelde zich kroonprins, maar werd de laatste tijd ingehaald door Wibo jr.

Spindokter van der Linden is nu "de man" waar Rita op leunt. Een lekker jong ding, die succes boekte met en bij Pim Fortuyn.

Dag mijnheer Sinke!!

Voor U geen Netwerk, NOVA, DWDD, Eén Vandaag, Buitenhof en P&W meer. De radio-interviews zijn ook verleden tijd. U bent uit beeld, ook voor de schrijvende pers.

Onenigheid met de mantel der liefde bedekken. Sinke zou wel eens naar buiten kunnen treden en Rita schade berokkenen.

TON kampt nu al met groeistuipen.

Triest en Patience Malheur - Pechvogel

kijken reikhalzend uit naar de komst van hun Mini. Na twee maanden komt het gekoesterde mailtje: 'uw auto staat in de werkplaats.'
Triest maakt direct een afspraak om de nieuwe aanwinst op te halen. Patience spreekt de spaarrekening aan en maakt braaf een aanzienlijk bedrag over naar de autodealer.

's Avonds in bed maakt het - als kinderen zo blije - echtpaar plannen om met hun cabriootje een lang weekend door de Ardennen te gaan toeren. De volgende ochtend reserveert Patience een bedje voor haar hondje in het dierenpension. 'Alles in kannen en kruiken', mailt ze naar Triest.

Twee dagen voor de afgesproken datum belt de autoverkoper. 'Helaas, het kenteken is niet op tijd binnen. Wij kunnen de auto niet opleveren'.
Teleurstelling, irritatie en onbegrip bepalen - even - de stemming in huize Malheur. 'Er zijn ergere dingen', probeert Patience te relativeren. Ze schaamt zich een beetje wanneer de ze ellende in China en Birma op de televisie ziet.

Triest maakt een nieuwe afspraak voor een week later. 'Het papierwerk zal dan zeker in orde zijn. Ik meld mij nog', garandeert de verkoper. Die avond zien Triest en Patience op het nieuws dat er problemen zijn met de nieuwe kentekens.
Patience mailt het dierenpension. Een week later is (nog) geen probleem. De vakanties zijn nog niet begonnen.

De dag vóór de afgesproken dag trekt Patience de verkoper weer aan zijn jasje. 'Uhh, ja hoor. Het kenteken is er. Ik was net van plan u te mailen'.
Sure.

De volgende (zonnige) dag mag Patience de Mini ophalen (Triest moet werken).
'Koffie?', vraagt de verkoper terwijl hij haar voorgaat naar zijn kantoor. Patience bedankt. Ze wil zo snel mogelijk de zaken afronden en in haar cabriootje stappen.
'Uw jasje matcht met de kleur van de auto. Het is een beauty........blablablabla'. Hij sjort aan de strop van zijn das. De man heeft een 'vijf-minuten-aanloop' nodig om 'to the point' te komen.

De auto is zonder de bestelde airco geleverd. De dealer is het contract niet nagekomen. Achteraf inbouwen is riskant, zoniet onmogelijk. En dat terwijl de verkoper de airco aangeraden had. De Nederlandse zomers zijn nogal nat, terwijl de temperaturen wel oplopen. Het kan ook voorkomen dat het TE warm is om dakloos re rijden.

Patience is gelukkig bij machte alle uitvluchten, excuses en slappe oplossingen van de autoverkoper af te wimpelen. 'Weet u wel zeker dat u airco wilt? Hoe belangrijk is het voor u?'
Ze laat zich niet van de wijs brengen en neemt geen beslissingen zonder Triest te raadplegen. Patience waagt het haar man uit een vergadering te bellen. Ze geeft de hoorn aan de verkoper. Terwijl ze aan de andere kant van het bureau zit hoort ze de stem van haar woedende echtgenoot. Het voorhoofd van de verkoper begint te lekken.
****
Vervolgens belt Triest zijn vrouw op haar mobieltje. Ze loopt het kantoortje uit. Zijn stem trilt. Hij is buiten zinnen. Deze (vreemde) gang van zaken roept tientallen vragen op.

'Uw man moet wel aan zijn gezondheid denken', zegt de verkoper terwijl Patience haar jas pakt.
Ze kijkt hem recht in de ogen. 'Daar maak ik me, dankzij u, nu ook ernstig zorgen over'.
Sissend verlaat ze de showroom; het juweeltje (dat ze gelukkig niet heeft gezien) en een verbouwereerde verkoper achterlatend.

Triest wenst alleen nog maar met de directeur te spreken.
Deze belt, biedt ook weer excuses aan en geeft toe dat er bij de bestelling een enorme fout is gemaakt.
Deze Mini opnieuw bestellen is niet mogelijk. Dit model gaat eruit en het nieuwe model komt pas dit najaar op de markt. Na enig speurwerk weet hij via een collega aan het juiste - in productie zijnde - exemplaar te komen. De auto kan over twee maanden geleverd worden.

Na die beroerde dag kruipen Triest en Patience moe in elkaars armen.
Terwijl hij de doldrieste Jaap zo'n 1,3 miljoen rijker ziet worden vraagt Triest aan zijn induttende vrouw, 'waarom overkomt ONS dit altijd - waarom kan het nou nooit eens GEWOON gaan, zoals het hoort?'

