Een week nadat P. een chirurgische ingreep moest ondergaan gingen de hechtingen eruit. Het litteken zag er rustig uit.
De assistente plakte er preventief (ter bescherming) nog een minuscuul pleistertje op. P. ging vanmiddag met zijn maatjes negen holes golfen. Daarna dronk hij een paar biertjes en kwam op de fiets naar huis.
Ik was weer op Zeeuwse boerderijentocht geweest. Om half zeven ploften we beiden op ons bed en keken naar het voetballen. De slaap beving mij, maar langer dan twee minuten zal ik niet zijn weggeweest.
P. schudde mij wakker. Het eerste wat ik zag waren zijn angstige ogen.
Onder zijn oog hing een blauwe ballon. Ik kan het niet anders uitleggen. Het zag er huiveringwekkend uit. Een oedeem van bloed. P. beschreef een kloppende pijn.
We hoefden geen moment te overleggen: naar het Zuiderziekenhuis. Hoe gek het ook klinkt, in een stad als Rotterdam reis je het snelste met het openbaar vervoer.
Bij de tramhalte spoot ineens het bloed uit de wond. Ik had gelukkig een schone zakdoek in mijn jaszak, die P. meteen tegen de wond aandrukte. Hij was meteen "een aanstarigheid." Desondanks drong de mensenmassa zich voor ons de tram binnen.
De ballon vulde zich weer waarna hij nogmaals ontplofte. P. was bang voor een ontsteking.
"Er is vast een bacterie bijgekomen toen ze die hechtingen eruit haalde."
In het aftandse ziekenhuis (er is een nieuwe me(ga)disch centrum in aanbouw, dus aan het ZZ wordt al jaren niets meer gedaan) werd P. snel geholpen.
Hij liet mij het woord doen. Met zulke situaties weet hij zich geen raad. Dat deed me zo aan mijn vader denken, die wel twintig keer met gillende sirenes naar het Zuiderziekenhuis werd vervoerd.
Wij kwamen nu met de tram, maar verder was alles hetzelfde als twintig jaar geleden.
Hoewel?
In een kamertje met vier bedden en drie gordijnen (waarover morgen meer) werd P. gezien door meerdere artsen. Het bloed druppelde gestaag over het witte laken en op de vloer.
Het duurde allemaal tamelijk lang. De jonge artsen wisten niet zo goed wat ze ermee aan moesten. Uiteindelijk ging het kleine pleistertje eraf en plofte er een grote bloedprop naar buiten.
Het bloedstolsel zou de kwaaddoener kunnen zijn.
P. werd wel heel letterlijk verbonden. Het drukverband moet de zwelling onderdrukken en het bloeden stoppen. Om tien uur stond ik nog twee schnitzels te bakken.
Dit niet al te beste stukje (sorry ik wil mijn verhaal kwijt, maar ik ben zo moe - mensen!) schrijf ik als we de nacht nog moeten ingaan. Morgen mogen we zelf het verband eraf halen.
Wij willen Nederland - Japan graag thuis zien, lekker op de bank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten