Plopperdeplop

***********************************
Herinnert u zich de rampzalige belevenissen van Triest en Patience nog?

Wat doe je als je een huilende Patience aan de telefoon krijgt, die je smeekt haar verhaal te verwoorden?
Wat doe je als je pisnijdig bent en je moet daar nog een vertelseltje over schrijven?

Dan moet je je verhaal dippen in een sausje van ironie. Want, een goede polemiek treft - net als een scherpe cartoon - doel.
*************************************************************************************
Wat waren ze blij met hun Cabriootje. Het verdriet om Mini 1 was snel vergeten.
Na twee weken konden ze het autootje eindelijk uitproberen. Triest en Patience gingen een lang weekend naar de Ardennen.
Het weer was wisselvallig, dus het dak kon mooi uitgeprobeerd worden. Helaas regende het de tweede dag pijpenstelen.

Ze besloten op tijd een hotel te zoeken en Triest parkeerde de auto aan de haven van Bouillon.
Toen hij het contact omdraaide klonk het achterin heel duidelijk "PLOP,PLOP,PLOP". Als een speer was Triest zijn auto uit en lag in een plas water met zijn neus tegen de uitlaat. "Goh, wat glimt dat nog allemaal mooi".
"Wat was dat nou?", vroeg Patience.
Triest haalde zijn schouders op, maar het bleef hem bezighouden.

Ze belden de garage c.q. dealer. Die kon er ook geen chocola van koken. "Niet ongerust maken".

Maar enkele natte maanden later en vele PLOPJES verder zagen Triest en Patience in dat er iets niet klopte. En er lag nog een lange autoreis in het verschiet, uitgerekend in de normaliter regenachtige oktobermaand.

Hoewel ze helemaal geen zin in gedoe hadden, belde Patience toch de garage om het probleem nogmaals uit te leggen.

"Triest denkt dat het met de verdamping in de uitlaat heeft te maken, of zoiets. Sorry dat ik het zeg, maar het is net alsof ie natte winden laat........de Mini".
"Hmmmm", klonk het in Zeeland. "Hebben we nog niet eerder aan de hand gehad".
Dat zijn altijd van die dooddoeners. Het geeft een gevoel alsof je niet geloofd wordt.

Vandaag was een buiige, grijze dag.
Triest zat de hele dag, gelijk de hele financiële wereld, in (spoed)beraad en was niet aanspreekbaar.
Evenals vorige keer liet hij deze klus aan zijn vrouw over.
Patience deed, onderweg naar Zeeland, hardop schietgebedjes dat haar geliefde Mini weer windjes zou laten.

Even na tweeën reed ze de parkeerplaats op en liet de motor draaien. Aan de monteur de eer het sleuteltje om te draaien.
En ja hoor: één overduidelijke dikke PLOP.
Voldaan keek Patience de monteur aan.

"Laten we nog maar een rondje in de regen doen", stelde hij voor. "Daarna zet ik hem op de brug".

Ze reden nog een stukje en Patience deed haar uiterste best de grote plassen op te zoeken.

In de werkplaats PLOPPERDE de Mini behoorlijk na. Ze moest meteen op de brug en binnen luttele seconden had de monteur het gevonden.
De benzinetank rammelde.
Patience vond dat niet erg PLOPPERIG klinken.
Later vond de monteur ook nog een probleem IN de benzinetank. Iets met de vlotter.
Op de vraag "wat heeft dat met nat weer te maken?", had de monteur geen direct antwoord.
Toeval.
Of was het vinden van dit mankement toeval?

Patience ging in de showroom zitten en doodde de tijd met dagdromen van Paul Newman. Daar had ze ruim twee uur de tijd voor.
Tussendoor kwam de monteur vertellen dat het een latertje werd. Hij had zijn koffiepauze nog tegoed en moest daarna de benzinetank weer terugplaatsen.
Patience droomde verder.

Om half vijf kwam er iemand van het kantoor haar halen. Ja, het was gemaakt - maar toen de motor werd gestart was het er weer ingeschoten.
Patience dacht dat de man een grapje maakte.

"Maar het kan geen kwaad, hoor".
Dat had ze in de afgelopen drie uur iets te vaak gehoord. Er kwam nog een heleboel bullshit achteraan, waar Patience met haar gezonde verstand niet bijkon.

Ze werd - voor haar gevoel - weggebonjourd.

Nee, ze kon de monteur niet spreken. Die was telefonisch in gesprek.
De deur van de Mini werd demonstratief opengehouden en bij de garagedeur stond iemand ongeduldig klaar om haar eruit te laten.

Patience rijdt door de Vlaketunnel. De lichtjes in het dashboard schitteren in het donker.
Een rood lampje alarmeert haar. Geen benzine!!
Ook de meter, die aangeeft hoeveel kilometer je nog kunt rijden, geeft NUL aan.

Patience gaat in de rechterbaan zitten en rijdt levensgevaarlijk langzaam naar het eerstvolgende benzinestation.

Het loopt tegen vijven. Teruggaan is geen optie. Zoeken naar telefoonnummers kost tijd.
Godverdomme, waarom hebben ze niet gezegd dat de tank leeg is. Triest had hem gisteren nog volgegooid. Ik zal ze het bonnetje onder de neus houden.

Patience is des duivels.
Ze tankt. Maar na 26 liter blijkt de tank vol.
Merkwaardig.

Ze rijdt door en komt bij Bergen op Zoom in de file.
Hé, hier zit een filiaal. Maar ook in Roosendaal - aan de grote weg - zit een filiaal van de dealer.
Ze staat stil en probeert Triest te bereiken.
Dat lukt.
Patience legt haar plan voor. "Ik ga naar Roosendaal en hoop dat daar nog iemand is".
"Ik bel Goes", belooft Triest.

Wanneer Patience haar auto parkeert, belt Triest.
"Er staat een BMW 5 serie voor je klaar. Je laat de Mini daar totdat hij helemaal in orde is".

En zo geschiedt.

Patience wordt hoffelijk en serieus geholpen. Ze laat weten dat het handiger is wanneer de Mini in Roosendaal blijft voor reparatie en verder onderzoek naar PLOP.
Dat scheelt haar zo'n half uur en een hoop ergernis.

Patience stapt in een BMW 525i . Een prachtwagen zouden de in Rotterdam zeggen. Maar dat vindt Patience allerminst.
"Slechte stoelen" mompelt ze in zichzelf terwijl ze de wagen de snelweg oprijdt. Het water komt met bakken uit de hemel.

Wat een shitdag.

Van de plop in de regen.

Weg van de snelweg

Zo dicht bij huis en dan zo'n oase van landelijke rust. Wat is Nederland wonderschoon.

Zaterdag: Land van Altena - "HEEN EN WEER"

Zondag: Krimpenerwaard tot aan Oudewater: "BUITEN ROTTERDAM"

Spam

****************
Zo nu en dan check ik voor de zekerheid mijn oude (niet actieve) e-mailadres via de webmail.

Het mailboxje puilt uit van de troep. Je kent ze wel: de penisvergroters.

Maar nu zit er ook (minder onschuldige) mail tussen van reguliere, bekende maatschappijen als American Airlines en United.
Daarin staat dat ik tickets online heb gekocht en dat mijn creditcard binnenkort belast zal worden. Het vluchtschema zit in de bijlage.

Wees gewaarschuwd!!

En vandaag één van hetzelfde soort:

Greating Scooters

We've fixed your apartment contract as you had requested; clause 15 has been rewritten. Please read the enclosed updated contract and let us know of your decision as soon as you can.

Goodbye

Ze worden steeds slimmer, steeds gevaarlijker.

Blijf alert!!!

Toeren

De foto - opdracht voor deze week is cijfers en letters.