Ze zucht. 'SWEET DREAMS'.

Fun

Kokker-ellen (5) Chicken Marsala with Fettucini Slowcooker

Chicken Marsala with Fettucini (uit mijn Amerikaanse Crockpotboek)

Ach wat is dat ding toch ideaal en wat een heerlijke gerechten tover je eruit tevoorschijn. Zo makkelijk voor mensen die weinig tijd of zin hebben.

4 kipfilets - gezouten en gepeperd
1 tablespoon plantaardige olie
1 gesnipperde ui
½ cup Marsala wijn (Gall & Gall verkoopt kleine flesjes, die de juiste inhoud hebben)
1 grote doos champignons (in schijfjes gesneden)
½ cup kippenbouillon (onverdund)
2 teaspoons Worcestershire saus
zout naar smaak
½ teaspoon vers gemalen zwarte peper
½ cup kookroom
3 tablespoons allesbinder
8 ounces Fettucini (ik nam verse Tagliatelle uit de koeling van AH) – koken volgens aanwijzing verpakking.

Ui fruiten in de olie. Blussen met de Marsala en 3 minuten laten inkoken. Roer de champignons er doorheen en laat die enigszins slinken. Voeg bouillon, Worcestershire saus en peper toe.
Leg de rauwe kip in de Crockpot en giet de saus er over.
Hoog ca. 1½ tot 1¾ uur.
Haal de kip er even uit. Meng de kookroom met de allesbinder en roer dit vervolgens door de warme Marsalasaus. De kip kan terug in de pan. Laat het even binden. Proef of de gebonden saus nog zout behoeft.
Eventueel broccoli of peultjes als groente erbij. Wil je het makkelijk houden, trek dan een blikje haricots verts open.

Een frisse, fruitige witte Lugana (uit de Venetostreek) past hier uitstekend bij.

Jammie!!!

"DE ARRESTATIE"

van Gregorius Nekschot is me nu helemaal duidelijk. Minister Hirsch Ballin voert een schrikbewind tegen onze democratische rechten. De Nederlandse overheid begint totalitaire trekjes te vertonen.

Hoewel ik er niet zeker van ben dat hij vandaag zijn computer mag ophalen bij de politie - heb ik hem toch een "hou je taai" mailtje gestuurd.
Sta ik nu ook op de verdachtenlijst? Uit voorzorg heb ik al mijn gegevens op USB-sticks gezet en naar een onderduikadres gebracht. Vandaaruit gaan ze naar een (voor mij onbekend) ander adres. Dit in geval ik mocht doorslaan.
Ja, ik heb wat trucs van mijn moeder - die in het verzet zat - geleerd.

Ik hoop dat door deze verwerpelijke gebeurtenissen en alle aandacht voor G.N er iets goeds voor hem uitrolt, nl. veel opdrachten.

Maar of hij nog zo 'onbevangen' zal kunnen tekenen waag ik te betwijfelen. Lees het interview in de NRC, dan kom je de link naar de (nog werkende) website van de cartoonist tegen.

Wordt het niet eens tijd dat journalisten, kunstenaars en anderen die (beroepshalve) het 'vrije woord' voeren, actie gaan ondernemen? Een aanklacht tegen de staat bijvoorbeeld. Laat de rechter eens een duidelijke uitspraak doen!

Verwacht in godsnaam niets van het 'stelletje halvegaren' dat zich Volksvertegenwoordiging noemt. Die zijn alleen maar voor zichzelf bezig en daar is een man als Gregorius Nekschot helemaal niet bij gebaat.

De Tweede Kamer is brandhout waar geen vuurtje mee te stoken valt.

Viva Oliva

Omdat (staand) koken nog steeds geen pretje is en manlief zich de hele week het vuur uit de sloffen heeft gelopen, besloot ik hem vanavond mee uit eten te nemen. My treat.

In feite is de Witte de Withstraat op tien minuten lopen van ons huis een voor de hand liggende keuze. Er is namelijk genoeg keuze en de naam van de 'Witte de With' is al lang gerehabiliteerd. Geen idee waarom wij er nooit gegeten hebben.

Na vanavond is daar verandering in gekomen.

Zin in Italiaans koos ik voor Oliva. Witte de Withstraat 15a - Rotterdam - 010-4121413.

Voor de zekerheid maar even reserveren en uitleggen dat ik mijn geopereerde knie nog niet onder een tafeltje kan verbergen.

Het was keurig geregeld. De stoel voor mijn pijnlijke been stond klaar en er werd zelfs een kussentje voor extra comfort tevoorschijn getoverd - zonder dat ik daar om gevraagd had.

In het naoorlogse monumentale pand is het goed toeven. Er is in kwaliteit geïnvesteerd. Alle werkplekken zijn open. Desalniettemin is er van "luchtjes" geen sprake. De tafeltjes staan wat dicht op elkaar, maar de grote open ruimte geeft geen moment een benauwd gevoel.

Het personeel is professioneel, aardig en flexibel. Het loopt gesmeerd.

De gerechten worden door de koks direct zelf uitgeserveerd.

Ik kan vertellen wat we hebben gegeten, maar de (VERSE) gerechten veranderen dagelijks.

Wel staat op de vaste kaart een heerlijke "Frutta di Mare Oliva", die wij als voorgerecht deelden.

Vervolgens koos ik de gebakken tongetjes. Ik griezel van aardappelsalade. Geen probleem, dan maken we frietjes voor u.

We gaven aan van pittige kazen te houden. Geen probleem, dan kijken we of we aan uw smaak/wens kunnen voldoen. Heerlijk en uitstekend op temperatuur.

Ik wilde graag alle (zelfgemaakte) sorbetijzen proeven. Natuurlijk kan dat. Uiteindelijk kon P. het witte chocolade/mintijs niet weerstaan en at die onder mijn neus op.

Die flexibele houding maakt een tent top.

Kwaliteit en kwantiteit staan in balans met de prijs. Inclusief een fles Pinot Grigio (wijn is wel prijzig) en andere drankjes was ik € 98,- kwijt voor één gedeeld voorafje - twee hoofdgerechten - één gedeeld kaasbord en één gedeeld dessert.

Reserveren is een absolute must. Hier eten trouwens ook!!!

***********

Duizendpoot

Vanaf vrijdag a.s. gaat een nieuwe "absurdistische filmpjeswebsite" van Hans Teeuwen de digitale lucht in. Dat wordt vast een stormloop.

Het nieuws over de brute inval en arrestatie van cartoonist Gregorius Nekschot laat mij niet onberoerd. Stasipraktijken zijn in dit land - dat ooit de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel had staan - blijkbaar geoorloofd.

Hans Teeuwen zal eveneens op het Northsee Jazzfestival (11, 12,13 juli) zijn opwachting maken.

Sidekick

Gisteren bij DWDD was Hugo Borst weer eens de sidekick van Matthijs. Dat voorspelt altijd veel goeds, want Borst is een actieve sidekick. Hij zegt op het juiste moment rake dingen.

Zo ook gisteravond toen Henny Huisman aan tafel verscheen. Die gaat "Eén van de Acht" - het succesprogramma van zijn idool Mies Bouman - presenteren bij de EO. God mag weten wat er in de doos met het vraagteken zit.

Borst nam Huisman in de "dubbele Nelson". Terecht!!
Als je Huisman - die aan blinde hoogmoedswaanzin lijdt - namelijk gaat ophemelen, denkt hij waarachtig dat hij God is.
Huisman heeft inderdaad 'zijn tijd' gehad. Hij heeft prachtige successen behaald met de Soundmixshow, de Mini Playbackshow , de Sterren Playbackshow en de Surpriseshow. Daarna werd hij bedankt voor zijn diensten en kon hij de paardenstallen op zijn landgoed gaan uitmesten. Als een verwend kind jankte hij publiekelijk uit daar waar hij maar gevraagd werd. Zelfingenomenheid en afgunst dropen er bij de Bakkummer vanaf. Zielige vertoning.

"Ben je op oorlogspad?", vroeg Matthijs aan Hugo.
Nee Matthijs. Hugo vroeg en zei precies wat ik - en waarschijnlijk velen met mij - denk over Henny Huisman, waarbij hij oogcontact niet schuwde. Want Borst kijkt degene waarmee hij praat altijd aan. Keurig - maar voor de ander vaak bedreigend.

Zo ook bij en met Jack van Gelder en Youri Mulder. Wat een geweldige combinatie. Hugo altijd rechtop, Youri die slome ingezakte houding. Hugo als alerte medepresentator uitstekend voorbereid, Youri sjokt er wat achteraan. Nogal logisch dat zij veel beter scoren dan de mannen bij RTL5.

Ik was met Maria Heiden bij Boek & Bal. Daar kwamen we Borst en zijn alleraardigste vrouw tegen, die meteen geïnteresseerd aan Maria vroeg hoe het ging en haar nog wat tips toespeelde voor haar (lastige) interview met Joris Luyendijk. Even daarvoor was er een schrijver uit nieuwsgierigheid op Maria afgekomen: "waar is Bram?" en "hoe is het met Bram?".

Ja, Hugo Borst neemt geen blad voor de mond.
"Onbeschoft. Hij gaat te ver". Ondertussen kwijlend voor de buis blijven hangen, want Borst is het pittige sausje over een doorsnee gerecht.
Hij is Rotterdammer. Hij confronteert mensen met zichzelf. Oei, en dat doet pijn.
Daarentegen is hij niet de beroerdste om zijn fouten toe te geven. Hugo Borst heeft een feilloos inschattingsvermogen, waardoor hij prachtige portretten kan maken. Kijk maar naar Over Vaders en Zonen.

Ik hoop dat er ook nog eens een variant op komt. OVER Moeders en Zonen of Vaders en Dochters.

Hugo Borst kan nog even vooruit. Gelukkig maar.

14 mei 1940 - 14 mei 2008

Iedere dag - even voor half twee - klinken de kerkklokken van Rotterdam. Onbekenden met dit fenomeen kijken verbaasd op hun horloge.

Vandaag klinkt het extra hard.

Vandaag is het precies 68 jaar geleden.

