Dokteren

Een gewaarschuwd mens..................

Twee jaar geleden ontdekte P. een wondje op de linkerflank van zijn neus, vlak onder zijn oog. Het wondje ging dicht, maar sprong na een paar dagen weer open.

"Het is mijn leesbril," zei hij.

Daar leek het inderdaad op, dus kochten we een nieuwe bril die geen moeten maakte.

Desondanks kwam het kraterachtige wondje telkens terug. Tijdens een reguliere bloeddrukcontrole liet P. terloops dit irritante plekje zien.

De diagnose van de huisarts klonk angstaanjagend: Basaalcelcarcinoom. Zo'n onbenullig wondje.......... huidkanker?

Deze onverwachte tegenvaller kwam zes jaar na de leukemie-diagnose.

P. heeft, zoals iedereen, een grondige hekel aan ziekenhuizen en artsenbezoeken. Hij spartelt tegen, wacht te lang - net zo lang totdat ik een afspraak heb gemaakt. Vaak moe(s)t ik hem meeslepen naar de huisarts en/of dermatoloog om verdachte plekjes of grillige moedervlekken weg te laten halen.

Dit basaalcarcinoom is de minst kwaadaardige vorm van huidkanker. Het groeit zeer langzaam, maar toch is een goede en tijdige behandeling noodzakelijk. Anders groeit het carcinoom verder de huid in en tast het de onderliggende weefsels aan, ook kraakbeen en botweefsel.

Enigzins opgelucht, omdat het een niet metastaserende vorm van huidkanker is, maakte manlief een afspraak bij de dermatoloog. Die heeft er drie keer in gesneden. Maar het hardnekkige gezwel bleef groeien en kwam nu gevaarlijk dicht bij het oog.

Vandaag heeft de plastisch chirurg er het mes ingezet. Het oog en de traanbuizen zijn nog intact. Tijdens het verdoven liet P. zich ontvallen dat hij last heeft van geïrriteerde ogen.
"Nogal logisch, dat komt door uw hangende oogleden," antwoordde de chirurg. "Dat kan ik zo fiksen, hoor."

En daarmee had mijn lief zich (ongewild) een volgende ingreep op de hals gehaald. 

Een ooglidcorrectie.