En dat valt niet mee. Maar deze gaat (20 bij 30) zeker mee naar de eindronde.

Om bijzondere cijfers en letters te vinden gingen we cabriotoeren. Zaterdag door het land van Altena en zondag door de Krimpenerwaard (tot Oudewater).

Het waren uitgelezen dagen.

De foto's moet ik nog sorteren en zal ik later vandaag plaatsen. Maar deze plaatjes vond ik opmerkelijk.

Marktplaats punt (uit) Fortis

Laat Fortis zijn (te) grote vangst glippen? Oftewel, weet ABN Amro uit het net te ontsnappen?

Wie koopt dit afgeprijsde "bankje"?

OF

OF

....................................

Blue Eyes

Nee, niet Frank Sinatra - maar Paul Newman is mijn "Blue Eyes".

Mijn eerste Newmanfilm (in delen uitgezonden op de Nederlandse televisie), waar ik in pyjama naar mocht kijken, was "The Long Hot Summer" uit 1958.

Met Joanne Woodward klikte het op de set en voor de rest van zijn leven. In alle opzichten een broeierige film, waar ik hartstochtelijk van droomde. Ik wilde met Ben Quick trouwen.

Paul Newman was een kanjer. Hij laat een oeuvre na waar ik tot mijn dood van zal blijven genieten.

Natuurlijk Rotterdam

Fun

Gadget

Gekocht in Amerika, vorig jaar. Ik heb er veel bekijks mee.

Het is ideaal. Je hoeft je tas niet meer op de grond te zetten. Hij is altijd binnen oog/handbereik en hangt niemand in de weg.

Gisteren zei iemand dat ik ze moest gaan importeren. Alvorens aan dat voorstel gehoor te geven ben ik even gaan snorren op het internet.

En zie: mijn handige tassenophanger is volop te krijgen.

Ik geef twee voorzetten, maar je kunt ook zelfs googlen (zoekwoord tassenhanger).

http://www.hangyourbag.nl/

http://handbaghooker.eu/

*******************************

Het eerste sinterklaas/kerstcadeau is binnen!

Snijwerk

********************************
Vandaag een wat minder luchtig onderwerp.

Deze week gaan we beiden weer eens door de medische molen. Manlief iets heftiger dan ik en dat is een understatement.

De - tot nu toe - rustige en stabiele Chronische Lymfatische Leukemie begint zich te roeren.

Vier maanden geleden was - voor het eerst sinds 2002 (toen de CLL ontdekt werd) - een lichte achteruitgang te zien. Weliswaar verslechtert het bloedbeeld minimaal, toch is er een geleidelijke kentering waarneembaar.

Afgelopen maandag waren de berichten helaas weer niet om te juichen. Die tegenslag moet verwerkt worden.

CLL is een moeilijk uit te leggen ziekte. Vandaar de link, voor geïnteresseerden.

Laat ik het heel simpel en misschien wat kinderachtig proberen te verwoorden.
Het is de minst agressieve vorm van leukemie. Langzaam sluipt er een legertje kwaadaardige lymfocyten (afwijkende witte bloedlichaampjes) door het bloed die alle energie uit je lijf trekt. Moeheid is één van de duidelijkste symptomen. Ook wordt de weerstand aangetast.
Wanneer het aantal binnensluipers overschreden wordt, kunnen ze door middel van Leukeran (chemokuur) teruggeduwd worden, doch niet vernietigd.
Ze komen altijd weer binnen in steeds grotere getalen en trekken zich op een gegeven moment niets meer van de Leukeran aan.
En dan is zelfs een neusverkoudheid een killer.

We weten beiden precies hoe deze ziekte zich ontwikkelt. Mijn vader heeft ook CLL gehad. Bij hem werd het in een ver gevorderd stadium ontdekt.

P. heeft dat stadium gelukkig nog lang niet bereikt.
Ik hoor hem nog zeggen "nu ik leukemie heb, kan ik geen andere kanker krijgen". Het klonk als een soort opluchting. Buut vrij.

Een paar maanden geleden had hij een bloedkorstje aan de zijkant van zijn neus. Ik dacht dat het van zijn leesbril kwam. We besteedden er verder geen aandacht aan.
P. roept dan altijd "gaat vanzelf weer over".
Het korstje viel eraf en er bleef een schoon wondje over, een gaatje in de huid. Maar dat wondje heelde niet. Er kwam weer een korstje op en ook dat viel er weer af. Dat proces herhaalde zich onophoudelijk.

P. laat zich regelmatig controlleren door de huisarts en inmiddels zijn er tientallen moedervlekken en wratachtige oneffenheden weggebrand.
Dit rare wondje wilde niet verdwijnen, dus toch maar eens aan de huisarts laten zien.

Idioot dat je zo gefocust bent op grillig ogende moedervlekken. Daarom verbaasde de diagnose van de huisarts en vervolgens dermatoloog ons zeer.

Kwaadaardige huidkanker, die gelukkig niet uitzaait.

Nou, en dat wordt vandaag weggesneden.

Het komt veel voor bij oudere mensen die vaak buiten zijn geweest. Weliswaar draagt P. bijna altijd een pet wanneer hij in de zon is. Echter, insmeren doet hij nauwelijks.
De dermatoloog raadde tevens een zonnebrandcrème, factor 20, aan.

Stilletjes - tegen beter weten in - hoop ik dat het bloedbeeld zal verbeteren na deze ingreep. Maar dan had de oncoloog/hematoloog daar maandag toch ook wel wat van gezegd?

Tegelijkertijd (met P.) lig ik in de stoel van de kaakchirurg om een ondefinieerbaar plekje in mijn mond te laten weghalen. Ook iets wat niet weg wil.

Waarschijnlijk onschuldig, maar oh zo lastig als je - net als ik - zo vaak op je tandvlees moet bijten.

All the Presidents Wives 2

************************************************************

Vandaag de biografie van:

Abigail Smith Adams

Born:

Place: Weymouth, Massachusetts Date: 1744, November 11

**

Father:

William Smith, 1706, January 29, Charlestown, Massachusetts, died 1783, September 1783, Weymouth, Massachusetts. He was a Congregationalist minister.

**

Mother:

Elizabeth Quincy, born 1721, Braintree, Massachusetts, died 1775, Weymouth, Massachusetts; married in 1740. She was the daughter of John Quincy, a member of the colonial Governor's council and colonel of the militia. Mr. Quincy was also Speaker of the Massachusetts Assembly, a post he held for 40 years until his death at age 77. He died in 1767; three years into his granddaughter Abigail Smith's marriage to John Adams, and his interest in government and his career in public service influenced her.

**

Ancestry:

English, Welsh;

Abigail Adams' paternal great-grandfather, Thomas Smith, was born 1645, May 10, and immigrated to Charleston, Massachusetts from Dartmouth, England. One of her great-great-great-great grandmothers came from a Welsh family. Her well-researched ancestral roots precede her birth some six centuries and are traced back to royal lines in France, Germany, Belgium, Hungary, Holland, Spain, Italy, Ireland and Switzerland.

**

Birth Order and Siblings:

Second born; one brother, three sisters, Mary Smith Cranch (1741-1811), William Smith (1746-1787), Elizabeth Smith Shaw Peabody (1750-1815)

**

Physical Appearance:

5' 1", brown hair, brown eyes

**

Religious Affiliation:

Congregationalist; she was buried in the Unitarian faith of her husband.

**

Education:

Although Abigail Adams was later known for advocating an education in the public schools for girls that was equal to that given to boys, she herself had no formal education. She was taught to read and write at home, and given access to the extensive libraries of her father and maternal grandfather, taking a special interest in philosophy, theology, Shakespeare, the classics, ancient history, government and law.

**

Occupation before Marriage:

No documentation exists to suggest any involvement of Abigail Adams as a young woman in her father's parsonage activities. She recalled that in her earliest years, she was often in poor health. Reading and corresponding with family and friends occupied most of her time as a young woman. She did not play cards, sing or dance.

**

Marriage:

19 years old, married 1764, October 25 to John Adams, lawyer (1735-1826), in Smith family home, Weymouth, Massachusetts, wed in matrimony by her father, the Reverend Smith. After the ceremony, they drove in a horse and carriage to a cottage that stood beside the one where John Adams had been born and raised. This became their first home. They moved to Boston in a series of rented homes before buying a large farm, "Peacefield," in 1787, while John Adams was Minister to Great Britain.

**

Children:

Three sons and two daughters; Abigail "Nabby" Amelia Adams Smith (1765–1813), John Quincy Adams (1767–1848), Susanna Adams (1768–1770), Charles Adams (1770–1800), Thomas Boylston Adams (1772–1832)

**

Occupation after Marriage:

Abigail Adams gave birth to her first child ten days shy of nine months after her marriage, thus working almost immediately as a mother. She also shared with her husband the management of the household finances and the farming of their property for sustenance, while he also practiced law in the nearby city of Boston.

--

When John Adams went to Philadelphia in 1774 to serve as his colony's delegate to the First Continental Congress, Abigail Adams remained home. The separation prompted the start of a lifelong correspondence between them, forming not only a rich archive that reflected the evolution of a marriage of the Revolutionary and Federal eras, but a chronology of the public issues debated and confronted by the new nation's leaders. The letters reflect not only Abigail Adams' reactive advice to the political contentions and questions that John posed to her, but also her own observant reporting of New England newspapers' and citizens' response to legislation and news events of the American Revolution.

--

As the colonial fight for independence from the mother country ensued, Abigail Adams was appointed by the Massachusetts Colony General Court in 1775, along with Mercy Warren and the governor's wife Hannah Winthrop to question their fellow Massachusetts women who were charged by their word or action of remaining loyal to the British crown and working against the independence movement. "…you are now a politician and now elected into an important office, that of judges of Tory ladies, which will give you, naturally, an influence with your sex," her husband wrote her in response to the appointment. This was the first instance of a First Lady who held any quasi-official government position.

--

As the Second Continental Congress drew up and debated the Declaration of Independence through 1776, Abigail Adams began to press the argument in letters to her husband that the creation of a new form of government was an opportunity to make equitable the legal status of women to that of men. Despite her inability to convince him of this, the text of those letters became some of the earliest known writings calling for women's equal rights. Separated from her husband when he left for his diplomatic service as minister to France, and then to England in 1778, she kept him informed of domestic politics while he confided international affairs to her. She joined him in 1783, exploring France and England, received in the latter nation by the king. Upon their return, during John Adams' tenure as the first Vice President (1789-1797), Abigail Adams spent part of the year in the capital cities of New York and Philadelphia, while Congress was in session.

**

Presidential Campaign and Inauguration:

As much of her political role was conducted in correspondence, so too was Abigail Adams's active interest in her husband's two presidential campaigns, in 1796 and 1800, when his primary challenger was their close friend, anti-Federalist Thomas Jefferson. Caring for her husband's dying mother; Abigail Adams was unable to attend his March 4, 1797 inaugural ceremony in Philadelphia. She was highly conscious, however, of how their lives would change that day, with "a sense of the obligations, the important trusts, and numerous duties connected with it."

**

First Lady:

1797, March 4 - 1801, March 4 52 years old

--

Of the four years her husband served as President, Abigail Adams was actually present in the temporary capital of Philadelphia and then, finally, the permanent "Federal City," of Washington, D.C. for a total of only eighteen months. She nonetheless made a strong impression on the press and public. She was unofficially titled "Lady Adams," and encouraged such recognition by assuming a visible ceremonial role. After touring a New Jersey Army encampment, she reviewed the troops stationed there as "proxy" for the President. Often mentioned in the press, her opinions were even quoted at a New England town hall meeting. A highly partisan Federalist, Mrs. Adams helped forward the interests of the Administration by writing editorial letters to family and acquaintances, encouraging the publication of the information and viewpoint presented in them. She was sarcastically attacked in the opposition press, her influence over presidential appointments questioned and there were printed suggestions that she was too aged to understand questions of the day. One anti-Federalist derided her as "Mrs. President" for her partisanship. Indeed, Abigail Adams supported the sentiment behind her husband's Alien and Sedition Acts as a legal means of imprisoning those who criticized the President in public print. Fearful of French revolutionary influence on the fledgling United States, she was unsuccessful in her urging the President to declare war with France. She remained an adamant advocate of equal public education for women and emancipation of African-American slaves.

--

Highly conscious of her role as the president's wife, Abigail Adams saw her role largely as a hostess for the public and partisan symbol of the Federalist Party. Her entertainments were confined to a relatively small home in Philadelphia, turned into a hotel after the capital was moved from Philadelphia to Washington, D.C. Although she did host a dance for her son and his friends, she received visitors formally, seated like a royal figure as she had witnessed at Buckingham Palace. She also attempted to influence fashion, believing that the more revealing Napoleonic-style clothing then popular were too indecorous. Since presidential families were responsible for covering the costs of their entertainments and the Adamses were enduring financial difficulties at the time of his presidency, Abigail Adams's receptions were somewhat Spartan. The first First Lady to live in the White House, she resided there for four months, arriving in November 1800. During that time she famously hung her family's laundry in the unfinished East Room to dry. Post-Presidential Life:Embittered at the loss of her husband's re-election to their old friend Thomas Jefferson, now a rabid anti-Federalist, Abigail Adams remained interested in national political issues. Her focus remained primarily on her home and her family. She raised her granddaughter Susanna Adams to maturity. Upon learning of Maria Jefferson Eppes' death, Abigail Adams wrote to the girl's father, President Jefferson, thus initiating a renewal of their contact and while she remained mistrustful of his politics, a new friendship through correspondence opened between Jefferson and John Adams. She corresponded upon at least one occasion with her successor Dolley Madison. Relieved at the return of her son John Quincy Adams from his diplomatic missions in Europe, Abigail Adams had an initially strained relationship with his English-born wife, Louisa Catherine Johnson. She did not live to see her son become President, which occurred six years after her death. When once approached for permission to publish some of her political letters, Abigail Adams refused, considering it improper for a woman's private correspondence to be publicly divulged. However, one of her grandsons arranged for the publication of some of her famous letters in 1848, becoming the first published book pertaining to a First Lady.

**

Death:

Her home, Quincy, Massachusetts 1818, October 28 73 years old

**

Burial:

First Unitarian Church, Quincy Massachusetts

*not only is Abigail Adams buried beside her husband but also along with their son, the sixth President and his wife, John Quincy and Louisa Catherine Adams.*Abigail Adams is the first of three First Ladies who is buried on the grounds of a house of faith, the others being Louisa Adams and Edith Wilson, buried at the National Cathedral in Washington

(Bron: National First Ladies Library)

De snijder

***********************

Het werd hoog tijd voor de kapper. Dat stel ik altijd (te) lang uit.

Daarin lijk ik geenszins op mijn moeder, die iedere week bij mijnheer Josèf zat en eens per maand ook haar nagels liet vijlen en lakken.

We wonen nu zes jaar in Rotterdam, waar op iedere hoek van de straat een "salon" te vinden is. Desalniettemin ben ik nog nooit met een tevreden hoofd thuis gekomen.

Manlief verwoordde zijn enthousiasme als volgt: "ach, is het zulk slecht weer?" of "ben je al geweest of moet je nog" of "je houdt toch wel van mannen?" of "nou hoef je een half jaartje niet" of "coupe Ada Kok?" .