Praktijktoestanden

De knie lijkt goed te genezen. Morgen moet ik terug naar de orthopeed, die de pleisters zal verwijderen en verdere orders zal geven.
Wel heb ik - door het recht houden van mijn been - last van mijn onderrug gekregen. Twee nachten achter elkaar hooguit drie uur slaap breekt je op.

Daarom belde ik vandaag mijn 36-jarige fysiotherapeut E. op, die ik al een tijdje niet gesproken had.
Hij heeft een eenmanspraktijk, zit altijd vol en is een kei in zijn vak. Ik ben in de loop der jaren bij veel fysiotherapeuten geweest, maar E. heb ik wel als de meest serieuze en concensieuze ervaren. Hij is van de persoonlijke aanpak, heeft geen commerciële intentie en in zijn praktijkruimte staan geen trendy sportschoolattributen. De bescheidenheid van E. geeft vertrouwen.

Maar hij stamelde aan de telefoon. 'Ellen, ik ben genoodzaakt te stoppen als behandelend fysiotherapeut. De overheid en zorgverzekeraars maken het mij onmogelijk als solist te werken. Ze willen dat ik opga in een groepspraktijk, maar dat weiger ik. Dus werken ze me aan alle kanten tegen. Zo kan het niet verder'.

Ik kon een vloek niet onderdrukken.

De kleine zelfstandige wordt het leven (=werken) onmogelijk gemaakt. In alle sectoren.
Kwaliteit moet het afleggen tegen kwantiteit. Alles moet mega!!

Groepspraktijken, waarin het draait om zoveel mogelijk patiënten 'afwerken'.
'Gaat u maar aan de gewichten hangen, daar worden uw spieren sterk van. Dan kom ik over een kwartiertje weer kijken'. Ondertussen wordt er nog een andere patiënt behandeld.

Mammoetziekenhuizen, waar - vooral ouderen - de weg kwijt raken. In Rotterdam Zuid gaan de Clara en het Zuiderziekenhuis samen.

Mammoetscholen. Zie wat er gebeurt: ouders moeten loten om hun kind op de gewenste kleinere school te krijgen. Voorbeeld: de Barlaeushysterie in Amsterdam.
Gymnasia zijn in. Ook in Rotterdam kunnen toekomstige middelbare scholieren niet meer zelf kiezen. Voor het Erasmiaans geldt ook een toelatingsprocedure.

Terug naar E. Op zijn weg kwam gelukkig een aanbod van de opleiding tot fysiotherapie. Hij gaat voor de klas staan, moet daarvoor verhuizen en heeft praktijk noch goodwill te verkopen.

'Overheid en zorgverzekeraars: u bent ziek'.

Moederdag

is morgen, maar vandaag leek het er (voor mij) al een beetje op.
Eerst een broodje op het terras van Hotel New York. Daarna luieren in de strandstoelen met een uitzicht waar je U tegen zegt. Op het water is het een drukte van jewelste. Het Havenbedrijf van Rotterdam werkt 24/7.

Hotel NY kent een groot restaurant binnen en twee terrassen, onder de naam Maaskant.

Eén voor de dure maaltijd (ook Fruits de Mer), de ander voor de 'goedkope' kleine hap. Behoorlijk aan de prijs voor te kleine porties, maar de kwaliteit is goed. Bediening is vriendelijk, flexibel en accuraat.

Heerlijk luieren op het grasveld en je versnaperingen zelf halen. Het gebak is zeer de moeite waard en - in tegenstelling tot de broodjes -van groot formaat. Ook zag ik veel wijnflessen met ijskragen richting grasveld gaan. Super relaxt.

Mijn persoonlijke tip: voor de zekerheid zelf stoeltjes meenemen - het grasveld is enorm groot en er staan hooguit twintig ligstoelen.

Ook het parkeerterrein is snel vol, dus overweeg de supersnelle watertaxi eens.

Een aanrader is het zeker. Helaas is buiten reserveren niet mogelijk.

Verjaardag

Dat is ook wat. Ben ik mijn eigen Blogverjaardag vergeten.

3 mei 2006 - twee jaar en één week geleden - schreef ik mijn eerste VERTELSELTJE.
Vorig jaar, op de eerste verjaardag, schreef Theodor Holman een aardige anekdote.
Toen ik hem (de leukste columnist van Nederland) vertelde dat mijn BLOG twee jaar in de digitale lucht is, verraste hij mij per e-mail met deze thesis over de goede columnist.
Zoutvaatje paraat?

Een goede columnist moet zich slechts aan 9 (negen) regels houden.
1. Hij moet altijd ontroeren. (Kwaad maken, laten lachen, laten huilen.)
2. Zijn column mag nooit voorspelbaar zijn, tenzij die voorspelbaarheid ontroert.
3. Een goede columnist heeft iets ‘rafeligs.’ (Zijn gedachten zijn nooit helemaal af, soms doet hij ook maar wat.)
4. Een goede columnist schrijft soms literatuur, maar meestal niet.
5. Een goede columnist is een hooligan, maar wel één met goede manieren.
6. Een goede columnist hecht niet aan ambitie, carriere of een goede naam.
7. Een goede columnist vindt ruziemaken leuk.
8. Een goede columnist staat laat op, gebruikt drugs, drinkt te veel alcohol, neukt alles wat-ie maar te pakken kan krijgen en is onbetrouwbaar.
9. Een goede columnist is bij voorkeur een achterdochtige persoonlijkheid.
10. Een goede columnist houdt zich aan niet één regel.
Theodor Holman

Strooien maar.