Speldeprikken waar mijn haar recht van overeind ging staan.

Het woord "kapper" bestaat niet meer.

Er is heel wat veranderd in de haarmodewereld. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan mensen als Leco, Mari en Maik. De Nederlanders zijn tegenwoordig bereid geld uit te geven aan hun uiterlijk.

Ik heb mij laten behandelen bij "ROB PEETOOM" - Hair en Make-up.

"Wilt u geholpen worden door een juniorstylist, een stylist of een topstylist", vroeg de receptioniste toen ik een afspraak ging maken. "Rob Peetoom" is big business.

Ik vloog uit de bocht en koos voor de topstylist. De prijslijst nam ik mee naar huis om langzaam aan de wennen. Gelukkig was het saldo op mijn huishoudrekening toereikend voor deze uitspatting.

Maar nu even over dat jargon.

Het is tegenwoordig Engels wat de klok slaat.

Men heeft het over looks, fashion, styling, foundation, personal metamorfose, touch en natuurlijk HAIR.

Het resultaat is zeker de zeventig euro waard geweest. En thuis geen speldeprikken, maar onafgebroken liefkozingen (pffffff).

Dennis - de topstylist en medebaas - is een uur met mijn hoofd bezig geweest. Vol bewondering heb ik naar zijn techniek gekeken.

Opvallend: de schaar is er niet aan te pas gekomen.

Ik werd gesneden en geplukt.

Op een kier

*********************************************
Thomas Hendriks - programmadirecteur van HET GESPREK - blijft er in geloven.

Hij mailde me en dit fragment post ik:

".............................................................Het doek is overigens nog zeker niet gevallen, we gaan gewoon door met uitzenden en hebben nog allerlei programma's op de plank liggen. We nemen echter voorlopig geen nieuwe programma's meer op; de tering wordt naar de nering gezet totdat we duidelijkheid hebben over de al geruime tijd lopende onderhandelingen met strategische partners.
Wij hebben er alle vertrouwen in dat dat positief zal uitpakken.
Ik werk nu aan een tijdelijke herhaalprogrammering die nog steeds zeer de moeite waard is - we hebben inmiddels in minder dan een jaar 932 programma's opgenomen. Ondertussen probeer ik nog wel te doen wat er in de programmagidsen staat, met als gevolg dat we sommige (actualiteiten)programma's die we dagelijks opnamen, moeten herhalen. Zodra ik een andere programmering in de gidsen kan krijgen, zal ik dat aanpassen..............................."

Of Thomas' hoop tegen beter weten in is, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Inmiddels ben ik wel lichtelijk herhaalmoe.

HET GESPREK is ten einde (raad)

Meermalen kondigde ik het al aan.
http://vert-el-sels.blogspot.com/2007/12/het-gesprek-stokt.html

http://vert-el-sels.blogspot.com/2008/01/achter-de-schermen.html

http://vert-el-sels.blogspot.com/2008/01/zender-in-verval.html

Het Gesprek had geen schijn van kans (in de toenmalige gedaante).
Daar reageerde de nieuwe programmaleider direct op. Hij nodigde mij uit een dagje opnamen bij te wonen. Helaas is het er nooit van gekomen, zoals het met Het Gesprek ook nooit wat geworden is.

Vandaag stuitte ik op een kort bericht op de site van Hanneke Groenteman:

Het Gesprek
voor de (te weinig, ben ik bang) kijkers naar het Gesprek dit advies: kijk deze week nog maar even heel goed.....

En zij kan het weten.

Na verder googlen kom ik soortgelijke berichten tegen:

Nieuwe reddingspoging voor televisiezender Het Gesprek

Geschreven door Patrick de Groot
maandag, 22 september 2008 16:27
De praatzender 'Het Gesprek' zit in de problemen. De toekomst ziet er somber uit omdat de kijkcijfers en inkomsten erg tegenvallen. De zender is nu gesprek met twee partijen over een strategisch partnership. Afgelopen vrijdag heeft Ruud Hendriks zijn medewerkers ingelicht over de toekomst van de zender.
De nieuwe strategische partnership is belangrijk voor de financiële positie en ook voor de Marketing. Welke bedrijven geïnteresseerd zijn in een partnership is niet bekend gemaakt. De advertentie verkoopmaatschappij 'Triade Media' vertelde dat het niet makkelijk is om adverteerders te krijgen voor de zender. Zender 'Het Gesprek' heeft zijn imago al geprobeerd te versterken door een Amerikaanse Talkshow uit te zenden, ook dit heeft niet meer kijkers opgeleverd. We houden je natuurlijk op de hoogte.

***********

De format was goed, kwaliteit volop aanwezig en ook aan "knowhow" ontbrak het niet.

Maar Het Gesprek was niet overal te ontvangen en het kwam niet van de grond. De uitwerking (zeker op het internet) was allerbelabberdst.

Menig keer werd beterschap beloofd, maar die beloftes werden niet nagekomen. Ja, en dan blijven de mensen weg. Zo nu en dan slaakte ik nog een noodkreet, doch tevergeefs.

***********

Als Het Gesprek na één jaar nog niet loopt, dan moet je wijselijk je mond houden.

Big City

**********************

Het was gisteren (zaterdag) weer raak in Rotterdam.

Eén of ander evenement zette de hele stad vast. De Coolsingel werd afgesloten en nietsvermoedende shoppers en andere autorijdende bezoekers stonden klem.

Ik vroeg een politieagent wat er nu weer georganiseerd was.

"Militaire parade", antwoordde hij.

******

De havenstad overdrijft.

Vanaf "Maratonzondag" is het bijna ieder weekend raak. Waar halen ze al die festivals, markten en parades in vredesnaam vandaan?

Enfin, die militaire parade duurde uiteindelijk maar een uurtje en trok een paar honderd kijkers. Desalniettemin werd het verkeer een hele dag lam gelegd.

Vandaag is het zondag. Normaliter een drukke winkeldag. Ook nu is er weer iets aan de gang.

Nee, ik bedoel niet Feijenoord - Ajax (2-2).

De Coolsingel is afgezet tussen het Hofplein en de Meent. Idiotie.

Op het Beursplein speelt een drumband (onderste foto). De buurtvereniging van het Noordereiland heeft festiviteiten georganiseerd. In het Oude Noorden is het markt (Moslims lopen ijsjes te eten). Waar op zaterdag de gewone markt is, staan nu weer kraampjes.

De bevolking moet bezig gehouden worden.

*****************************************************************************************

Amsterdam zakt langzaam weg. Letterlijk en figuurlijk.

*****

Wereldstad is het al lang niet meer. Uitgaansstad evenmin.

Ook de hoofdkantoren van diverse financiële instellingen zijn uit de stad weggetrokken.

Daar wil men nu verandering in gaan brengen. Amsterdam moet weer het financieel centrum van Nederland worden.

Maar de financiële wereld is, evenals Amsterdam, gebouwd op drijfzand.

*****

De hoofdstad gaat koppie onder.

Finaledag

Sunday's Singles Pairings Set

Stand: 9 - 7

12:03 PM: Kim (USA) vs. Garcia (EUR)

12:14 PM: Mahan (USA) vs. Casey (EUR)

12:25 PM: Leonard (USA) vs. Karlsson (EUR)

12:36 PM: Mickelson (USA) vs. Rose (EUR)

12:47 PM: Perry (USA) vs. Stenson (EUR)

12:58 PM: Weekley (USA) vs. WIlson (EUR)

1:09 PM: Holmes (USA) vs. Hansen (EUR)

1:20 PM: Furyk (USA) vs. Jimenez (EUR)

1:31 PM: Cink (USA) vs. McDowell (EUR)

1:42 PM: Stricker (USA) vs. Poulter (EUR)1

1:53 PM: Curtis (USA) vs. Westwood (EUR)

2:04 PM: Campbell (USA) vs. Harrington (EUR)

NASCHRIFT 22 september: geen kater, wel verloren. En terecht. Het beste team heeft gewonnen.

Stand by (y)our men

Wives and partners of the European team before the opening ceremony on Thursday. Top row, from left: Lauren Smith, Kate Rose, Monteserrat Bravo Ramirez, Emma Stenson. Middle row: Jocelyn Hefner, Caroline Harrington, Ebba Karlsson. Front row, Anne Haghfelt, Valerie Bercher and Laurae Westwood.
Credit: David Cannon/Getty Images

De Europeanen krabbelen - ondanks dat Amerikaanse toeschouwers de bal naar een betere positie schoppen - terug.

De stand is nu V.S. 7 - Europa 5.

Vanmiddag:

Match 1: Boo Weekley/J.B. Holmes (USA) vs. Lee Westwood/Soren Hansen (EUR)

Match 2: Ben Curtis/Steve Stricker (USA) vs. Sergio Garcia/Paul Casey (EUR)

Match 3: Kenny Perry/Jim Furyk (USA) vs. Ian Poulter/Graeme McDowell (EUR)

Match 4: Phil Mickelson/Hunter Mahan (USA) vs. Henrik Stenson/Robert Karlsson (EUR)

Als ik had geschreven - voetbalvrouwen; hadden jullie het ook geloofd?!

Dilemma

Scooby (14,5 jaar oud) heeft voor de zoveelste keer alles ondergescheten. Poep in de kamer, poep in haar mand, poep in het voorportaal, poep op het tapijt.

Geen diarrhee. Wel grote zachte hopen.

In paniek heeft P. haar hele kussen in het bad gegooid, in plaats van alleen de hoes.

Het maakt ons wanhopig.

We leggen haar 's nachts in de keuken. Poep op het zeil kan geen kwaad. Dat is zo opgeruimd.

Enigszins verwijtend vraag ik of ze tijdens de wandeling heeft gesnoept.

Je hoort altijd "als ze alles gaan laten lopen, is het tijd om ze te laten inslapen".

Maar ze is nog zo helder? Ik kan ook niet waarnemen of ze pijn heeft.

Ja, haar ogen lijken dof. Maar ook dat kan ik mij inbeelden.

We kijken het weekend aan.

Het geweten knaagt aan de ratio. Maandag is gelukkig nog twee nachtjes slapen.

Hoewel - slapen?

Zij leiden, wij lijden

De Amerikanen dus - met drie dikke punten.
Het is 5,5 tegen 2.5.

____________________________________________________________

Zaterdag(ochtend) pairings:

Chad Campbell and Stewart Cink (U.S) vs. Justin Rose and Ian Poulter (Eur)

Justin Leonard and Hunter Mahan (U.S) vs. Graeme McDowell and Miguel Angel Jimenez (Eur)

Phil Mickelson and Anthony Kim (U.S) vs. Oliver Wilson and Henrik Stenson (Eur)

Jim Furyk and Kenny Perry (V.S) vs. Padraig Harrington and Robert Karlsson (Eur)
____________________________________________________________
En wie denkt dat golf een elitaire sport is, ver boven voetbal verheven, raad ik aan om toch eens goed te gaan kijken en vooral te luisteren.

In tegenstelling tot een toernooi als the British Open, weet het publiek zich namelijk niet te gedragen. De Ryder Cup heeft weinig meer met sportiviteit te maken, zoals Samuel Ryder het zich zo'n tachtig jaar geleden had voorgesteld.

Ik roep in mijn herinnering de Ryder Cup van 1999 in Brookline (Boston) op. Daar ging nogal wat mis. Zowel on als off course.

Wij Europeanen kwamen vocaal niet boven de zwaar beschonken Amerikanen uit. Een paar Ieren uitgezonderd.

Het werd zelfs zo erg dat de Engelsen niet meer durfden te juichen, dus hoorde ik mijn eigen stem verdwaald roepen "come on Lee", toen de sympathieke Engelsman - LeeWestwood - de tee opkwam. Hij knikte lachend naar de tribune.

Maar een Amerikaan achter mij riep tot mijn grote schrik en ook woede: "push her over the edge". Even werd het ijzingwekkend stil.

Ik kreeg een klopje op mijn schouder en een vrouwenstem fluisterde in mijn oor "I apologize. I think you're brave".

Het was de vervelendste Ryder Cup die ik heb meegemaakt. Niet zozeer omdat Europa verloor, maar omdat de stemming grillig was.

En dat is altijd zo gebleven. Nu ook weer, in Louisville - Kentucky.
De Amerikaanse spelers hitsen het publiek enorm op. Ongehoord.

Ze zijn zo gefrustreerd. De Cup is sinds 2002 in Europees bezit en het gezichtsverlies van de gehele natie is niet te verkroppen.
Amerika verliest op alle fronten - dus is deze Ryder Cup van levensbelang.

Boo (spreek je uit als Boe) Weeckly stopt nog een pluk pruimtabak achter zijn kiezen en de andere boer - J.B. Holmes - ontdoet zich van een dikke witte fluim.
Elitaire sport?

Eerlijk is eerlijk. Bij vlagen wordt er magnifiek gespeeld, met name door het Texaanse duo Leonard/Mahan.

De Amerikanen vormen eindelijk een team. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de afwezigheid van world no. 1 Tiger Woods.

Juist zonder Woods het team van de Verenigde Staten de Ryder Cup dit jaar. En dat mag een opmerkelijk fenomeen heten.

Fotocursus 2

Vanavond heb ik mijn opdracht lijnen en vlakken ingeleverd, of liever gezegd tentoongesteld. Het was een moeilijke keuze. Ik had drie objecten uitgezocht die te maken hadden met het sluisje van Brouwershaven. De sluis zelf, een aanlegsteiger en de trap naar die aanlegsteiger.

Van alledrie maakte ik zo'n honderdvijftig foto's.

Met zoonlief koos ik voor de trap.

Eerste fout!!

Er mochten twee objecten gefotografeerd worden. Was mij ontgaan, of heb ik niet gehoord.

Stom, stom, stom, want zo maakte ik het mij nodeloos moeilijk.

Bovenstaande foto werd door de groep als MIJN beste opname gekwalificeerd.

Het was niet mijn avond.

Ik snap nog steeds niets van die combinaties diafragma, sluitertijd e.d. Natuurkundige abacadabra - te theoretisch.

Laat mij maar experimenteren met mijn eigen camera, die naar mijn mening veel minder mogelijkheden heeft dan de prachtige apparatuur van mijn medecursisten.

Tweede blunder.

Vorige week had ik mij zo hard gemaakt voor het gebruik van USB-sticks, omdat daar een enorm vermogen op zit.

Laat ik nou een stickje van 250 MB meenemen om iets te downloaden dat minstens 500 MB nodig heeft.

Mijn buurvrouw op de cursus heb ik beloofd met de billen bloot te gaan. Die belofte kom ik bij deze na.

All the Presidents Wives 1

**************************************************************
Eén van mijn favoriete links is the National First Ladies Library.

Eerder schreef ik over de kandidaatsvrouwen van 2008. Ik ga wekelijks een kort biografisch overzicht posten van de First Ladies tot nu toe.
Vandaag start ik de reeks natuurlijk met:



MARTHA DANDRIDGE CUSTIS WASHINGTON

Born:
Chestnut Grove Plantation, New Kent County, Virginia 1731, June 2

Father:
John Dandridge (1701-1756), emigrated from England to Virginia in 1715 with older brother William. A planter, in 1730, he served as clerk of New Kent County.