Zwarte lijst der IP-brigade

Het moet ook altijd MIJ overkomen. Gisteravond kreeg ik ineens mijn verzonden e-mails, die ik naar een XS4ALL-adres stuurde terug. Geblokkeerd!!
Nu heb ik gelukkig zelf meerdere (ook een XS4ALL) adressen en ja hoor hetzelfde.
Ik begreep er niets van, dus klikte ik een link aan.

Tot mijn grote schrik zag ik dat ik op een Blacklist voorkwam. Nou ja, mijn IP-adres, dan.

Vanmorgen heb ik een uur lang!!!! XS4ALL proberen te bereiken. In gesprek of wachttijden die uitliepen tot 20 minuten. Toen heb ik de helpdesk gemaild. Vervolgens mijn eigen provider gebeld.
Nergens hulp of uitleg. Telkens werd ik naar die links verwezen. Daarop moest ik handelingen verrichten waar ik niets van begreep.
Totdat ik een mailtje naar het Abusecentrum van XS4ALL stuurde. Daar kwam een razendsnelle reactie op:

Beste E. ten Bruggencate,

Bedankt voor deze melding. De DSBL blacklist heeft inderdaad ten onrechte de Versatel mailservers op de blacklist geplaatst. We hebben een wijziging gemaakt waardoor mail via Versatel bij XS4ALL weer normaal zal aankomen.Excuses voor de overlast.

Het zoveelste geval van 'foutje, bedankt'. Inmiddels heb ik een label 'klachten' aangemaakt.
En daar zakt mijn drukverband echt van af.

Over de knie

Gisteren heb ik een arthroscopie ondergaan. Een kijkoperatie in de knie op zoek naar een vermeende kapotte meniscus.

Een 'ideale' ingreep, uitgevoerd door de - door mij hooggeachte - orthopeed Vosmaer. Hij durfde drie jaar geleden een schouderoperatie bij mij aan, waar collega's in andere ziekenhuizen zich niet aan waagden. Succesvol.

Mijn linker knie vertoonde typische meniscussymptomen, al gaven de foto's niet direct die indicatie. Afwachten dus. Maar de pijnklachten verergerden en ik stelde Vosmaer voor om dan toch een kijkje van binnen te nemen.
'Ideaal' omdat hij een poliklinische behandeling met plaatselijke verdoving verkiest boven de gebruikelijke (nuchtere) dagopname met ruggenprik.

Met een gladgeschoren knie en de eerste preoperatieve pijnstiller in de maag toog ik met de metro naar Rotterdam Zuid. Ik kreeg uitgebreide instructies, uitleg, een kop koffie en een paar overjarige saaie bladen.
Vosmaer kwam mijn knie roze desinfecteren en de verdoving prikken. Niet fijn, maar overkomelijk.

Na een kwartier mocht ik naar de behandelkamer. Van de sneetjes voelde ik niets, maar toen de slang zijn weg richting knieschijf zocht ging het bijna fout. Het was een doffe, beurse pijn waar ik misselijk van werd. Verpleging en dokter zagen mij langzaam wegglijden. Miraculeus, maar door mijn knie in een andere stand te zetten, verdween de pijn en de misselijkheid. Vosmaer zei later dat ik lag te hyperventileren.
Op monitor kon ik alles volgen. “De knie van een jonge meid”, was een aangenaam compliment voor deze 53-jarige.
Her en der was wat rafelig kraakbeen te zien. Dat werd weggehaald.

Dik ingepakt verliet ik de OK. “Een week lang je poot stijf houden” was de opdracht die ik meekreeg. Als een ware “herr Flick” liep ik naar de receptie om een taxi te bestellen.
Op weg naar huis kreeg ik al pijn.

Thuisgekomen (om half elf) nam ik weer een Tramadol (een morfine-achtige pijnstiller) in. Die had helaas niet de gewenste uitwerking. Mijn hoofd werd high, mijn maag protesteerde en de pijn in mijn been werd ondragelijk. Ik lag te kronkelen in mijn bed, terwijl het been gestrekt stil moest liggen.
De vinger in de keel (echt een uiterst redmiddel) leegde een toch al lege maag, maar het luchtte wel op. In mijn goed gevulde medicijnkast vond ik Paracetamol zetpillen. Godzijdank viel ik aan het einde van de middag in een diepe, lange slaap en werd wakker met veel minder pijn.
Helaas moest ik verstek laten gaan bij het afscheidsfeestje dat - inmiddels voormalige - AAB-collega's voor manlief hadden georganiseerd. Vooraf had ik stoer geroepen daar wel bij aanwezig te kunnen zijn. Nee dus.

Die stijve poot is wel lastig. Zo kan ik niet met een gestrekt been op de wc zitten. Ik begrijp nu waarom ze dat het kleinste kamertje noemen. Ja, ja, lach maar.
Zolang het bij een eenvoudige number one blijft heb ik een goed alternatief gevonden: plassen over de badrand.