Mother:
Frances Jones (1710-1785), born in York County, Virginia, married John Dandridge in 1730.

Ancestry:
English, Welsh, French; Martha Washington's father John Dandridge was an English immigrant. Her maternal great-grandfather Rowland Jones (died, 1688) immigrated from Oxfordshire, England to Virginia. Tradition identifies the Jones family as originating from Wales, with a Macon family that married into the Joneses being French Huguenots.

Birth Order and Siblings:
Eldest child;
three brothers and five sisters, John Dandridge (1733-1749), William Dandridge (1734-1776), Bartholomew Dandridge (born 1737), Anna Maria "Fanny" Dandridge Bassett (born 1739-1777), Frances Dandridge (1744-1757), Elizabeth Dandridge Aylett Henley (born 1749-1800), Mary Dandridge (1756-1763);
her younger illegitimate half-sister (date of birth unrecorded) was a slave, Ann Dandridge Costin, who was one-quarter African, one-quarter Cherokee Indian and half-white; there is further evidence of an illegitimate half-brother Ralph Dandridge (date of birth unrecorded), who was probably all white.

Physical Appearance:
No extant record but tradition identifies as being less than five feet tall; dark brown hair

Religious Affiliation:
Church of England

Education:
Informal education; trained at home in music, sewing, household management. Later knowledge of plantation management, crop sales, homeopathic medicine, animal husbandry suggests a wider education than previously thought. Probably taught by indentured Dandridge family servant Thomas Leonard, and regularly tutored for about five years until the age of 12 or 13 at Poplar Grove Plantation, the home of a friend of the Chamberlayne family.

Occupation before Marriage:
No documentation suggesting to the contrary, it has been assumed that Martha Washington's youth was spent much as others of her class and gender were, preparing for management of a plantation, learning various needlework arts, playing a musical instrument and perhaps singing and dancing.

Marriage:
First:
19 years old, married 1750 to Daniel Parke Custis (1711–1757), manager of New Kent County plantation of his father Councilor John Custis of Williamsburg. They lived at a mansion called "White House," on the Pumunkey River. Nineteen years old when she married a man who was twenty years her senior, and then 26 when she was widowed with two children, Martha Custis had considerable power through her wealth and privileged social status. Evidence of her business acumen in the lucrative tobacco trade is found in letters she wrote to the London merchants who handled the exporting of the large Custis crop output. It has been asserted by many of George Washington's biographers that these factors made her potential as a wife an attractive and important factor in his courting of her.

Second:
27 years old, married 1759, January 6 at "White House," to Colonel George Washington (1732–1799) commander of the First Virginia Regiment in the French and Indian War, former member, House of Burgess, Frederick County (1758). They lived at estate "Mount Vernon," initially leased from his half-brother Lawrence's widow, and inherited upon her 1761 death.

Children:
By first marriage:
Daniel Parke Custis (1751–1754), Frances Parke Custis (1753–1757), John Parke "Jacky" Custis (1754–1781), Martha Parke "Patsy" Custis (1756–1773)

By second marriage: None

Raised:
grandchildren George Washington "Wash" or "Tub" Parke Custis (1781-1857), Eleanor "Nelly" Parke Custis (1779-1852)

Occupation after Marriage:
With her extremely large inheritance of land from the Custis estate and the vast farming enterprise at Mount Vernon, Martha Washington spent considerable time directing the large staff of slaves and servants. While George Washington oversaw all financial transactions related to the plantation, Martha Washington was responsible for the not insubstantial process of harvesting, preparing, and preserving herbs, vegetables, fruits, meats, and dairy for medicines, household products and foods needed for those who lived at Mount Vernon, relatives, slaves and servants - as well as long-staying visitors.

During the American Revolution,
Martha Washington assumed a prominent role as caretaker for her husband, appointed the General of the American Army by the Continental Congress, and his troops (winter 1775, Cambridge, Massachusetts; spring 1776, New York; spring 1777, Morristown, New Jersey; winter 1778, Valley Forge, Pennsylvania). She lent her name to support a formal effort to enlist women of the colonies to volunteer on behalf of the Continental Army. In appreciation, American servicemen addressed her as "Lady Washington."

Only supposition can be made about the true nature of her relationship with George Washington since she burned all the correspondence she had between them just prior to her death. There is the suggestion of a cordial and affectionate marriage, but not one of great passion.

Presidential Campaign and Inauguration:
Since George Washington was unanimously named President, there was no election campaign. Unable to attend his April 30, 1789 inaugural ceremony in the first capital city of New York, Martha Washington followed the route traveled by him a month earlier. She was honored as "Lady Washington," a public figure in her own right in ceremony and procession by local citizen groups, all of which was reported in the national newspapers. She was present for his second inaugural on March 4, 1793 in Philadelphia but took no public role in the ceremonies.

First Lady:
1789, April 30 - 1797, March 4
57 years old

Martha Washington's eight years as the first First Lady were extremely unpleasant to her personally, but she viewed it as duty to her husband and her country. By the time she arrived at the capital, her husband's secretary, who had lived in Europe, created a series of rigid protocol rules that she found especially limiting of her, particularly the one which forbade her and the President from accepting invitations to dine in private homes. Despite the company of her two grandchildren, she expressed a sense of loneliness in New York, the first capital, where she had fewer personal friends than she would find in the next capital of Philadelphia (1790-1800). She also discovered that even her mundane activities like shopping or taking her grandchildren to the circus, were recorded by the press.

Establishing her public role as hostess in the series of presidential mansions in New York and Philadelphia Martha Washington held formal dinners on Thursdays and public receptions on Fridays. No evidence suggests what or if she sought to influence any of the President's decisions; later remarks attributed to her imply her to be a strong partisan of his Federalist Party. Newspapers of the Anti-Federalist Party criticized the formality of her receptions as evoking the royal court of the British monarchy, against the tyranny of which the American Revolution had been fought. She remained beloved by Revolutionary War veterans, and was publicly known to provide financial support or to intercede on behalf of those among them in need. Not only Americans, but Europeans responded to Martha Washington as something of an American heroine, sometimes sending her lavish gifts. One British engraver even sought to capture her image and sell it to the mass public, creating a picture that looked nothing like her but was labeled "Lady Washington."

There is evidence of great mutual care and affection between the first president and his wife. After he underwent the surgical removal of a possibly cancerous growth on his left in 1789, Martha Washington made arrangements to mitigate the pain of his painful post-surgical recovery, ensuring that the public streets near their home were cordoned off and straw laid nearby to muffle sounds.

Post-Presidential Life:
Martha Washington was relieved when her husband's Administration ended and they retired to Mount Vernon. Upon his death on December 14, 1799, the slaves owned by the Washingtons were promised their freedom upon Martha Washington's death. Making clear the tremendous personal sacrifice that the federal government asked of her in requesting that she permit the remains of the first president to be eventually interned at the U.S. Capitol Building, she wrote to President John Adams that she would acquiesce with her sense of public duty. Although she curtailed her life to Mount Vernon, once the new capital city was established in what was first called, "The Federal City," and then named for her late husband, Martha Washington welcomed political figures who came to pay their respects to her and visit what was then thought to be the temporary burial place of the late president. She expressed her loneliness for her late husband frequently and her desire to soon join him in death.

Death:
Her home, Mount Vernon, Virginia 1802, May 22
70 years old

Burial:
Burial vault, Mt. Vernon, Virginia

*Martha Washington was the first presidential widow to receive the free postage "franking" privilege from Congress when she was overwhelmed with the cost of responding to the large number of condolence letters she received upon the death of her husband.
************************************************

FUN

****************
Heel lang is het niets en dan plotseling komt Hans Teeuwen met een juweeltje: tante Els.

Tante Els wordt ondervraagd over een - voor haar onbekend - onderwerp en smikkelt ondertussen een gebakken bladerdeegje weg. Kijk zelf maar even.

Deze is weer zo ontzettend leuk.

El's corner 3

****************************
Weliswaar kregen weer twee van mijn spelers een gele kaart, desondanks haalde mijn Dreamteam "Kameraden" een positieve score. Maar liefst twintig punten.

En dat terwijl ik twee weken zonder middenvelder (Bradley van Heerenveen) speelde.
Wist ik dat hij verkocht was? Daar kwam ik te laat achter. Ik had al gewisseld.

De achterstand op mijn leagueleden is geslonken. Ik durf mijn gezicht weer te laten zien.

Richard Knopper (foto) van ADO is mijn held. Zijn doelpunt leverde mijn team acht punten op. Tel daar nog eens de drie gewonnen punten van ADO bij op en de Hagenezen zijn mijn verlossers.

Open sollicitatie?

Precies tien jaar geleden werd - de toen 19-jarige - Nerena Ruinemans Miss Holland. In 2002 stapte ze bij Michael Boogerd achterop de fiets .

Een goede catch, want Michael was grootverdiener bij de Raboploeg. Ze gingen in België wonen.

Anno 2008 hebben ze "de schaapjes op het droge" (citaat Nerena).

Maar na de Tour de France is Michael afgestapt.

Hij ging er vanuit dat zijn toch al comfortabele bedje gespreid zou blijven door zijn (voormalig) werkgever.

Viel dat even tegen. Rabobank bood hem geen baan aan. Ze lieten hem in de steek.

Michael is nu een verdrietig en verontwaardigd mens.

En de mooie, blonde, goed gebekte Nerena?

Die kreeg ineens een sacherijnige, lastige man in haar paleisje. Een man die ze eigenlijk niet kende, want die man zat altijd op de fiets of bij de masseur.

Maandagavond kwam ze bij Pauw & Witteman even fijntjes uit de doeken doen dat Michael (en dus ook haar) onrecht is aangedaan.

Michael is werkeloos en niemand biedt hem iets aan. Dat is toch niet eerlijk.

Want Michael is niet zo'n prater. Hij is bescheiden en verkoopt zichzelf niet zo goed. Michael is eigenlijk een soort Calimero (hoewel die wel goed gebekt is).

Ergens in het gesprek - dat nogal onverschillig werd geleid door P&W - liet ze zich ontvallen dat Michael en zij (tijdelijk) uit elkaar zijn.

Dat de redactie van P&W haar een open podium gaf, begrijp ik niet. Dat P&W haar niet wat scherper interviewden, begrijp ik evenmin.

Ik had wel eens willen weten wat Michael Boogerd anders maakt dan andere werkzoekenden?

Omdat hij een bekende wielrenner is geweest?

De Johan Cruijff University heeft hem een een managementopleiding aangeboden.

Gaandeweg kreeg ik een vermoeden waarom Nerena Boogerd bij P&W zat.

Zij wil zelf in de spotlight staan mocht haar oproep, om manlief aan een goedbetaalde baan te helpen, mislukken.

Het "lekkerbekje" denkt waarschijnlijk "wat Wendy, Brigit, Tooske, Caroline, Linda, Nicolette en al die andere TV-blondjes kunnen, kan ik ook".

Beste Michael,

mocht het in de schoolbanken onverhoopt niet lukken, dan is daar altijd nog de reality soap "Herrie bij de Boogerdjes".

Of je krijgt een plekje in "Eigen huis en tuin". In de door Nico getimmerde schuur mag jij de kijker leren banden plakken.

Desnoods ga je bij "Spuiten en Slikken" uitleggen hoe je al rijdend bidons leegt.

Kom op Michael!! Blijf niet te lang "suur place".

Domino

De één na de ander valt om in de U.S.A.: Fannie Mae, Freddie Mac, The Lehman Brothers en Merryl Lynch.

Mensennamen.

De gedupeerden zijn ook mensen. Medewerkers en klanten.

Grootspreker Ruding (ik denk aan de aderlating bij Citybank) beweert dat de rotte appels er nu uit zijn. Merrill Lynch een rotte appel?

Die laatste wordt overgenomen door Bank of America. God verhoede dat die bank ook ten onder gaat.

Wij waren - als "residents of Florida" - klant bij BoA. Een degelijke bank. Maar dat zeiden wij ook van Merrill Lynch.

****

Op deze site heb ik regelmatig uitgewijd over de financiële toestanden in de V.S. en in Nederland (zie link ABN Amro).

Die 'vertelsels' kwamen uit het hart, vanwege persoonlijke betrokkenheid.

We wrijven in onze handen dat we ons huis in Naples tijdens de hausse hebben verkocht.

****

Acht maanden later zette de daling in. Vrienden zeiden dat die van korte duur zou zijn. Trotse naïviteit.

Ze kunnen het niet hebben dat hun grote U.S. alleen nog groot is in hectaren .

****

Afgelopen winter keken we naar huizen die al vele jaren te koop staan. Ja, ze waren in prijs gezakt. Nee, we stapten er (nog) niet in.

De hele maand februari zijn we weer in Naples. We kunnen het ongetwijfeld niet laten........."OPEN HOUSES" bezoeken.

****

Wat er in de V.S. gebeurt heeft ook zijn weerslag op de Europese financiële wereld. Banken en andere instellingen investeren in elkaar. Dus gaan de aandelen onderuit. De één - Aegon - wat meer dan de ander. Het geteisterde Fortis verliest zo'n 140 miljoen.

Ik denk meteen aan die arme bewoners van de door orkanen getroffen gebieden. Wie gaat dat betalen?

Het land is zo failliet als wat. De oorlogszuchtige Bush heeft de schatkist leeggeroofd.

Maar over dat soort problemen hoor je McCain en Obama niet.

Uit eigen ervaring weet ik dat verzekeren bijkans onmogelijk is, financieel. Het kost een godsvermogen. En na één claim gooit de verzekering je eruit.

Krijgen wij straks een 555 - actie voor "onze bevrijders"?

****

In het wilde westen gaat het LYNCHen nog wel even door, vrees ik.

********************************************************************************

Gevonden voorwerpen

********************************************************
Hoezo paal in je broek?

Opsporing verzocht

Ondanks dat Hanneke Groenteman - om mij onduidelijke reden - boos op mij is, bezoek ik regelmatig haar blog.

Onderstaand bericht greep mij aan.

In tegenstelling tot Hanneke ben ik wel een hondenmens. Ook omdat ik zelf altijd bang ben geweest dat onze trouwe viervoeters Flint en Scooby (Labrador Retrievers) dankbare prooien voor kidnapping zouden zijn. Ik liet ze bijvoorbeeld niet in de afgesloten tuin wanneer wij niet thuis waren. Labradors zijn goedzakken, allemansvrienden en lief. Agressie zit niet in hun genen.

Uit BRAM MOET NAAR HUIS

Maar ik maak me vandaag druk om een HOND! Ik heb dat vanmiddag bij de Klaaglijn (programma van Radio Noord-Holland) ook al gedaan en doe dat op deze plek ook.

BRAM!

Bram is een zwarte retriever (ik ben geen hondenmens, dus misschien noem ik het ras verkeerd), die per ongeluk twee maanden geleden is zoek geraakt. Hij hoort bij mensen die door een sterfgeval af en toe Bram in een lieve hondenopvang deden en op de een of andere manier is hij, vanuit Edam of Purmerend, verdwaald naar Amsterdam, station Sloterdijk. Hij had een chip in zijn mik, maar die was te summier: de naam en de woonplaats gaven geen duidelijkheid over zijn precieze adres. En zo kwam de lieve Bram terecht in het Dierenasiel op de Ookmeerweg in Amsterdam. Tja, wat te doen?