En bij gebrek aan beweging laat een number two nog even op zich wachten. Maar voor een grote boodschap ga zelfs ik door de knieën.

Holman over Voskuil

Een moedig mens (door Opheffer)

Mijn oude moeder kon zich nog herinneren hoe zijn gedragen stem ieder commentaar afrondde met: ‘Waarde luisteraars, ik dank u voor uw aandacht.

’Voskuil – de man van het Socialistisch commentaar, dat elke zaterdagavond van negen tot kwart over negen werd uitgezonden. Een praatje van een kwartier lang! In de oude archieven van de Vara kunnen we vinden dat het werd uitgezonden vanuit RK3.

Voskuil. Om precies te zijn K. Voskuil. Met de K van Klaas.

De lezers van Het Vrije Volk wisten dat hij de hoofdredacteur was.

Hij was bij de Vara-luisteraars zeer populair; zijn radiopraatje, in een tijd dat de televisie nog in een experimenteel stadium verkeerde, werd twintig jaar lang elke week uitgezonden.Ik heb me vaak afgevraagd hoe hij, Klaas, de boeken van zijn zoon Han had gevonden. En, wat ik me ook afvroeg, of Klaas en Han op elkaar leken.

Op woensdag 11 mei 1966 hield Klaas Voskuil zijn laatste Vara-praatje. Hij werd op die bijzondere dag ingeleid door Vara-voorzitter J. Broeksz.

Omdat het radio was, vond Broeksz het nodig een fysieke schets te geven van de man die de waarde luisteraars twintig jaar lang hadden aangehoord: ‘Hij is niet groot en robuust, maar wat aan de kleine kant en verre van dik. Zijn uiterlijke verschijning is niet het imposante.’ De stem werd beschreven als ‘diep en welluidend’. Broeksz: ‘Die hem niet kent en slechts zijn stem hoort is geneigd zich een geheel andere voorstelling van hem te maken dan met de werkelijkheid overeenstemt.

’Klaas Voskuil bleek een man met een intense politieke belangstelling. Hij stond bij de luisteraars bekend als een uitstekend kenner van de politieke inzichten van Willem Drees, met wie hij lang had samengewerkt. Zijn commentaren werden als ‘rustig’ omschreven en Broeksz besloot zijn afscheidsrede voor Klaas dan ook met: ‘Dat je je socialistisch commentaar zoveel jaar lang op voortreffelijke wijze hebt verzorgd, komt omdat je een diep overtuigd socialist bent, maar tegelijkertijd een bindende figuur. Je stootte andersdenkenden nooit af, beleerde hen niet, maar zij wisten dat je duidelijk uitsprak wat je hart en verstand je ingaf.’ Op 22 januari 1975 stierf Klaas Voskuil in Naarden in het huis van zijn zoon. (Een andere zoon. Niet J.J. Voskuil.)

In deel 4 van Het Bureau beschrijft zoon Han de periode 1975-1979. De periode waarin mijnheer Beerta, de oprichter van het instituut, op sterven ligt na een hersenbloeding. Nog één keer komt Maarten Koning terug op zijn vader. Hij vertelt: ‘Toen ik naar huis liep na de begrafenis van mijn vader en toen ik net gehoord had dat Beerta een hersenbloeding had gehad, toen was het plotseling alsof ik uit de stad in de polder kwam en overal de hemel zag (...) Het gevoel alleen te zijn in een enorme ruimte.’ En dan even later: ‘(...) ik voel helemaal geen wrok tegen mijn vader. Ik vond hem zelfs heel aardig die laatste weken, heel moedig ook, of moedig... waardig is misschien een beter woord. Ik voel ook geen verdriet, eerder tevredenheid dat alles zo ordelijk verlopen was, dat hij dood was gegaan zoals een mens dood hoort te gaan.’

Ikzelf heb J.J. Voskuil een van de beste Nederlandse schrijvers gevonden. Voor mij was hij veel groter dan Mulisch of Hermans. Dat kwam vooral door de manier waarop hij – door alle Bureaus heen – over zijn vader schreef.

Han Voskuil heeft net als Hugo Claus euthanasie laten plegen.

Een moedig mens – en wat een allemachtig groot schrijver.

(deze week in de Groene Amsterdammer). http://www.groene.nl/

Operaties

Bron: Yahoo

Fifteen-year-old Lai Thi Dao waves to members of the media as she leaves Jackson Memorial Medical Center after a news conference Tuesday, April 22, 2008, in Miami. The Vietnamese girl has a 16-pound facial tumor and is in Miami awaiting surgery that will restore her ability to eat and speak. Doctors say the tumor threatens to suffocate Lai. They will remove the tumor in a 10-hour surgery on April 29.(AP Photo/Wilfredo Lee)

********

Ik maak mij druk om de dag van morgen. Om 8.30 uur een arthroscopie van de linker meniscus.

Jersey dag 6, Koekjesdief

De koffers staan gepakt. We hangen in onze kamer, kijken naar cricket (het is een Bankholiday) en wachten tot het half vier is. Dan haalt een taxi ons op en zit het weekje Jersey erop.

Receptionist Paul wil graag Nederlands met mij praten. Hijzelf is Frans, maar heeft een Amsterdamse moeder. Leuk maar hondsvermoeiend.

Zo is er een (onaangebroken) rol kaaskoekjes uit onze kamer verdwenen. Ik had het goed opgeborgen, dus de opdringerige meeuwen kunnen het niet geweest zijn. Het kost veel moeite om het Paul uit te leggen. Telkens wanneer ik in het Engels over wil gaan zegt hij ‘nei, Ohlans’.
Ik maak er verder geen punt van, maar het geeft toch een onbehaaglijk gevoel dat er in je spullen is gesnuffeld. Tien seconden terug op de kamer wordt er geklopt.
Iemand van het restaurant staat met een schaaltje koekjes voor mijn neus.
“No thank you”.
Twee minuten later wordt er weer geklopt. Weer het koekjespersoneel. “With the compliments of the manager”.
“No thank you”.

Zojuist heb ik het bekende vragenlijstje ingevuld. Ondanks de prachtige locatie scoort the Somerville Hotel bij ons niet hoog. Het personeel is overbeleefd, maar niet vriendelijk.

Ontbijt is tot 9.45 uur. Kom je om 9.30 uur, dan staan er vuile of lege tafels, is de orange juice, de yoghurt en het brood op. Terwijl je je baguetje zit af te happen wordt het bord onder handen weggetrokken.
De kamers worden niet goed schoongemaakt. Lege flesjes (douchegel en shampoo) laten ze staan en vuile washandjes blijven in het bad liggen.

Bij het inchecken wordt je gevraagd of je een krant wil. Dat die berekend wordt, vertelt men er niet bij. Een ****hotel. Anmehoela.

Het belastingvrije eiland zal er binnenkort aan moeten geloven.
GST = BTW.

Jersey dag 5, Herdenken

Het is vaker voorgekomen dat wij op 4 mei buiten Nederland verblijven. Maar ik, met mijn achtergrond, moet en zal herdenken.

Vandaar dat wij vandaag de Jersey War Tunnels bezochten. Een indrukwekkend ondergronds gangenstelsel, inclusief een militair hospitaal. Aan de zuidwest kust van dit eiland herinneren de talloze bunkers (foto links onder) aan de bezetting, die duurde van 1 juli 1940 tot 9 mei 1945. Een bizarre (voor de Duitsers vakantie)tijd. Niet te vergelijken is met de gruwelijke periode in Nederland.

De Duitsers gaven de bevolking van Jersey 24 uur de tijd om te evacueren naar Engeland.
Zo’n 30.000 maakten gebruik van die geste. De rest bleef.

Georganiseerd verzet is er niet geweest, tenzij je illegaal radiobezit daar wel toe rekent.
Collaboratie daarentegen wel. Er zijn nogal wat vrouwen in 1945 meegegaan naar Duitsland.
Churchill heeft zich nooit druk gemaakt om het lot van deze eilandbewoners. Vandaar ook die late bevrijding. Men is hier ook niet erg U.K – minded.

Jersey dag 4, Wadlopen

Met laag water kan je via een pad naar het fort lopen. Vandaaruit is het mooi(e) plaatjes schieten. Onder andere van St. Catherine's Castle dat voor de kust van St. Helier ligt.

Jersey dag 4, The Wedding

Met hoed en vooral veel nylon outfits in shining colors. Trouwceremonie, receptie, lunch en vooral veel drank in the Old Court House Inn.

En een nieuwsgierig Dutch Aagje.

Jersey dag 3, Fruits de Mer

eten bij the Old Court House Inn (bekend van 'Bergerac') is een feest. Het staat niet op de kaart, dus bij de tafel reserveren even vermelden dat je Fruits de Mer wil eten. Jaloerse blikken van andere tafels.
Wij namen de overvloedige "Royal", met krab en kreeft. Veel te veel, maar het was genieten.

Een erg gezellig en kwalitatief goed restaurant. De schelpdieren mogen wat ons betreft weer een jaartje in zee blijven.

Jersey - gevangen in vrijheid

We puffen – na een lange wandeling - uit bij het haventje van St. Aubin op een stenen muurtje. Twee locals met hondjes zitten er te kwekken. Ik hoor ze roddelen. Ze nemen ons aandachtig op en fluisteren.

Het is vier uur. De school is uit. Er komen twee kinderen spelen. Ze rennen zonder vrees over de rotsen in hun donkerblauwe schooluniform. Je ziet het meteen, kinderen van goede komaf (zoals mijn grootmoeder placht te zeggen).
We volgen de vrolijk dartelende kinderen. Ik houd mijn hart vast dat er één zal uitglijden en een fatale smak zal maken.

Een knappe vrouw (begin veertig schat ik) komt ook op het muurtje zitten. De dames met de hondjes knikken haar argwanend toe. Al weglopend kijken ze over hun schouder, giechelen en fluisteren gemeen. Het is in één oogopslag duidelijk: de vrouw is een ‘outcast’.
Mijn hoofd is al bezig met een nieuwe roman.