De rechtmatige eigenares was niet te traceren door de slechte chip (dat vind ik raar, waarom staat er geen goede informatie op zo'n chip, maar goed) en toen niemand om Bram kwam is hij na twee (2!!) weken verbeurd verklaard. Zo gaat dat in asiels. Na twee (2!!) weken mag iedereen over het dier beschikken.

De rechtmatige eigenaars hadden wel alles in het werk gesteld om Bram te vinden (beloning van € 2000 uitgeloofd, geadverteerd...), maar dit alles niet in Amsterdam, want daar woonden ze niet en ze dachten toch niet dat Bram ver weg zou zijn.

Na 2 weken werd Bram (die nu natuurlijk anders heet) liefdevol opgenomen in een gezin met kleine kinderen, die allemaal dol op hem zijn.

Alleen: BRAM IS VAN IEMAND ANDERS!! Dat weten de nieuwe eigenaars inmiddels, maar ze willen de hond niet teruggeven. "De kinderen zijn gek met hem!"

Het dierenasiel in Amsterdam weet wie de nieuwe eigenaars zijn, wie de rechtmatige eigenaars zijn, dienen wel als postillon, sturen brieven door, maar mogen geen adres van de nieuwe eigenaars geven. Dat heeft met privacy te maken (dooddoener eerste klas).

Dat is nu de situatie.

Ik kan dit niet verkroppen.

Kent iemand een gezin met kinderen, waar sinds een paar weken (of misschien 2 maanden) een mooie zwarte gladharige Retriever is komen wonen, van een jaar of 4?

Geef die mensen aan, desnoods bij mij.

Want ze hebben gewoon geen recht op deze hond. Formeel wel, maar emotioneel en moreel niet.

Ik zou zeggen: honden zat die als speelgoed voor kinderen kunnen dienen.

Als die mensen deze hond niet als de wiedeweerga terug brengen naar zijn ouderlijk huis..... ik hou op, anders ga ik mijn boek te buiten.Bram moet ergens in de buurt van Edam, Purmerend of zoiets wonen.

en... als iemand dan ook nog ten onrechte een lieve grijze poes (Rebbelientje) in huis heeft.....zie boven.

P.S. Als voorbeeld heb ik een willekeurige foto van een zwarte Labrador Retriever geplaatst. Ik vrees voor de ECHTE baasjes. De Labrador is een modehond.
En op een heksenjacht in Uithoorn (daar schijnt hij te verblijven) zit niemand te wachten.

Fashion online 6

Lang geleden, doch vandaag kreeg ik weer eens post van GUCCI. De TASSENcatalogus liegt er niet om. Maar ook de accessoires zijn prachtig. Niet alleen voor vrouwen, maar ook voor mannen.

DipDag

*******************
De zon schijnt (nog) volop in het Zeeuwsche. De temperatuur schat ik op zo'n 25 graden.

Ik zit binnen en ben gedeprimeerd.
Nine-eleven bonkt in mijn hoofd. Alles wat er sinds die rampzalige dag in 2001 is gebeurd passeert de revue. Het is mijn "4 mei-gevoel".

Voeg daar nog wat lichamelijk leed plus de daaruit voortvloeiende wanhopige ergernis aan toe en Ellen zit in een DIP.
Die zin ga ik nu ontleden.

Begin mei werd ik aan mijn knie geopereerd. De meniscus.
Het herstel liep boven verwachting vlot en goed.

Drie dagen geleden - ik wandelde met de hond - zei diezelfde knie ineens knoerthard "KNAK".
Ik herkende het geluid. Ik herkende het gevoel. En ik herkende de pijn, die direct optrad.

Nu heb ik een kast vol pijnstillers, dus daar nam ik er meteen één van in.
Beginnend met Brufen 400 mg., vervolgens 600 mg. en vandaag zelfs Arcoxia 120mg. Het zweet breekt me uit wanneer ik dit zo opschrijf.

Angstvallig kijk ik naar mijn knie. Is hij dikker?
Angstvallig voel ik aan mijn knie. Is hij warmer?
Ik probeer te relativeren, maar de angst zit er goed in.

Kom ik bij het tweede deel van de te ontleden zin.

Vanmorgen belde ik de poli orthopedie.
Ik deed mijn verhaal.

Assistente: "is het al die tijd goed gegaan, mevrouw?"
Ik: "als u vier maanden al die tijd noemt - ja"
Assistente: "dan moet u eerst naar uw huisarts terug. Wanneer die bepaalt dat het urgent is, moet hij een afspraak maken. Dat kan dan op vrij korte termijn.
Als u nu bij mij een afspraak maakt, wordt dat een controle-afspraak. U kunt dan 4 november terecht".
Ik: "maar ik ben toch nog patiënt van dr. V.? Ik heb exact dezelfde klachten als vorige keer. En trouwens, mijn huisarts is met vakantie".
Assistente: "dan moet u naar zijn vervanger".

Kortom, er was niet tegen aan te praten.
Dat maakt me wanhopig.

Ik weet dat dit de policy van het ziekenhuis is. De regels van de overheid en verzekeraars dienen opgevolgd te worden. Onze gezondheidszorg gaat kapot aan die regels en aan ziekenhuismanagers.

En daar raak ik nou even van in een dip.

Nine-eleven

********************************
DE IMPACT VAN DRIE CIJFERS

9 1 1.

Rita en Ed

pasten samen niet in één TON. Ik schreef er al vaker over.
Gisteren spuwde Ed Sinke gal bij NOVA. Kijk - zo u dat nog niet heeft gedaan - en oordeel zelf.

Waar ik erg om moet lachen is het eeuwige gebedel van Rita Verdonk. Ze loopt multinationals af, gaat met de pet rond op feestjes van bobo's en zoekt contact met andere welgestelden. Hoe en waar zij hun fortuin mee verdiend hebben doet er niet toe.
Het is bekend dat Nina Brink ook een duit in het zakje heeft gedaan.
Maar die heeft sinds kort een andere bron van uitgaven. Seks met een breekijzer heeft mijns inziens veel weg van SM. Maar dit even terzijde.

TON is een lachertje. Helaas stinken er veel kiezers in.

Wanneer ik de site bekijk valt mij maar één ding op: bedelarij. In de ruimste zin van het woord.

Het belangrijkste is natuurlijk geld. Liefst veel.
Maar daarnaast vraagt men om
- registratie
- antwoorden op vraagstukken waar Rita zelf nog geen oplossing voor heeft verzonnen
- het kopen van reclamerotzooi
- fondsenwervers
- evenementplanners
en ga zo maar door.

Er wordt wat afgeronseld bij TON.

Het grote geld komt blijkbaar niet meer binnen, dus nu gaat Verdonk voor de kleintjes.

Heeft u nog gummetjes, paperclips, nietjes, prullebakken, lijm, plakband, scharen, viltstiften en andere kantoorprullaria?? Rita zit erom te springen.

Pijnlijk, dat gegraai.
Of is het een stunt van haar "goeroe" Kay van der Linden, die dit toch ook niet pro deo doet.
Zo van: wij zijn ook hulpbehoevend - laat TON de beweging zijn (want het is nog steeds geen partij) waar u de bouwstenen voor hebt geleverd.
Valse sentimenten oproepen.

Over sentimenten gesproken. "Jan Huygen in de ton".

Zing even mee.

Hoor Rita en haar TON
Met een plakbandje erom
Hard juichen, hard juichen
Maar haar TON die valt in duigen.