De charmante verschijning met donker loshangend haar tot ver over de schouders heeft een grote zwarte zonnebril op. Haar kleren verraden een dure, stijlvolle smaak. Ze spreekt de kinderen in het Frans aan. Die reageren in het Engels terug, terwijl ze langzaam – springend van rots naar rots - uit het gezichtsveld verdwijnen.

De vrouw maakt zich blijkbaar geen zorgen. Ze steekt een sigaret op en duikt in haar krant.
“Nanny?”, fluistert P. Ik schud mijn hoofd. “Denk de moeder”.
Mijn nieuwsgierigheid dwingt mij ertoe haar aan te spreken. Ze heeft bij voorbaat mijn sympathie en compassie.
Voor ik het weet doet ze haar relaas.

Ze is Française, getrouwd met een Brit, die voor een Telecommaatschappij werkt en daar de wereld voor over reist.
Haar twee bloedjes van kinderen gaan naar de lagere school in St. Aubin. Zij is erg voor openbaar onderwijs. Haar man wil dat ze naar een boardingschool (voor welgestelde kinderen) gaan, maar zij weet dat nog uit te stellen. Het bezorgt haar slapeloze nachten.
Toch lijkt haar man het gevecht te winnen. Wanneer ze veertien zijn zullen deze “eilandkinderen in hart en nieren” uitvliegen, naar the U.K.
“Ofcourse I want them to have a good future. Butta………………………………….” Het is even stil.
Ze zet haar zonnebril af. Ik zie verdrietige, doffe ogen.
“I’m stuck here. There is nothing to do”.
Ze wijst ons aan waar ze wonen. “Ivy House”.
Een prachtig monumentaal (18e eeuws) pand. Er staat een nieuw model Range Rover en een Volvo voor geparkeerd.
“I don’t know”, zegt ze terwijl haar handen naar de hemel reiken. “My husband loves it here……………when he comes back from his journey”.
Weemoedig nemen we afscheid. Ik heb de neiging haar een kus te geven.

Op weg naar het hotel lopen we langs “Ivy House”. Je kunt zo de keuken in het souterrain binnenkijken. In het midden staat een robuuste langwerpige grenen eettafel. De lunch is nog niet afgeruimd. In de granieten gootsteen staat een gigantische vuile vaat opgestapeld. Er slingeren kleren rond, de planten in de vensterbank lijken levenloos.

Bij de voordeur staat een open plastic container. De wrange lucht van oude wijn komt ons tegemoet.

Jersey dag 2, Sightseeing

Vanmorgen meldden wij bij de receptie dat wij een auto wilden huren om een rondje eiland (59 miles) te maken. Direct na het - door een Poolse ober - opgediende "ik-hoef-de-rest-van-de-dag-niet-meer-te-eten" ontbijt, kwam een Poolse medewerkster van Avis een auto brengen. 42 pond incl. benzine vonden wij een mooie prijs, vooral omdat de auto werd afgeleverd en opgehaald.

Wat een prachtige rit!

Daar waar we stopten voor een boodschap of een consumptie: vriendelijk, uitstekend Engels sprekend Pools personeel. Opvallend veel! Temeer daar de bevolking zo'n 90.000 zielen telt. Ik heb mij laten vertellen er vroeger vooral Fransen werk vonden op Jersey, maar dat die hun heil op Madeira hebben gezocht. Polen namen hun arbeidsplaatsen maar wat graag over.

Bang om verkeerd te rijden of - zoals in ons geval - driving round in circles, hoef je niet te zijn.

De ruige kust (met adembenemende luchten) vormt een prachtig contrast met het lieflijke, groene binnenland. Het deed me erg aan één van mijn favoriete series "Bergerac" (dat zich grotendeels in St. Aubin afspeelt) denken. De DVD-box staat hoog op mijn verlanglijstje.

Met het heldere weer van vandaag was de kust van Bretagne duidelijk waarneembaar.

De plaatsen, wegen, straten, stegen en paden hebben Franse namen. Queen Elisabeth is weliswaar koningin van dit vrijgevochten eiland, Jersey heeft een vrij complexe bestuursvorm en wetgeving.

Opvallend: er staat geen huis te koop (schijnt ook onbetaalbaar te zijn) in dit eenvoudige belastingparadijsje - en wij zijn welgeteld één politieauto tegengekomen.

Tegen vieren begonnen de magen te knorren en vonden wij een (weer zo Marple-achtige) tearoom in een cottage. Er zaten alleen maar dames op leeftijd, waar ik mij wel bij voelde.

We besloten vanavond voor een simpele maaltijd naar the local pub te gaan. De blonde dame achter de bar was .................een Poolse. Opvallend dat bijna alle locals (behoorlijk) aangeschoten waren.

Voor koffie met een 'afterdinnerdrink' liepen we de genoeglijk bar van "the Old Court House Inn" binnen - dat vaak als decor voor 'Bergerac' diende. Ook daar was praktisch iedereen lam. En ik kan mij ook wel voorstellen waarom. Daarover later meer.

Het schrijven van dit stukje kost mij twee uur. Zodra er twee computers online zijn, kan de rest van de 'laptobbende' gasten het wel vergeten. Vandaar............................